Ενας από τους τίτλους που κυριάρχησαν στα ΜΜΕ την εβδομάδα που πέρασε ήταν “Η απόσυρση αποσύρεται”! Σύντομο αλλά περιεκτικό. Αν και είχε προηγηθεί ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος ήταν ακόμη πιο αυστηρός και απόλυτος, περιοριζόμενος στο τελεσίγραφο μόνο δύο λέξεων: “Απόσυρση τέλος”.
Εδώ είναι που ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι των πολιτών. Γιατί εκεί που όλοι περίμεναν από την πράσινη υπουργό Περιβάλλοντος την προσαρμογή του μέτρου της απόσυρσης, ώστε να γίνει ακόμη φιλικότερο προς το περιβάλλον, όπως προεκλογικά σχολιαζόταν, αντʼ αυτού το μέτρο καταργήθηκε στο σύνολό του μεμιάς και απροειδοποίητα! Μα είχε θεσπιστεί λίγους μήνες πριν και όλοι το υποδέχθηκαν θετικά, ζητώντας μάλιστα βελτιώσεις για ακόμη μεγαλύτερη οικολογική ευαισθησία.
Ωστόσο σήμερα δεν θέλω να σταθώ σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα της απόσυρσης και του στόλου των παλαιών, ρυπογόνων αυτοκινήτων, που είναι και το ίδιο ένα μείζον θέμα στις μολυσμένες μεγαλουπόλεις μας, αλλά θέλω να μείνω στη συμπεριφορά του κράτους, που για τον έρμο τον πολίτη θυμίζει κάτι χειρότερο από κινούμενο στόχο. Ή ίσως, για να το πούμε ακόμη καλύτερα, στόχος μοιάζει να είναι ο ίδιος ο πολίτης, που προσπαθεί να αποφύγει τα σκάγια που του έρχονται απροειδοποίητα και ωσάν κεραυνός εν αιθρία, σε ένα τοπίο που διαρκώς αλλάζει χωρίς καμιά προειδοποίηση!
Γιατί τίποτα σε αυτή τη χώρα δεν μένει σταθερό. Ούτε νόμοι, ούτε ρυθμίσεις, ούτε εξαγγελίες. Όσο γρήγορα, εύκολα και πρόχειρα θεσπίζονται, άλλο τόσο εύκολα καταργούνται. Έτσι, το κράτος, που θα έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφοράς, προστασίας και εμπιστοσύνης για κάθε πολίτη, αποδεικνύεται τελικά ένας πονηρός εχθρός, που παίζει παιχνίδια στην πλάτη του.
Σχολίαζα πριν από λίγες ημέρες την απόφαση της νέας και φιλόδοξης κυβέρνησης διά στόματος του αντιπροέδρου της, του κ. Πάγκαλου, όχι μόνο να καταργήσει τα stage, αλλά και να μην πληρώσει ανθρώπους που εργάσθηκαν για κάποιο διάστημα. Δηλαδή, ένας άνεργος νέος που πιθανώς βρέθηκε σε μεγάλη ανάγκη, γιατί πράγματι σε μεγάλη ανάγκη πρέπει να βρίσκεσαι για να πηγαίνεις να εργασθείς για 400 ευρώ ανασφάλιστος, προσλαμβάνεται για κάποιο διάστημα από το κράτος, εργάζεται, και στο τέλος τού ανακοινώνουν ότι δεν θα πληρωθεί! Απίστευτο και όμως αληθινό. Το κράτος αίρει, δηλαδή, τη συμφωνία που έχει συνάψει με τον εργαζόμενο και, ενώ το ίδιο έχει καρπωθεί και ωφεληθεί από το προϊόν της εργασίας κάποιων ανθρώπων, αποφασίζει εκ των υστέρων να μην τους πληρώσει ως όψιμος και εκ των υστέρων εκδικητής και τιμωρός μιας πρακτικής που χρησιμοποιήθηκε από πολιτικούς και κυβερνήσεις για τη συντήρηση σχέσεων συνδιαλλαγής.
Ναι, τα stage χρησιμοποιήθηκαν από το πολιτικό δυναμικό της χώρας με τρόπο που βασίστηκε και πάτησε πάνω στην ανάγκη άνεργων νέων και πάνω στην ελπίδα για εργασία. Αλλά και το κράτος χρησιμοποίησε εργατικό δυναμικό και υπηρεσίες κυριολεκτικά μισοτιμής, χωρίς ασφάλεια, αλλοιώνοντας προς το θετικότερο τα στατιστικά νούμερα της ανεργίας και διάφορα άλλα ωραία στην πλάτη των ανέργων. Ποιος εργοδότης δικαιούται να μην πληρώσει έστω και μία ώρα εργασίας σε κάποιον εργαζόμενο; Κανένας! Στην Ελλάδα, όμως, το κράτος φαίνεται να μπορεί να κάνει τα πάντα, καταστρατηγώντας κάθε έννοια συνέπειας και δικαίου.
Το πρόβλημα είναι ότι τα παραδείγματα της κρατικής ασυνέπειας απέναντι στον πολίτη είναι τόσο πολλά και τόσο καθημερινά, που μάλλον μας έχουν γίνει συνήθεια και συνείδηση. Π.χ., πόση είναι η περίοδος ισχύος ενός φορολογικού συστήματος για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα; Ή, για να το πούμε αλλιώς, με ποια βάση πρέπει να σχεδιάζει η αγορά σε αυτή τη χώρα τις επιχειρηματικές κινήσεις, την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, αλλά και με ποια βάση πρέπει κάθε οικογένεια να κάνει τον οικονομικό προγραμματισμό της; Το φορολογικό σύστημα αποτελεί το οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθούν όλοι, από τη μεγαλύτερη εταιρεία ώς τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας. Αλλά αυτό το πλαίσιο, που πρέπει να αποτελεί το σημείο αναφοράς της οικονομίας της χώρας, αλλάζει πιο γρήγορα και από τις εποχές! Όχι μόνο όταν αλλάζει η σκυτάλη από τη μια κυβέρνηση στην άλλη, αλλά ακόμη και όταν στην ίδια κυβέρνηση αλλάζει ο υπουργός ή ακόμη και όταν μέσα σε ένα μήνα από τις προεκλογικές υποσχέσεις περνάμε στις κυβερνητικές εξαγγελίες.
Έτσι οι έκτακτες εισφορές δίνουν και παίρνουν, ακόμη και αναδρομικά σε εισοδήματα που ήδη φορολογήθηκαν και για χρονιές που πέρασαν και έκλεισαν, ενώ νέοι φόροι εξαγγέλλονται, τακτικοί και έκτακτοι, άμεσοι και έμμεσοι.
Η θεωρία του χάους φαίνεται ότι στη χώρα μας βρίσκει εφαρμογή στις σχέσεις κράτους-πολίτη. Και ίσως ακόμη χειρότερα. Γιατί στη θεωρία του χάους δεν υπάρχει η πρόθεση. Αντιθέτως, στις συνεχείς αλλαγές των δεδομένων από το κράτος ο πολίτης φτάνει συχνά να αναρωτιέται μήπως υπάρχει και η πρόθεση να τον παγιδεύσει και να τον τιμωρήσει μετά.
Σε κάθε συνεργασία, σε κάθε συνδιαλλαγή, ακόμη και σε κάθε ανθρώπινη σχέση, οι όροι είναι το πρώτο που πρέπει να συζητιέται και να ξεκαθαρίζεται. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, κατά τη λαϊκή ρήση, ωστόσο σε αυτήν εδώ τη χώρα το κράτος κρατά πάντα κλειστά χαρτιά που βγάζει την τελευταία ώρα, για να αλλάξει τα δεδομένα και να προκαλέσει εκπλήξεις. Και όπως απαιτούμε συνέπεια από όλους τους πολίτες, όταν για παράδειγμα επικαλούμαστε την πάταξη της φοροδιαφυγής ή την έλλειψη φορολογικής συνείδησης, αυτή τη συνέπεια πρέπει να τη δούμε πρωτίστως και από το ίδιο το κράτος. Για να νιώσει και ο πολίτης εμπιστοσύνη, εγγύηση, σιγουριά και ασφάλεια. Να νιώσει ότι το κράτος είναι το σπίτι του και όχι ο εχθρός του.
Σε μια εποχή που απαιτούνται θυσίες από όλους, οι σχέσεις εμπιστοσύνης είναι προϋπόθεση.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής, στις 8-11-2009
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
Βιογραφικό μέσω διαδικτύου: Η σημειολογία και η ουσία-Από την εξαγγελία στην πράξη...
Αν κάποιος έλειπε από τη χώρα για λίγες ημέρες και επέστρεφε μετά τις εκλογές, θα νόμιζε ότι επέστρεφε σε άλλη χώρα ή αλλιώς στη χώρα του ονείρου! Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις που δοκίμασε όλη η χώρα τις πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης ήταν η προκήρυξη των θέσεων των γενικών γραμματέων μέσω διαδικτύου! Κάτι που όχι μόνο εντυπωσίασε, αλλά έως και ενθουσίασε τον κόσμο, με αποτέλεσμα τα δεκάδες χιλιάδες βιογραφικά που κατατέθηκαν ηλεκτρονικά αλλά και την ελπίδα ότι όλα αρχίζουν από την αρχή! Ότι η τόσο πολύπαθη αξιοκρατία σε αυτή τη χώρα τώρα δικαιώνεται! Και ότι πλέον το μόνο προσόν κάποιου είναι οι ικανότητές του, τα πτυχία και η επαγγελματική και επιστημονική του εμπειρία! Μεγάλος ο αριθμός των βιογραφικών που υποβλήθηκαν, μεγάλες και οι προσδοκίες μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Είμαστε φαίνεται άνθρωποι των άκρων και του ενθουσιασμού. Τόσο πολύ που εύκολα ακολουθούμε την κίνηση της αιώρας και του εκκρεμούς. Από το ένα άκρο στο άλλο. Γιατί η αλήθεια είναι ότι από τη μια ζήσαμε επί δεκαετίες μια κατάσταση, όπου το κύριο χαρακτηριστικό στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού ήταν το αξίωμα “ο γνωστός του γνωστού”! Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τους γενικούς γραμματείς, αυτοί συχνά ακολουθούσαν τους υπουργούς στις μετακινήσεις τους από το ένα υπουργείο στο άλλο. Έφευγε ο υπουργός και άλλαζε υπουργείο, έπαιρνε και τους γενικούς γραμματείς μαζί του. Ακόμη και αν το αντικείμενο του ενός από το άλλο υπουργείο ήταν τελείως διαφορετικό, μικρή σημασία είχε. Έφτανε που ο γενικός γραμματέας ήταν έμπιστος του υπουργού. Όσο για το νέο αντικείμενο, θα το μάθαινε με τον καιρό!
Ή, ακόμη περισσότερο, αν σκεφτούμε την εικόνα υπουργείων που κάποιες φορές είδαμε να μετατρέπονται σε... υπουργεία με ονομασία προέλευσης. Στελεχωμένα από ανθρώπους που προέρχονταν σχεδόν αποκλειστικά από την εκλογική περιφέρεια του εκάστοτε υπουργού. Και όχι μόνο τα υπουργεία, αλλά και οι ΔΕΚΟ, και οι οργανισμοί που ελέγχονταν από αυτά. Κάτι που άλλαζε βεβαίως μόλις άλλαζε ο υπουργός. Ακραία πράγματα, χωρίς αμφιβολία, που προκαλούσαν το κοινό αίσθημα.
Σήμερα βέβαια το εκκρεμές πήγε στην άλλη άκρη. Σε επίπεδο εντυπώσεων και ενθουσιασμού, γιατί το αποτέλεσμα μένει ακόμη να το δούμε.
Πριν από περίπου ένα χρόνο κατέθετα την άποψή μου αρθρογραφώντας με τίτλο “Κυβερνητική θέση με βιογραφικό”, πιστεύοντας ακράδαντα ότι όλος ο κρατικός μηχανισμός πρέπει να στελεχώνεται με βάση γνώσεις, εμπειρία και αποδεδειγμένη ικανότητα σε όλα τα επίπεδα. Αλλά και στη συνέχεια, μετά την ορθολογική στελέχωσή του, οφείλει να λογοδοτεί καθημερινά, με βάση μετρήσιμα αποτελέσματα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα στην ελεύθερη αγορά.
Όλα αυτά γιατί, πολύ απλά, για να χαράξει και να υλοποιήσει κάποιος την πολιτική τού σήμερα και του αύριο, χρειάζεται να μπορεί να κατανοήσει και να χρησιμοποιήσει βαθιά και εξειδικευμένη γνώση, η οποία μάλιστα παράγεται πλέον με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Όπως και αντίστροφα, η γνώση χρειάζεται την πολιτική, για να της ανοίξει το δρόμο και να της παράσχει τα μέσα, ώστε να οδηγήσει σε καινοτομία, τεχνολογία, ανάπτυξη. Και, τέλος, γνώση και πολιτική πρέπει να συντονιστούν και να συμβαδίσουν με τις προκλήσεις των καιρών στα θέματα των περιβαλλοντικών απειλών, της κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης. Το παζλ είναι πλέον πολύπλοκο και πολυσύνθετο, πολύ περισσότερο από τη μέχρι τώρα πολιτική της χειραψίας, της κομματικής ταυτότητας, της κλίκας και της παρέας.
Ωστόσο, η εύκολη και μάλλον πρόχειρη εξαγγελία της προκήρυξης όλων των θέσεων του δημοσίου ακολουθείται, όπως φαίνεται, από μια δύσκολη διαδικασία εφαρμογής. Δεν ξέρουμε ποιες είναι οι αληθινές προθέσεις της νέας κυβέρνησης. Τι είναι εντυπωσιασμός και τι ουσία.
- Ξέρουμε όμως ότι ένα μήνα τώρα οι θέσεις των γενικών γραμματέων μένουν κενές.
- Ξέρουμε ότι κάποιες από αυτές είναι κομβικές και απολύτως κρίσιμες, για να δουλεύει η κρατική μηχανή, αλλιώς παγώνουν όλα.
- Ξέρουμε επίσης ότι οι θέσεις αυτές δεν μπορεί παρά να έχουν και πολιτικά χαρακτηριστικά, αφού είναι θέσεις-κλειδιά στην παραγωγή του κυβερνητικού έργου, έτσι όπως το εξειδικεύει ο εκάστοτε υπουργός.
- Ξέρουμε ακόμη ότι από τη μία και μοναδική περίπτωση γενικού γραμματέα που είχε οριστεί μέχρι την ώρα που γραφόταν αυτό το άρθρο, η επιλογή θα μπορούσε να είναι προβλέψιμη χωρίς την υποβολή χιλιάδων βιογραφικών.
Όσο μεγαλύτερη, λοιπόν, είναι η ελπίδα και η προσδοκία που καλλιεργείται στον κόσμο από τέτοιες φιλόδοξες κινήσεις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η απογοήτευση και ο θυμός αυτού του κόσμου, αν καταλάβει ότι όλη αυτή η κίνηση ήταν μόνο για εντυπώσεις ή για τη δημιουργία ενός ωραίου άλλοθι για απολύτως προβλέψιμες τοποθετήσεις. Γιατί τότε θα καταγραφεί ως εμπαιγμός.
Δύσκολος ο στόχος, είναι αλήθεια. Γιατί δεν μιλάμε μόνο για το στόχο της στελέχωσης μερικών κρατικών θέσεων. Το πραγματικό διακύβευμα και ο στόχος-πρόκληση είναι η μεταρρύθμιση του ίδιου του κράτους σε όλη του την έκταση. Ένα κράτος που χρειάζεται εκσυγχρονισμό, αξιοκρατία και διαφάνεια, που πρέπει να κερδηθεί στη συνείδηση του κόσμου επί της ουσίας και όχι μόνο ως τίτλος που προστέθηκε σε ένα υπουργείο. Βεβαίως και η σημασία της σημειολογίας είναι μεγάλη. Είναι άλλωστε και το πρώτο βήμα, αυτό που δηλώνει τις προθέσεις. Ωστόσο το ζητούμενο είναι η εφαρμογή και το αποτέλεσμα.
Η επανίδρυση του κράτους αποτέλεσε μία από τις σημαίες της ΝΔ, που όμως δυστυχώς έμεινε απλή εξαγγελία χωρίς αντίκρισμα και πνίγηκε στα ρηχά νερά του γερά ριζωμένου δημόσιου τομέα. Η ΝΔ έπιασε το σφυγμό και το αίτημα όλης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά έχασε το δρόμο για την υλοποίηση. Ωστόσο παραμένει ζητούμενο για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, την Ελλάδα της Ευρώπης και του κόσμου. Το ζήτημα είναι ότι η πορεία προς αυτό το ζητούμενο πρέπει να σχεδιασθεί σοβαρά, μεθοδικά, οργανωμένα και στοχευμένα. Με γενναίες πολιτικές αποφάσεις, με ρήξεις και με συγκρούσεις.
Δεν αντέχουμε άλλα επικοινωνιακού τύπου πυροτεχνήματα που να παίζουν με την προσδοκία χιλιάδων αιτούντων, με την αξιοπιστία του κράτους, με την αξιοκρατία. Αλλά και δεν υπάρχει άλλη πίστωση χρόνου γιʼ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα.
To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής 1-11-09, βλ.
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=46482
Είμαστε φαίνεται άνθρωποι των άκρων και του ενθουσιασμού. Τόσο πολύ που εύκολα ακολουθούμε την κίνηση της αιώρας και του εκκρεμούς. Από το ένα άκρο στο άλλο. Γιατί η αλήθεια είναι ότι από τη μια ζήσαμε επί δεκαετίες μια κατάσταση, όπου το κύριο χαρακτηριστικό στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού ήταν το αξίωμα “ο γνωστός του γνωστού”! Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τους γενικούς γραμματείς, αυτοί συχνά ακολουθούσαν τους υπουργούς στις μετακινήσεις τους από το ένα υπουργείο στο άλλο. Έφευγε ο υπουργός και άλλαζε υπουργείο, έπαιρνε και τους γενικούς γραμματείς μαζί του. Ακόμη και αν το αντικείμενο του ενός από το άλλο υπουργείο ήταν τελείως διαφορετικό, μικρή σημασία είχε. Έφτανε που ο γενικός γραμματέας ήταν έμπιστος του υπουργού. Όσο για το νέο αντικείμενο, θα το μάθαινε με τον καιρό!
Ή, ακόμη περισσότερο, αν σκεφτούμε την εικόνα υπουργείων που κάποιες φορές είδαμε να μετατρέπονται σε... υπουργεία με ονομασία προέλευσης. Στελεχωμένα από ανθρώπους που προέρχονταν σχεδόν αποκλειστικά από την εκλογική περιφέρεια του εκάστοτε υπουργού. Και όχι μόνο τα υπουργεία, αλλά και οι ΔΕΚΟ, και οι οργανισμοί που ελέγχονταν από αυτά. Κάτι που άλλαζε βεβαίως μόλις άλλαζε ο υπουργός. Ακραία πράγματα, χωρίς αμφιβολία, που προκαλούσαν το κοινό αίσθημα.
Σήμερα βέβαια το εκκρεμές πήγε στην άλλη άκρη. Σε επίπεδο εντυπώσεων και ενθουσιασμού, γιατί το αποτέλεσμα μένει ακόμη να το δούμε.
Πριν από περίπου ένα χρόνο κατέθετα την άποψή μου αρθρογραφώντας με τίτλο “Κυβερνητική θέση με βιογραφικό”, πιστεύοντας ακράδαντα ότι όλος ο κρατικός μηχανισμός πρέπει να στελεχώνεται με βάση γνώσεις, εμπειρία και αποδεδειγμένη ικανότητα σε όλα τα επίπεδα. Αλλά και στη συνέχεια, μετά την ορθολογική στελέχωσή του, οφείλει να λογοδοτεί καθημερινά, με βάση μετρήσιμα αποτελέσματα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα στην ελεύθερη αγορά.
Όλα αυτά γιατί, πολύ απλά, για να χαράξει και να υλοποιήσει κάποιος την πολιτική τού σήμερα και του αύριο, χρειάζεται να μπορεί να κατανοήσει και να χρησιμοποιήσει βαθιά και εξειδικευμένη γνώση, η οποία μάλιστα παράγεται πλέον με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Όπως και αντίστροφα, η γνώση χρειάζεται την πολιτική, για να της ανοίξει το δρόμο και να της παράσχει τα μέσα, ώστε να οδηγήσει σε καινοτομία, τεχνολογία, ανάπτυξη. Και, τέλος, γνώση και πολιτική πρέπει να συντονιστούν και να συμβαδίσουν με τις προκλήσεις των καιρών στα θέματα των περιβαλλοντικών απειλών, της κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης. Το παζλ είναι πλέον πολύπλοκο και πολυσύνθετο, πολύ περισσότερο από τη μέχρι τώρα πολιτική της χειραψίας, της κομματικής ταυτότητας, της κλίκας και της παρέας.
Ωστόσο, η εύκολη και μάλλον πρόχειρη εξαγγελία της προκήρυξης όλων των θέσεων του δημοσίου ακολουθείται, όπως φαίνεται, από μια δύσκολη διαδικασία εφαρμογής. Δεν ξέρουμε ποιες είναι οι αληθινές προθέσεις της νέας κυβέρνησης. Τι είναι εντυπωσιασμός και τι ουσία.
- Ξέρουμε όμως ότι ένα μήνα τώρα οι θέσεις των γενικών γραμματέων μένουν κενές.
- Ξέρουμε ότι κάποιες από αυτές είναι κομβικές και απολύτως κρίσιμες, για να δουλεύει η κρατική μηχανή, αλλιώς παγώνουν όλα.
- Ξέρουμε επίσης ότι οι θέσεις αυτές δεν μπορεί παρά να έχουν και πολιτικά χαρακτηριστικά, αφού είναι θέσεις-κλειδιά στην παραγωγή του κυβερνητικού έργου, έτσι όπως το εξειδικεύει ο εκάστοτε υπουργός.
- Ξέρουμε ακόμη ότι από τη μία και μοναδική περίπτωση γενικού γραμματέα που είχε οριστεί μέχρι την ώρα που γραφόταν αυτό το άρθρο, η επιλογή θα μπορούσε να είναι προβλέψιμη χωρίς την υποβολή χιλιάδων βιογραφικών.
Όσο μεγαλύτερη, λοιπόν, είναι η ελπίδα και η προσδοκία που καλλιεργείται στον κόσμο από τέτοιες φιλόδοξες κινήσεις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η απογοήτευση και ο θυμός αυτού του κόσμου, αν καταλάβει ότι όλη αυτή η κίνηση ήταν μόνο για εντυπώσεις ή για τη δημιουργία ενός ωραίου άλλοθι για απολύτως προβλέψιμες τοποθετήσεις. Γιατί τότε θα καταγραφεί ως εμπαιγμός.
Δύσκολος ο στόχος, είναι αλήθεια. Γιατί δεν μιλάμε μόνο για το στόχο της στελέχωσης μερικών κρατικών θέσεων. Το πραγματικό διακύβευμα και ο στόχος-πρόκληση είναι η μεταρρύθμιση του ίδιου του κράτους σε όλη του την έκταση. Ένα κράτος που χρειάζεται εκσυγχρονισμό, αξιοκρατία και διαφάνεια, που πρέπει να κερδηθεί στη συνείδηση του κόσμου επί της ουσίας και όχι μόνο ως τίτλος που προστέθηκε σε ένα υπουργείο. Βεβαίως και η σημασία της σημειολογίας είναι μεγάλη. Είναι άλλωστε και το πρώτο βήμα, αυτό που δηλώνει τις προθέσεις. Ωστόσο το ζητούμενο είναι η εφαρμογή και το αποτέλεσμα.
Η επανίδρυση του κράτους αποτέλεσε μία από τις σημαίες της ΝΔ, που όμως δυστυχώς έμεινε απλή εξαγγελία χωρίς αντίκρισμα και πνίγηκε στα ρηχά νερά του γερά ριζωμένου δημόσιου τομέα. Η ΝΔ έπιασε το σφυγμό και το αίτημα όλης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά έχασε το δρόμο για την υλοποίηση. Ωστόσο παραμένει ζητούμενο για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, την Ελλάδα της Ευρώπης και του κόσμου. Το ζήτημα είναι ότι η πορεία προς αυτό το ζητούμενο πρέπει να σχεδιασθεί σοβαρά, μεθοδικά, οργανωμένα και στοχευμένα. Με γενναίες πολιτικές αποφάσεις, με ρήξεις και με συγκρούσεις.
Δεν αντέχουμε άλλα επικοινωνιακού τύπου πυροτεχνήματα που να παίζουν με την προσδοκία χιλιάδων αιτούντων, με την αξιοπιστία του κράτους, με την αξιοκρατία. Αλλά και δεν υπάρχει άλλη πίστωση χρόνου γιʼ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα.
To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής 1-11-09, βλ.
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=46482
Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009
Πράσινη πινελιά σε γκρίζο τοπίο
Μετά την επίσκεψη στις ΗΠΑ, γύρω από τα θέματα Περιβάλλοντος και Ενέργειας, η Καθημερινή και ο δημοσιογράφος Γιώργος Μπουρδάρας, δημοσίευσαν το παρακάτω σχόλιο, στο φύλλο της 16-10-09...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/10/2009_333559
Πράσινη πινελιά σε γκρίζο τοπίο
Tου Γιωργου Σ. Μπουρδαρα
Ποια σχέση μπορεί να έχει η Δανία, και ειδικότερα ο εκπρόσωπος Περιβάλλοντος του κυβερνώντος κόμματος στη χώρα αυτή, ή και η επικεφαλής Περιβάλλοντος και Χωροταξίας μιας πόλης της Σουηδίας που έχει χαρακτηριστεί ως η «πιο πράσινη πόλη» στην Ε.Ε., με την Ελλάδα - μία εκ των πλέον ταλαιπωρημένων και κακοποιημένων και σε αυτά τα μέτωπα χωρών της Ενωσης; Λοιπόν, υπάρχει σχέση. Και μάλιστα σχέση τέτοια που σπάει το γκρίζο της αρνητικής εικόνας την οποία έχουμε σχεδόν οι περισσότεροι για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.
Μία Ελληνίδα, η κ. Λιάνα Γούτα, χημικός-μηχανικός και στέλεχος των ΕΛΠΕ, ήταν μαζί με τις δύο προαναφερόμενες προσωπικότητες, σε μια ολιγομελή (για την ακρίβεια 10μελή) ομάδα Ευρωπαίων που κατόπιν προσκλήσεως του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μετέβησαν γι’ αρκετές ημέρες στις ΗΠΑ, στο πλαίσιο ειδικού προγράμματος International Visitors Leaders, που αντικείμενό του είχε την «Ανάπτυξη Πράσινων Τεχνολογιών και Πολιτικών στη μετά Ανθρακα εποχή»! Δύο είναι, μεταξύ των άλλων, οι παράμετροι εκείνες που προσδίδουν στο γεγονός ιδιαίτερη σημασία: πρώτον, ότι οι επαφές πραγματοποιήθηκαν ενόψει της προγραμματισθείσας για τον Δεκέμβριο κρίσιμης Συνόδου της Κοπεγχάγης αναφορικά με τη μετά Κιότο εποχή.
Δεύτερον, ότι η κ. Γούτα δεν ανήκει σε αυτό που ονομάζουμε κεντρική πολιτική σκηνή: Με δική της επιλογή δεν συμμετείχε για δεύτερη συνεχόμενη φορά στις εκλογές - ήταν υποψήφια με την Ν.Δ. το 2007. Αυτό καταδεικνύει ότι υπάρχουν αρκετοί Ελληνες που δεν περιμένουν την ανάδειξή τους σε δημόσια αξιώματα, προκειμένου να αναλάβουν δράση σε κρίσιμους τομείς. Κάτι το οποίο αναγνωρίζεται όχι μόνο εντός (κάτι που μάλλον σπάνια συμβαίνει), αλλά και κυρίως εκτός των συνόρων.
Κατ’ επέκτασιν, η περίπτωση της κ. Γούτα αποδεικνύει και τις δυνατότητες που έχουν και οι 300 της Βουλής, αν αποφασίσουν πραγματικά, αναβαθμίζοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, να συμβάλουν στην προσπάθεια για ν’ ανέβει η χώρα ακόμα ψηλότερα. Και μάλιστα στο πλέον σημαντικό ζήτημα των καιρών όπως είναι η ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον.
«Η Ελλάδα έχει πολλά να διδαχθεί και να κερδίσει από το παράδειγμα άλλων χωρών που οδηγούν την κούρσα στη νέα πράσινη οικονομία, συνδυάζοντας γενναίες πολιτικές αποφάσεις με την έρευνα, την επιστήμη, τις επιχειρήσεις και την οικονομία», αναφέρει η κ. Γούτα. «Για τη χώρα μας, με το τόσο πλούσιο δυναμικό ανανεώσιμης ενέργειας, η πρόκληση είναι όχι απλώς να ακολουθήσουμε, αλλά να πρωτοπορήσουμε», συνεχίζει. Για να προσθέσει με έμφαση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποδεικνύουν με τις επιλογές τους το πόσο «ανοικτές» είναι σε νέες ιδέες: «Θέλουν να ακούσουν, να μάθουν από τους άλλους. Κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται καθόλου στην Ελλάδα, όπου “τα ξέρουμε όλα” και δεν κοιτάμε καθόλου έξω από τα σύνορά μας».
Το δημοσίευμα στο http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/Καθημερινή_Μπουρδάρας_16-10-09.pdf
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/10/2009_333559
Πράσινη πινελιά σε γκρίζο τοπίο
Tου Γιωργου Σ. Μπουρδαρα
Ποια σχέση μπορεί να έχει η Δανία, και ειδικότερα ο εκπρόσωπος Περιβάλλοντος του κυβερνώντος κόμματος στη χώρα αυτή, ή και η επικεφαλής Περιβάλλοντος και Χωροταξίας μιας πόλης της Σουηδίας που έχει χαρακτηριστεί ως η «πιο πράσινη πόλη» στην Ε.Ε., με την Ελλάδα - μία εκ των πλέον ταλαιπωρημένων και κακοποιημένων και σε αυτά τα μέτωπα χωρών της Ενωσης; Λοιπόν, υπάρχει σχέση. Και μάλιστα σχέση τέτοια που σπάει το γκρίζο της αρνητικής εικόνας την οποία έχουμε σχεδόν οι περισσότεροι για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.
Μία Ελληνίδα, η κ. Λιάνα Γούτα, χημικός-μηχανικός και στέλεχος των ΕΛΠΕ, ήταν μαζί με τις δύο προαναφερόμενες προσωπικότητες, σε μια ολιγομελή (για την ακρίβεια 10μελή) ομάδα Ευρωπαίων που κατόπιν προσκλήσεως του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μετέβησαν γι’ αρκετές ημέρες στις ΗΠΑ, στο πλαίσιο ειδικού προγράμματος International Visitors Leaders, που αντικείμενό του είχε την «Ανάπτυξη Πράσινων Τεχνολογιών και Πολιτικών στη μετά Ανθρακα εποχή»! Δύο είναι, μεταξύ των άλλων, οι παράμετροι εκείνες που προσδίδουν στο γεγονός ιδιαίτερη σημασία: πρώτον, ότι οι επαφές πραγματοποιήθηκαν ενόψει της προγραμματισθείσας για τον Δεκέμβριο κρίσιμης Συνόδου της Κοπεγχάγης αναφορικά με τη μετά Κιότο εποχή.
Δεύτερον, ότι η κ. Γούτα δεν ανήκει σε αυτό που ονομάζουμε κεντρική πολιτική σκηνή: Με δική της επιλογή δεν συμμετείχε για δεύτερη συνεχόμενη φορά στις εκλογές - ήταν υποψήφια με την Ν.Δ. το 2007. Αυτό καταδεικνύει ότι υπάρχουν αρκετοί Ελληνες που δεν περιμένουν την ανάδειξή τους σε δημόσια αξιώματα, προκειμένου να αναλάβουν δράση σε κρίσιμους τομείς. Κάτι το οποίο αναγνωρίζεται όχι μόνο εντός (κάτι που μάλλον σπάνια συμβαίνει), αλλά και κυρίως εκτός των συνόρων.
Κατ’ επέκτασιν, η περίπτωση της κ. Γούτα αποδεικνύει και τις δυνατότητες που έχουν και οι 300 της Βουλής, αν αποφασίσουν πραγματικά, αναβαθμίζοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, να συμβάλουν στην προσπάθεια για ν’ ανέβει η χώρα ακόμα ψηλότερα. Και μάλιστα στο πλέον σημαντικό ζήτημα των καιρών όπως είναι η ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον.
«Η Ελλάδα έχει πολλά να διδαχθεί και να κερδίσει από το παράδειγμα άλλων χωρών που οδηγούν την κούρσα στη νέα πράσινη οικονομία, συνδυάζοντας γενναίες πολιτικές αποφάσεις με την έρευνα, την επιστήμη, τις επιχειρήσεις και την οικονομία», αναφέρει η κ. Γούτα. «Για τη χώρα μας, με το τόσο πλούσιο δυναμικό ανανεώσιμης ενέργειας, η πρόκληση είναι όχι απλώς να ακολουθήσουμε, αλλά να πρωτοπορήσουμε», συνεχίζει. Για να προσθέσει με έμφαση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποδεικνύουν με τις επιλογές τους το πόσο «ανοικτές» είναι σε νέες ιδέες: «Θέλουν να ακούσουν, να μάθουν από τους άλλους. Κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται καθόλου στην Ελλάδα, όπου “τα ξέρουμε όλα” και δεν κοιτάμε καθόλου έξω από τα σύνορά μας».
Το δημοσίευμα στο http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/Καθημερινή_Μπουρδάρας_16-10-09.pdf
Καλεσμένη στις ΗΠΑ για το Περιβάλλον και την Ενέργεια
Με την επιστροφή μου από το ταξίδι μου στις ΗΠΑ, το παρακάτω Δελτίο Τύπου ενημέρωσε με λίγα λόγια για ένα πολύ γεμάτο ταξίδι 12 ημερών, εξαιρετικού ενδιαφέροντος!...
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ, 14-10-09
Η Λιάνα Γούτα, μετά από πρόσκληση του State Department, στα πλαίσια του Προγράμματος International Visitors Leaders (IVLP), επισκέφθηκε τις ΗΠΑ για 12 ημέρες, με θέμα την Ανάπτυξη Πράσινων Τεχνολογιών και Πολιτικών στην μετα-Άνθρακα εποχή.
Σκοπός του ταξιδιού ήταν η ενημέρωση γύρω από τον τρόπο που η αμερικανική Κυβέρνηση και Διοίκηση αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή τις προκλήσεις του περιβάλλοντος και της ενέργειας και η ανταλλαγή απόψεων με ευρωπαίους που ασχολούνται με τα θέματα αυτά, σε μια κρίσιμη χρονικά στιγμή, ενόψει της Συνόδου της Κοπεγχάγης τον Δεκέμβριο του 2009, όπου η διεθνής κοινότητα θα αποφασίσει για την μετά Κιότο εποχή. Για το σκοπό αυτό κλήθηκαν να συμμετάσχουν 10 ευρωπαίοι από ισάριθμες χώρες της ΕΕ οι οποίοι ασχολούνται με το θέμα, όπως ο Δανός βουλευτής Per Orum Joergensen, εκπρόσωπος περιβάλλοντος του κυβερνώντος κόμματος της Δανίας, που υποδέχεται τη Σύνοδο της Κοπεγχάγης, η κα Anna Ingeborg, επικεφαλής Περιβάλλοντος και Χωροταξίας της πόλης Vaxjo της Σουηδίας, της πιο «Πράσινης πόλης» της ΕΕ, και άλλοι, ενώ από την Ελλάδα καλεσμένη ήταν η Λιάνα Γούτα.
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού ήταν η Ουάσιγκτον προκειμένου να γίνουν συναντήσεις με την κεντρική διοίκηση των ΗΠΑ, το Υπουργείο Εξωτερικών, το Κογκρέσο και την Αμερικανική Υπηρεσία Προστασία Περιβάλλοντος, ώστε να υπάρξει ενημέρωση για τις κεντρικές κυβερνητικές πολιτικές Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Ακολούθησε μετάβαση στο Vermont, μια πρωτοπόρο πολιτεία στα θέματα περιβάλλοντος, προκειμένου να συζητηθεί ο ρόλος και οι πρωτοβουλίες σε επίπεδο πολιτείας, και κατόπιν στο Pittsburg, την πόλη που από μολυσμένη πρωτεύουσα του χάλυβα και του άνθρακα μεταμορφώνεται σε πράσινη πόλη της νέας εποχής. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε με μια τελευταία ημέρα, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, σε ευρωπαϊκό έδαφος, όπου η ομάδα των ευρωπαίων συζήτησε με αξιωματούχους των Βρυξελλών, προκειμένου να υπάρξει μια σύγκριση της αμερικανικής με την ευρωπαϊκή εμπειρία.
«Επρόκειτο για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ταξίδι με συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων γύρω από πολιτικές, μέτρα και στόχους προώθησης των νέων τεχνολογιών που εφαρμόζονται σε ΗΠΑ και Ευρώπη, αλλά και γύρω από τη νέα κουλτούρα που αναπτύσσεται στην πολιτική, πανεπιστημιακή, ερευνητική, επιχειρηματική κοινότητα αλλά και στην ίδια την κοινωνία, ως προς τις περιβαλλοντικές και ενεργειακές προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε», δήλωσε η Λιάνα Γούτα μετά την επιστροφή της.
«Η Ελλάδα έχει πολλά να διδαχθεί και να κερδίσει από το παράδειγμα άλλων χωρών, που ανοίγουν τον δρόμο και οδηγούν την κούρσα στη νέα πράσινη οικονομία, σε κεντρικό, περιφερειακό, τοπικό επίπεδο, συνδυάζοντας γενναίες πολιτικές αποφάσεις με την έρευνα, την επιστήμη, τις επιχειρήσεις και την οικονομία. Ωστόσο, για τη χώρα μας, με το τόσο πλούσιο δυναμικό ανανεώσιμης ενέργειας, η πρόκληση για μας είναι όχι απλώς να ακολουθήσουμε αλλά να πρωτοπορήσουμε...», τόνισε η Λιάνα Γούτα.
Στο Συνημμένο ακολουθούν μερικές ακόμα πληροφορίες.
Συνημμένο
Ο κύκλος συζητήσεων στην Ουάσιγκτον, περιελάμβανε συναντήσεις με την Γραμματεία Διεθνών Περιβαλλοντικών Θεμάτων του State Department, την Επιτροπή Ενέργειας και Εμπορίου του Κογκρέσου και τέλος με την αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA, Environmental Protection Agency). Στις συζητήσεις έγινε αναλυτική αναφορά για την πορεία της κρίσιμης νομοθεσία που προωθείται για πρώτη φορά στις ΗΠΑ για τις κλιματικές αλλαγές, σύμφωνα με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Προέδρου Ομπάμα, και η οποία αφού εγκρίθηκε από το Κογκρέσο, κατατέθηκε πλέον για συζήτηση και έγκριση στη Γερουσία. Η έγκριση αυτού του νομοθετικού πακέτου έχει ιδιαίτερη σημασία για τη θέση των ΗΠΑ ενόψει των κρίσιμων διαπραγματεύσεων του Δεκεμβρίου στην Κοπεγχάγη, με στόχο την επίτευξη μιας Διεθνούς Συμφωνίας για την μετα-Κιότο εποχή.
Δεύτερος σταθμός της επίσκεψης ήταν το Burlington στην πολιτεία του Vermont, μια από τις πλέον φιλελεύθερες και προοδευτικές πολιτείες των ΗΠΑ, ειδικά σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος. Εκεί πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις με τον κυβερνήτη του Vermont αλλά και με τον γερουσιαστή της περιοχής Bernie Sanders, γνωστό για τις προοδευτικές του θέσεις στα θέματα του περιβάλλοντος. Ακολούθησε ενημέρωση για το μεγάλο πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας που έχει θεσπίσει το Vermont, τα μέτρα που την έκαναν την πρώτη πολιτεία στις ΗΠΑ όπου η εξοικονόμηση που επετεύχθη ήταν μεγαλύτερη από την αύξηση των αναγκών σε ενέργεια και τους στόχους για το μέλλον (περαιτέρω εξοικονόμηση 360000 MWh/χρόνο, με οικονομικό όφελος 342 εκ $ και δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, μείωση του λογαριασμού ρεύματος κατά 25% στα νοικοκυριά κλπ). Η εικόνα για την πολιτεία ολοκληρώθηκε με συναντήσεις με τοπικές εταιρίες που πρωτοπορούν στο χώρο της ενέργειας και του περιβάλλοντος με εντυπωσιακές επιδόσεις στα θέματα κοινωνικής ευθύνης.
Επόμενος σταθμός, το Pittsburg, η πόλη που ταυτίστηκε με τα ορυχεία άνθρακα, τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής και χάλυβα και η οποία, αφού πέρασε μια μεγάλη κρίση οικονομίας και απασχόλησης, σήμερα επενδύει στο μέλλον, με όραμα την μεταμόρφωσή της σε πράσινη πόλη της νέας εποχής. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που η πόλη επελέγη για τη Σύνοδο Κορυφής των G-20, που πραγματοποιήθηκε λίγες μόνο μέρες πριν. Στις συναντήσεις με το γραφείο του Δημάρχου, έγινε ενημέρωση για το Σχέδιο μετάβασης της πόλης στη νέα μετα-άνθρακα εποχή και την επιλογή του Pittsburg ως μια από τις 25 «Ηλιακές Πόλεις των ΗΠΑ». Μικρές ανεμογεννήτριες στημένες κατά μήκος των δρόμων στο κέντρο της πόλης, μεγάλα πανό για πράσινες θέσεις εργασίας στο κεντρικό κτίριο της Ομοσπονδίας των εργατών χάλυβα, διαφημίσεις στην τηλεόραση και τους δρόμους, δηλώνουν το νέο όραμα της πόλης, που ήδη μετρά πρωτιές και πρωτοπορίες στον τομέα των ενεργειακών κτιρίων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Συνεδριακό Κέντρο όπου έγινε η Σύνοδος των G-20. Αλλά και η δυνατή πανεπιστημιακή και ερευνητική κοινότητα της πόλης (University of Pittsburg, Carnegie Melon), δίνει έμφαση στις νέες ενεργειακές τεχνολογίες συνδέοντας την έρευνα με επενδυτικά κεφάλαια, όπως προέκυψε από τη συζήτηση με τον διευθυντή του Κέντρου Αειφόρου Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου του Pittsburg, καθηγητή Eric Beckman.
Το ταξίδι ολοκληρώθηκε με μια συνάντηση με τους αξιωματούχους των Βρυξελλών, για μια σύγκριση της αμερικανικής με την ευρωπαϊκή εμπειρία.
Για φωτογραφικό υλικό, επισκεφθείτε και την ιστοσελίδα www.lianagouta.gr και το http://www.lianagouta.gr/professionalphoto.php?album_aa=Καλεσμένη%20στις%20ΗΠΑ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ, 14-10-09
Η Λιάνα Γούτα, μετά από πρόσκληση του State Department, στα πλαίσια του Προγράμματος International Visitors Leaders (IVLP), επισκέφθηκε τις ΗΠΑ για 12 ημέρες, με θέμα την Ανάπτυξη Πράσινων Τεχνολογιών και Πολιτικών στην μετα-Άνθρακα εποχή.
Σκοπός του ταξιδιού ήταν η ενημέρωση γύρω από τον τρόπο που η αμερικανική Κυβέρνηση και Διοίκηση αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή τις προκλήσεις του περιβάλλοντος και της ενέργειας και η ανταλλαγή απόψεων με ευρωπαίους που ασχολούνται με τα θέματα αυτά, σε μια κρίσιμη χρονικά στιγμή, ενόψει της Συνόδου της Κοπεγχάγης τον Δεκέμβριο του 2009, όπου η διεθνής κοινότητα θα αποφασίσει για την μετά Κιότο εποχή. Για το σκοπό αυτό κλήθηκαν να συμμετάσχουν 10 ευρωπαίοι από ισάριθμες χώρες της ΕΕ οι οποίοι ασχολούνται με το θέμα, όπως ο Δανός βουλευτής Per Orum Joergensen, εκπρόσωπος περιβάλλοντος του κυβερνώντος κόμματος της Δανίας, που υποδέχεται τη Σύνοδο της Κοπεγχάγης, η κα Anna Ingeborg, επικεφαλής Περιβάλλοντος και Χωροταξίας της πόλης Vaxjo της Σουηδίας, της πιο «Πράσινης πόλης» της ΕΕ, και άλλοι, ενώ από την Ελλάδα καλεσμένη ήταν η Λιάνα Γούτα.
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού ήταν η Ουάσιγκτον προκειμένου να γίνουν συναντήσεις με την κεντρική διοίκηση των ΗΠΑ, το Υπουργείο Εξωτερικών, το Κογκρέσο και την Αμερικανική Υπηρεσία Προστασία Περιβάλλοντος, ώστε να υπάρξει ενημέρωση για τις κεντρικές κυβερνητικές πολιτικές Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Ακολούθησε μετάβαση στο Vermont, μια πρωτοπόρο πολιτεία στα θέματα περιβάλλοντος, προκειμένου να συζητηθεί ο ρόλος και οι πρωτοβουλίες σε επίπεδο πολιτείας, και κατόπιν στο Pittsburg, την πόλη που από μολυσμένη πρωτεύουσα του χάλυβα και του άνθρακα μεταμορφώνεται σε πράσινη πόλη της νέας εποχής. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε με μια τελευταία ημέρα, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, σε ευρωπαϊκό έδαφος, όπου η ομάδα των ευρωπαίων συζήτησε με αξιωματούχους των Βρυξελλών, προκειμένου να υπάρξει μια σύγκριση της αμερικανικής με την ευρωπαϊκή εμπειρία.
«Επρόκειτο για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ταξίδι με συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων γύρω από πολιτικές, μέτρα και στόχους προώθησης των νέων τεχνολογιών που εφαρμόζονται σε ΗΠΑ και Ευρώπη, αλλά και γύρω από τη νέα κουλτούρα που αναπτύσσεται στην πολιτική, πανεπιστημιακή, ερευνητική, επιχειρηματική κοινότητα αλλά και στην ίδια την κοινωνία, ως προς τις περιβαλλοντικές και ενεργειακές προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε», δήλωσε η Λιάνα Γούτα μετά την επιστροφή της.
«Η Ελλάδα έχει πολλά να διδαχθεί και να κερδίσει από το παράδειγμα άλλων χωρών, που ανοίγουν τον δρόμο και οδηγούν την κούρσα στη νέα πράσινη οικονομία, σε κεντρικό, περιφερειακό, τοπικό επίπεδο, συνδυάζοντας γενναίες πολιτικές αποφάσεις με την έρευνα, την επιστήμη, τις επιχειρήσεις και την οικονομία. Ωστόσο, για τη χώρα μας, με το τόσο πλούσιο δυναμικό ανανεώσιμης ενέργειας, η πρόκληση για μας είναι όχι απλώς να ακολουθήσουμε αλλά να πρωτοπορήσουμε...», τόνισε η Λιάνα Γούτα.
Στο Συνημμένο ακολουθούν μερικές ακόμα πληροφορίες.
Συνημμένο
Ο κύκλος συζητήσεων στην Ουάσιγκτον, περιελάμβανε συναντήσεις με την Γραμματεία Διεθνών Περιβαλλοντικών Θεμάτων του State Department, την Επιτροπή Ενέργειας και Εμπορίου του Κογκρέσου και τέλος με την αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA, Environmental Protection Agency). Στις συζητήσεις έγινε αναλυτική αναφορά για την πορεία της κρίσιμης νομοθεσία που προωθείται για πρώτη φορά στις ΗΠΑ για τις κλιματικές αλλαγές, σύμφωνα με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Προέδρου Ομπάμα, και η οποία αφού εγκρίθηκε από το Κογκρέσο, κατατέθηκε πλέον για συζήτηση και έγκριση στη Γερουσία. Η έγκριση αυτού του νομοθετικού πακέτου έχει ιδιαίτερη σημασία για τη θέση των ΗΠΑ ενόψει των κρίσιμων διαπραγματεύσεων του Δεκεμβρίου στην Κοπεγχάγη, με στόχο την επίτευξη μιας Διεθνούς Συμφωνίας για την μετα-Κιότο εποχή.
Δεύτερος σταθμός της επίσκεψης ήταν το Burlington στην πολιτεία του Vermont, μια από τις πλέον φιλελεύθερες και προοδευτικές πολιτείες των ΗΠΑ, ειδικά σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος. Εκεί πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις με τον κυβερνήτη του Vermont αλλά και με τον γερουσιαστή της περιοχής Bernie Sanders, γνωστό για τις προοδευτικές του θέσεις στα θέματα του περιβάλλοντος. Ακολούθησε ενημέρωση για το μεγάλο πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας που έχει θεσπίσει το Vermont, τα μέτρα που την έκαναν την πρώτη πολιτεία στις ΗΠΑ όπου η εξοικονόμηση που επετεύχθη ήταν μεγαλύτερη από την αύξηση των αναγκών σε ενέργεια και τους στόχους για το μέλλον (περαιτέρω εξοικονόμηση 360000 MWh/χρόνο, με οικονομικό όφελος 342 εκ $ και δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, μείωση του λογαριασμού ρεύματος κατά 25% στα νοικοκυριά κλπ). Η εικόνα για την πολιτεία ολοκληρώθηκε με συναντήσεις με τοπικές εταιρίες που πρωτοπορούν στο χώρο της ενέργειας και του περιβάλλοντος με εντυπωσιακές επιδόσεις στα θέματα κοινωνικής ευθύνης.
Επόμενος σταθμός, το Pittsburg, η πόλη που ταυτίστηκε με τα ορυχεία άνθρακα, τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής και χάλυβα και η οποία, αφού πέρασε μια μεγάλη κρίση οικονομίας και απασχόλησης, σήμερα επενδύει στο μέλλον, με όραμα την μεταμόρφωσή της σε πράσινη πόλη της νέας εποχής. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που η πόλη επελέγη για τη Σύνοδο Κορυφής των G-20, που πραγματοποιήθηκε λίγες μόνο μέρες πριν. Στις συναντήσεις με το γραφείο του Δημάρχου, έγινε ενημέρωση για το Σχέδιο μετάβασης της πόλης στη νέα μετα-άνθρακα εποχή και την επιλογή του Pittsburg ως μια από τις 25 «Ηλιακές Πόλεις των ΗΠΑ». Μικρές ανεμογεννήτριες στημένες κατά μήκος των δρόμων στο κέντρο της πόλης, μεγάλα πανό για πράσινες θέσεις εργασίας στο κεντρικό κτίριο της Ομοσπονδίας των εργατών χάλυβα, διαφημίσεις στην τηλεόραση και τους δρόμους, δηλώνουν το νέο όραμα της πόλης, που ήδη μετρά πρωτιές και πρωτοπορίες στον τομέα των ενεργειακών κτιρίων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Συνεδριακό Κέντρο όπου έγινε η Σύνοδος των G-20. Αλλά και η δυνατή πανεπιστημιακή και ερευνητική κοινότητα της πόλης (University of Pittsburg, Carnegie Melon), δίνει έμφαση στις νέες ενεργειακές τεχνολογίες συνδέοντας την έρευνα με επενδυτικά κεφάλαια, όπως προέκυψε από τη συζήτηση με τον διευθυντή του Κέντρου Αειφόρου Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου του Pittsburg, καθηγητή Eric Beckman.
Το ταξίδι ολοκληρώθηκε με μια συνάντηση με τους αξιωματούχους των Βρυξελλών, για μια σύγκριση της αμερικανικής με την ευρωπαϊκή εμπειρία.
Για φωτογραφικό υλικό, επισκεφθείτε και την ιστοσελίδα www.lianagouta.gr και το http://www.lianagouta.gr/professionalphoto.php?album_aa=Καλεσμένη%20στις%20ΗΠΑ
Περί Stage: Φταίει ο γάιδαρος και χτυπάμε το σαμάρι!
Για άλλη μια φορά τα καταφέραμε και φέραμε τις ευρωπαϊκές ιδέες στα μέτρα μας!
Μια ωραία ευρωπαϊκή ιδέα για ολιγόμηνη εκπαίδευση ως εφόδιο για ένταξη στην αγορά εργασίας, που η ελληνική διακομματική επινοητικότητα, την μετέτρεψε εδώ και χρόνια, σε εργαλείο συνδιαλλαγής και εξάρτησης με πολλαπλά μάλιστα επίπλαστα οφέλη στα νούμερα της ανεργίας, στο φθηνό
εργασιακό κόστος κλπ κλπ.
Ναι, λοιπόν, συμφωνούμε ότι αυτή η πληγή πρέπει να κλείσει. Γιατί για πληγή πρόκειται! Αλλά με ποιους όρους? Και ποιος να πληρώσει τη νύφη? Αυτός που βρέθηκε στην ανάγκη ή αυτός που εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη?
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πώς είναι δυνατόν μέσα σε αυτό τον οίστρο των αποφάσεων για τη λήξη του θέματος, να ανακοινώνεται από τον κ.Πάγκαλο ότι θα μείνουν απλήρωτοι άνθρωποι που προσελήφθησαν πριν τις εκλογές και εργάζονται κάποιους μήνες τώρα? Πόσο παράλογο είναι αυτό, ακόμα κι αν πρόκειται για μια μέρα ή έστω και για μια ώρα δουλειάς! Φταίει δηλαδή, μας λένε, και θα τιμωρηθεί ο άνεργος, αυτός που όντας σε ανάγκη, προστρέχει, ακόμα και παρακαλώντας πιθανώς για μια δουλειά πλήρους απασχόλησης αλλά υποτυπώδους αμοιβής και μηδενικής ασφάλισης?... Και δεν τιμωρείται αυτός που έβαλε τους όρους?
Μήπως κ. Πάγκαλε τα χρήματα που προτείνετε να περικοπούν, θα έπρεπε να περικοπούν από τα βουλευτικά και υπουργικά γραφεία που στήριξαν έναν πελατειακό στρατό σε τέτοιες πρακτικές επανεκλογής, εδώ και πολλά χρόνια? Πολύ φοβάμαι ότι μέσα στο παιχνίδι του ακραίου και εύκολου εντυπωσιασμού, ο κ.Πάγκαλος προτείνει κάτι αντίστοιχο με το παράλογο που ζήσαμε για την υπόθεση Ζίμενς. Όπου κι εκεί, όλοι νοιάζονται για την τιμωρία αυτού που λάδωσε και όχι για την τιμωρία αυτού που απαίτησε και εκβίασε για το λάδωμα!
Έτσι και τώρα ακούμε από τον κ. Πάγκαλο ότι, αντί να ‘πληρώσουν’ όσοι έκαναν κακή εφαρμογή και ερμηνεία χρήσης των ευρωπαϊκών χρημάτων, θα ‘την πληρώσει’ ο άνεργος που αναζήτησε δουλειά, μια όποια δουλειά έναντι ελάχιστης αμοιβής! Και στο τέλος, δε θα πάρει ούτε αυτήν την μισή και χωρίς ασφάλεια πληρωμή! Φταίει ο γάιδαρος και χτυπάμε το σαμάρι δηλαδή!
Μα απορώ!... Και δε σηκώθηκαν ακόμα και οι πέτρες να φωνάξουν?....!!!
Το σχόλιο αναρτήθηκε στα
ATHENS PRESS, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ, taxalia.blogspot.com, Newsblog.gr
Μια ωραία ευρωπαϊκή ιδέα για ολιγόμηνη εκπαίδευση ως εφόδιο για ένταξη στην αγορά εργασίας, που η ελληνική διακομματική επινοητικότητα, την μετέτρεψε εδώ και χρόνια, σε εργαλείο συνδιαλλαγής και εξάρτησης με πολλαπλά μάλιστα επίπλαστα οφέλη στα νούμερα της ανεργίας, στο φθηνό
εργασιακό κόστος κλπ κλπ.
Ναι, λοιπόν, συμφωνούμε ότι αυτή η πληγή πρέπει να κλείσει. Γιατί για πληγή πρόκειται! Αλλά με ποιους όρους? Και ποιος να πληρώσει τη νύφη? Αυτός που βρέθηκε στην ανάγκη ή αυτός που εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη?
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πώς είναι δυνατόν μέσα σε αυτό τον οίστρο των αποφάσεων για τη λήξη του θέματος, να ανακοινώνεται από τον κ.Πάγκαλο ότι θα μείνουν απλήρωτοι άνθρωποι που προσελήφθησαν πριν τις εκλογές και εργάζονται κάποιους μήνες τώρα? Πόσο παράλογο είναι αυτό, ακόμα κι αν πρόκειται για μια μέρα ή έστω και για μια ώρα δουλειάς! Φταίει δηλαδή, μας λένε, και θα τιμωρηθεί ο άνεργος, αυτός που όντας σε ανάγκη, προστρέχει, ακόμα και παρακαλώντας πιθανώς για μια δουλειά πλήρους απασχόλησης αλλά υποτυπώδους αμοιβής και μηδενικής ασφάλισης?... Και δεν τιμωρείται αυτός που έβαλε τους όρους?
Μήπως κ. Πάγκαλε τα χρήματα που προτείνετε να περικοπούν, θα έπρεπε να περικοπούν από τα βουλευτικά και υπουργικά γραφεία που στήριξαν έναν πελατειακό στρατό σε τέτοιες πρακτικές επανεκλογής, εδώ και πολλά χρόνια? Πολύ φοβάμαι ότι μέσα στο παιχνίδι του ακραίου και εύκολου εντυπωσιασμού, ο κ.Πάγκαλος προτείνει κάτι αντίστοιχο με το παράλογο που ζήσαμε για την υπόθεση Ζίμενς. Όπου κι εκεί, όλοι νοιάζονται για την τιμωρία αυτού που λάδωσε και όχι για την τιμωρία αυτού που απαίτησε και εκβίασε για το λάδωμα!
Έτσι και τώρα ακούμε από τον κ. Πάγκαλο ότι, αντί να ‘πληρώσουν’ όσοι έκαναν κακή εφαρμογή και ερμηνεία χρήσης των ευρωπαϊκών χρημάτων, θα ‘την πληρώσει’ ο άνεργος που αναζήτησε δουλειά, μια όποια δουλειά έναντι ελάχιστης αμοιβής! Και στο τέλος, δε θα πάρει ούτε αυτήν την μισή και χωρίς ασφάλεια πληρωμή! Φταίει ο γάιδαρος και χτυπάμε το σαμάρι δηλαδή!
Μα απορώ!... Και δε σηκώθηκαν ακόμα και οι πέτρες να φωνάξουν?....!!!
Το σχόλιο αναρτήθηκε στα
ATHENS PRESS, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ, taxalia.blogspot.com, Newsblog.gr
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
Ένας πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας με Twingo, αρκετά χρόνια πριν....
Ήταν πριν από μερικά χρόνια, στη Νότια Γαλλία, στην πόλη του Bordeaux, όπου βρέθηκα για ένα επαγγελματικό συνέδριο. Ένα από τα βράδια της παραμονής μου στην πόλη επισκέφθηκα ένα μικρό εστιατόριο που έχει ένας Έλληνας, το οποίο όμως είναι πολύ γνωστό στην περιοχή. Τόσο γνωστό μάλιστα που στο διπλανό τραπέζι κάθονταν με την παρέα του ο
πρώην Πρωθυπουργός της Γαλλίας Alain Juppe (1995-1997) και μετέπειτα δήμαρχος του Bordeaux, καθώς, βλέπετε, ‘εις Παρισίους’ οι πολιτικοί μπορούν μετά από πρωθυπουργοί να γίνουν δήμαρχοι στην αγαπημένη τους πόλη ή ευρωβουλευτές ή κάτι άλλο ίσως, χωρίς να θεωρούν υποδεέστερα τέτοια αξιώματα σε σχέση με κάποιο ανώτερο που κατείχαν άλλοτε. Μη κοιτάτε που εδώ στην Ελλάδα δε καταδέχονται τίποτα άλλο παρά την πορεία προς τα επάνω…
Όταν λοιπόν ο πρώην πρωθυπουργός σηκώθηκε να φύγει, περιμέναμε όλοι να δούμε πώς θα ερχόταν να τον πάρει η συνοδεία του από το μικρό στενάκι όπου βρισκόταν η ταβέρνα. Έφυγε κάποιος με τα κλειδιά, και λίγο αργότερα εμφανίστηκε ένα μικρό γαλλικό αυτοκινητάκι, ο Alain Juppe πήρε ο ίδιος τα κλειδιά και έφυγε οδηγώντας το μικρό Twingo!
Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη της ελληνικής παρέας στο περιστατικό. Πού είναι οι λιμουζίνες, πού είναι οι συνοδείες, που είναι οι φρουροί και οι οδηγοί που αρμόζουν σε έναν πρώην Πρωθυπουργό και νυν Δήμαρχο του Bordeaux? Άλλα ήθη και άλλα έθιμα σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα, δέκα χρόνια πριν....
Στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης βέβαια αυτό δεν είναι κάτι περίεργο. Έχω αναφέρει αρκετές φορές με άλλη αφορμή, τον Ολλανδό Υπουργό που μεταβαίνει στην βασίλισσα της Ολλανδίας με το ποδήλατό του!
Όπως επανειλημμένα έχω γράψει και για το ρόλο του Δημοσίου να δίνει το παράδειγμα σε όλα τα επίπεδα. Παράδειγμα συμπεριφοράς, παράδειγμα ορθής και κοινωνικά δίκαιης χρήσης του δημοσίου χρήματος, παράδειγμα προς μίμηση σε συμπεριφορές υπέρ του περιβάλλοντος ή υπέρ άλλων κοινωνικών προτύπων. Είναι άλλωστε υποχρέωση όλου του Δημόσιου Τομέα, αυτό που ζητά να εφαρμόζουν οι πολίτες να το εφαρμόζει πρώτα ο ίδιος, αλλά και να παραδειγματίζει ως προς τις νέες πολιτικές δείχνοντας τις κατευθύνσεις του μέλλοντος.
Ας ελπίσουμε ότι όλη η ιστορία με τα πολυτελή κρατικά αυτοκίνητα δε θα είναι μόνο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα ολίγων ημερών, αλλά στάση ζωής και πολιτικής από τους ανθρώπους που πρέπει να αποτελούν παράδειγμα για τον κάθε πολίτη. Κι εμείς ως πολίτες, δεν έχουμε παρά να το απαιτήσουμε αυτό και να τους ελέγχουμε καθημερινά για συμπεριφορές και αξίες! Αυτό είναι το δικό μας χρέος!
πρώην Πρωθυπουργός της Γαλλίας Alain Juppe (1995-1997) και μετέπειτα δήμαρχος του Bordeaux, καθώς, βλέπετε, ‘εις Παρισίους’ οι πολιτικοί μπορούν μετά από πρωθυπουργοί να γίνουν δήμαρχοι στην αγαπημένη τους πόλη ή ευρωβουλευτές ή κάτι άλλο ίσως, χωρίς να θεωρούν υποδεέστερα τέτοια αξιώματα σε σχέση με κάποιο ανώτερο που κατείχαν άλλοτε. Μη κοιτάτε που εδώ στην Ελλάδα δε καταδέχονται τίποτα άλλο παρά την πορεία προς τα επάνω…
Όταν λοιπόν ο πρώην πρωθυπουργός σηκώθηκε να φύγει, περιμέναμε όλοι να δούμε πώς θα ερχόταν να τον πάρει η συνοδεία του από το μικρό στενάκι όπου βρισκόταν η ταβέρνα. Έφυγε κάποιος με τα κλειδιά, και λίγο αργότερα εμφανίστηκε ένα μικρό γαλλικό αυτοκινητάκι, ο Alain Juppe πήρε ο ίδιος τα κλειδιά και έφυγε οδηγώντας το μικρό Twingo!
Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη της ελληνικής παρέας στο περιστατικό. Πού είναι οι λιμουζίνες, πού είναι οι συνοδείες, που είναι οι φρουροί και οι οδηγοί που αρμόζουν σε έναν πρώην Πρωθυπουργό και νυν Δήμαρχο του Bordeaux? Άλλα ήθη και άλλα έθιμα σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα, δέκα χρόνια πριν....
Στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης βέβαια αυτό δεν είναι κάτι περίεργο. Έχω αναφέρει αρκετές φορές με άλλη αφορμή, τον Ολλανδό Υπουργό που μεταβαίνει στην βασίλισσα της Ολλανδίας με το ποδήλατό του!
Όπως επανειλημμένα έχω γράψει και για το ρόλο του Δημοσίου να δίνει το παράδειγμα σε όλα τα επίπεδα. Παράδειγμα συμπεριφοράς, παράδειγμα ορθής και κοινωνικά δίκαιης χρήσης του δημοσίου χρήματος, παράδειγμα προς μίμηση σε συμπεριφορές υπέρ του περιβάλλοντος ή υπέρ άλλων κοινωνικών προτύπων. Είναι άλλωστε υποχρέωση όλου του Δημόσιου Τομέα, αυτό που ζητά να εφαρμόζουν οι πολίτες να το εφαρμόζει πρώτα ο ίδιος, αλλά και να παραδειγματίζει ως προς τις νέες πολιτικές δείχνοντας τις κατευθύνσεις του μέλλοντος.
Ας ελπίσουμε ότι όλη η ιστορία με τα πολυτελή κρατικά αυτοκίνητα δε θα είναι μόνο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα ολίγων ημερών, αλλά στάση ζωής και πολιτικής από τους ανθρώπους που πρέπει να αποτελούν παράδειγμα για τον κάθε πολίτη. Κι εμείς ως πολίτες, δεν έχουμε παρά να το απαιτήσουμε αυτό και να τους ελέγχουμε καθημερινά για συμπεριφορές και αξίες! Αυτό είναι το δικό μας χρέος!
H Βουλή «ανοιχτή» μόνο σε σταρ και επαγγελματίες της πολιτικής
Άρθρο του Σταυρου Tζιμα στην Καθημερινή της 22-9-09
Στην A΄ εκλογική περιφέρεια της Θεσσαλονίκης η Νέα Δημοκρατία συγκρότησε ψηφοδέλτιο με δυσκολία. Το έκλεισε την τελευταία στιγμή και όχι γιατί υπήρχε συνωστισμός ενδιαφερομένων που δυσκόλευε την ηγεσία στην επιλογή των καλυτέρων. Το αντίθετο: δεν έβρισκε υποψηφίους! Οι 12 από τους 13 που συμμετείχαν στη λίστα το 2007 αρνήθηκαν, όταν τους έγινε κρούση, να εκθέσουν εαυτούς στην εκλογική δοκιμασία της 4ης Οκτωβρίου.
Ο λόγος; Ηξεραν ότι μπαίνοντας στην «κλούβα των λεόντων» δεν είχαν καμία τύχη.
Δεν ήταν τηλεστάρ για να έχουν δωρεάν αναγνωρισιμότητα, δεν διέθεταν ισχυρά ερείσματα στις κερκίδες των γηπέδων, ούτε κρυφή «ευλογία» του μητροπολίτη, δεν διετέλεσαν υπουργοί ή βουλευτές για να έχουν έτοιμο μηχανισμό, ούτε προέρχονταν από «τζάκι». Είναι κοινωνικά καταξιωμένοι πολίτες οι πιο πολλοί, άλλοι πετυχημένοι επαγγελματίες, μερικοί επιστήμονες με λαμπρές σπουδές, που τους γοήτευε η πολιτική και ήθελαν να προσφέρουν (και) από τα έδρανα της Βουλής, αλλά αυτά πλέον δεν είναι ισχυρά εφόδια. Το διαπίστωσαν στην προηγούμενη εκλογική δοκιμασία και τώρα απάντησαν στην «τιμητική πρόταση» για εκ νέου συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο με ένα «ευχαριστώ, αυτή τη φορά δεν θα πάρω».
Καμπάνια 15 ημερών
Η κ. Λιάνα Γούτα είναι μία εξ αυτών. Χημικός μηχανικός με πλούσιο βιογραφικό, εργάσθηκε ως επιστημονική σύμβουλος σε θέματα Ενέργειας, Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επιτελικό στέλεχος των Ελληνικών Πετρελαίων σήμερα, ανήκει σ’ αυτούς που λέμε ενεργούς πολίτες και χωρίς να γνωρίζει «ούτε πού πέφτουν τα γραφεία του κόμματος», συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. το 2007. Μάλιστα με προεκλογική εκστρατεία 15 ημερών έκανε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, συγκεντρώνοντας περισσότερους από 12.000 σταυρούς. Τώρα με κομψό τρόπο -επικαλέστηκε «σοβαρούς επαγγελματικούς λόγους»- δεν αποδέχθηκε την πρόταση.
«Μπήκα στην πολιτική εξαιτίας του επαγγέλματός μου και όχι ανεπάγγελτη για να αποκτήσω επάγγελμα μέσα από την πολιτική», λέει στην «Κ» και προσθέτει: «Θεώρησα τιμητική την πρόταση συμμετοχής μου το 2007 γιατί μέσα από τη θητεία μου ως συμβούλου σε θέματα Ευρωκοινοβουλίου είδα στην Ευρώπη μια σύγχρονη πολιτική, η οποία χαράσσεται από πολιτικούς που προέρχονται από τον χώρο της επιστήμης, της γνώσης, του επαγγέλματος. Στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται. Συνήθως τα κόμματα στην ανάγκη αλίευσης ψήφων καταφεύγουν στις εύκολες λύσεις της τελευταίας στιγμής, στις υποψηφιότητες της μιας χρήσης που μοιραία αναζητούνται μέσα από τις δεξαμενές της λάμψης και του θεάματος. Από τη μικρή εμπειρία που είχα, το σύστημα είναι δομημένο ώστε να αναδεικνύει ανθρώπους κυρίως των μηχανισμών και της εύκολης αναγνωρισιμότητας και λιγότερο της κοινωνίας».
Το φαινόμενο της απροθυμίας δεν εμφανίζεται μόνο στην Α΄ Θεσσαλονίκης και τη Ν.Δ., αλλά λίγο πολύ σε όλη την επικράτεια, ειδικά στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, και στο σύνολο σχεδόν -πλην ΚΚΕ που λειτουργεί με λίστα- των υπαρκτών κομμάτων, και τίθεται το ερώτημα αν υποψήφιοι μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να ελπίζουν σε εκλογή. «Είναι πολύ δύσκολο άνθρωποι του επαγγέλματος και της επιστήμης να βουτήξουν ολομόναχοι στα βαθιά νερά των εκλογών συναγωνιζόμενοι τους “κατ’ επάγγελμα” και κατ’ αποκλειστικότητα πολιτικούς αλλά και τους σταρ που “φυτεύονται” στα ψηφοδέλτια παραμονές εκλογών».
Το εκλογικό σύστημα δεν ευνοεί, γενικότερα, καινούργιες υποψηφιότητες και για να έχει ελπίδες εκλογής, ή έστω αξιοπρεπούς εμφάνισης, ένας υποψήφιος πρέπει να ξετιναχθεί οικονομικά. Καλείται να ανταγωνιστεί στην εκλογική του περιφέρεια τους «κροκόδειλους» συνυποψηφίους του, δηλαδή εκείνους που διαθέτουν πανίσχυρους μηχανισμούς στήριξης, λαδωμένους επί πολλά χρόνια με πάσης φύσεως διευκολύνσεις, τους μόνιμους «παραθυράκηδες» της TV και τους θαμώνες τηλεοπτικών τραπεζιών, καφέδων κ.λπ.
Υψηλότατο κόστος
Σε μια τέτοια αρένα κατερχόμενος ένας υποψήφιος δεν έχει και πολλά περιθώρια να καταθέσει στο εκλογικό σώμα οράματα, ιδέες και προτάσεις και να πείσει τους ψηφοφόρους να τον επιλέξουν. Στις 15 μέρες που διαρκεί ουσιαστικά η προεκλογική εκστρατεία πρέπει να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα η οποία θα του κοστίσει μια περιουσία.
«Μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό δεν φτάνουν 30.000 ευρώ μόνο για την εκτύπωση και αποστολή ενός φυλλαδίου, 10.000 ευρώ για ενοικίαση εκλογικού κέντρου σε κεντρικό δρόμο, βάλε και τα έξοδα εκδηλώσεων σε αίθουσες κινηματογράφων, τα γεύματα σε ψηφοφόρους, έξοδα μεταφοράς ετεροδημοτών, δεν φτάνουν ούτε στο ελάχιστο τα 85.000 ευρώ που προβλέπονται από τον νόμο ως ταβάνι προεκλογικών εξόδων. Αν βάλεις και τα ποσά που χρειάζονται να δώσει κανείς σε παράγοντες, εκπροσώπους φορέων, κ.ά. για να του “σπρώξουν” ψήφους, τότε μιλάμε για κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που πρέπει να διαθέσει κανείς για να γίνει γνωστός και φυσικά δεν έχει εξασφαλισμένη την εκλογή του. Για ποιο λόγο να δοκιμάσει την τύχη του, όταν το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τινάξει στον αέρα την περιουσία του;», λέει υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2007.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ας μην περιμένουμε στις 4 Οκτωβρίου ή στο μέλλον, σοβαρή ανανέωση του Κοινοβουλίου, εφόσον το ίδιο το σύστημα εξακολουθεί να εμποδίζει «να ανθίσουν τα εκατό λουλούδια» στην εκλογική του λειτουργία.
Στην A΄ εκλογική περιφέρεια της Θεσσαλονίκης η Νέα Δημοκρατία συγκρότησε ψηφοδέλτιο με δυσκολία. Το έκλεισε την τελευταία στιγμή και όχι γιατί υπήρχε συνωστισμός ενδιαφερομένων που δυσκόλευε την ηγεσία στην επιλογή των καλυτέρων. Το αντίθετο: δεν έβρισκε υποψηφίους! Οι 12 από τους 13 που συμμετείχαν στη λίστα το 2007 αρνήθηκαν, όταν τους έγινε κρούση, να εκθέσουν εαυτούς στην εκλογική δοκιμασία της 4ης Οκτωβρίου.
Ο λόγος; Ηξεραν ότι μπαίνοντας στην «κλούβα των λεόντων» δεν είχαν καμία τύχη.
Δεν ήταν τηλεστάρ για να έχουν δωρεάν αναγνωρισιμότητα, δεν διέθεταν ισχυρά ερείσματα στις κερκίδες των γηπέδων, ούτε κρυφή «ευλογία» του μητροπολίτη, δεν διετέλεσαν υπουργοί ή βουλευτές για να έχουν έτοιμο μηχανισμό, ούτε προέρχονταν από «τζάκι». Είναι κοινωνικά καταξιωμένοι πολίτες οι πιο πολλοί, άλλοι πετυχημένοι επαγγελματίες, μερικοί επιστήμονες με λαμπρές σπουδές, που τους γοήτευε η πολιτική και ήθελαν να προσφέρουν (και) από τα έδρανα της Βουλής, αλλά αυτά πλέον δεν είναι ισχυρά εφόδια. Το διαπίστωσαν στην προηγούμενη εκλογική δοκιμασία και τώρα απάντησαν στην «τιμητική πρόταση» για εκ νέου συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο με ένα «ευχαριστώ, αυτή τη φορά δεν θα πάρω».
Καμπάνια 15 ημερών
Η κ. Λιάνα Γούτα είναι μία εξ αυτών. Χημικός μηχανικός με πλούσιο βιογραφικό, εργάσθηκε ως επιστημονική σύμβουλος σε θέματα Ενέργειας, Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επιτελικό στέλεχος των Ελληνικών Πετρελαίων σήμερα, ανήκει σ’ αυτούς που λέμε ενεργούς πολίτες και χωρίς να γνωρίζει «ούτε πού πέφτουν τα γραφεία του κόμματος», συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. το 2007. Μάλιστα με προεκλογική εκστρατεία 15 ημερών έκανε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, συγκεντρώνοντας περισσότερους από 12.000 σταυρούς. Τώρα με κομψό τρόπο -επικαλέστηκε «σοβαρούς επαγγελματικούς λόγους»- δεν αποδέχθηκε την πρόταση.
«Μπήκα στην πολιτική εξαιτίας του επαγγέλματός μου και όχι ανεπάγγελτη για να αποκτήσω επάγγελμα μέσα από την πολιτική», λέει στην «Κ» και προσθέτει: «Θεώρησα τιμητική την πρόταση συμμετοχής μου το 2007 γιατί μέσα από τη θητεία μου ως συμβούλου σε θέματα Ευρωκοινοβουλίου είδα στην Ευρώπη μια σύγχρονη πολιτική, η οποία χαράσσεται από πολιτικούς που προέρχονται από τον χώρο της επιστήμης, της γνώσης, του επαγγέλματος. Στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται. Συνήθως τα κόμματα στην ανάγκη αλίευσης ψήφων καταφεύγουν στις εύκολες λύσεις της τελευταίας στιγμής, στις υποψηφιότητες της μιας χρήσης που μοιραία αναζητούνται μέσα από τις δεξαμενές της λάμψης και του θεάματος. Από τη μικρή εμπειρία που είχα, το σύστημα είναι δομημένο ώστε να αναδεικνύει ανθρώπους κυρίως των μηχανισμών και της εύκολης αναγνωρισιμότητας και λιγότερο της κοινωνίας».
Το φαινόμενο της απροθυμίας δεν εμφανίζεται μόνο στην Α΄ Θεσσαλονίκης και τη Ν.Δ., αλλά λίγο πολύ σε όλη την επικράτεια, ειδικά στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, και στο σύνολο σχεδόν -πλην ΚΚΕ που λειτουργεί με λίστα- των υπαρκτών κομμάτων, και τίθεται το ερώτημα αν υποψήφιοι μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να ελπίζουν σε εκλογή. «Είναι πολύ δύσκολο άνθρωποι του επαγγέλματος και της επιστήμης να βουτήξουν ολομόναχοι στα βαθιά νερά των εκλογών συναγωνιζόμενοι τους “κατ’ επάγγελμα” και κατ’ αποκλειστικότητα πολιτικούς αλλά και τους σταρ που “φυτεύονται” στα ψηφοδέλτια παραμονές εκλογών».
Το εκλογικό σύστημα δεν ευνοεί, γενικότερα, καινούργιες υποψηφιότητες και για να έχει ελπίδες εκλογής, ή έστω αξιοπρεπούς εμφάνισης, ένας υποψήφιος πρέπει να ξετιναχθεί οικονομικά. Καλείται να ανταγωνιστεί στην εκλογική του περιφέρεια τους «κροκόδειλους» συνυποψηφίους του, δηλαδή εκείνους που διαθέτουν πανίσχυρους μηχανισμούς στήριξης, λαδωμένους επί πολλά χρόνια με πάσης φύσεως διευκολύνσεις, τους μόνιμους «παραθυράκηδες» της TV και τους θαμώνες τηλεοπτικών τραπεζιών, καφέδων κ.λπ.
Υψηλότατο κόστος
Σε μια τέτοια αρένα κατερχόμενος ένας υποψήφιος δεν έχει και πολλά περιθώρια να καταθέσει στο εκλογικό σώμα οράματα, ιδέες και προτάσεις και να πείσει τους ψηφοφόρους να τον επιλέξουν. Στις 15 μέρες που διαρκεί ουσιαστικά η προεκλογική εκστρατεία πρέπει να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα η οποία θα του κοστίσει μια περιουσία.
«Μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό δεν φτάνουν 30.000 ευρώ μόνο για την εκτύπωση και αποστολή ενός φυλλαδίου, 10.000 ευρώ για ενοικίαση εκλογικού κέντρου σε κεντρικό δρόμο, βάλε και τα έξοδα εκδηλώσεων σε αίθουσες κινηματογράφων, τα γεύματα σε ψηφοφόρους, έξοδα μεταφοράς ετεροδημοτών, δεν φτάνουν ούτε στο ελάχιστο τα 85.000 ευρώ που προβλέπονται από τον νόμο ως ταβάνι προεκλογικών εξόδων. Αν βάλεις και τα ποσά που χρειάζονται να δώσει κανείς σε παράγοντες, εκπροσώπους φορέων, κ.ά. για να του “σπρώξουν” ψήφους, τότε μιλάμε για κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που πρέπει να διαθέσει κανείς για να γίνει γνωστός και φυσικά δεν έχει εξασφαλισμένη την εκλογή του. Για ποιο λόγο να δοκιμάσει την τύχη του, όταν το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τινάξει στον αέρα την περιουσία του;», λέει υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2007.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ας μην περιμένουμε στις 4 Οκτωβρίου ή στο μέλλον, σοβαρή ανανέωση του Κοινοβουλίου, εφόσον το ίδιο το σύστημα εξακολουθεί να εμποδίζει «να ανθίσουν τα εκατό λουλούδια» στην εκλογική του λειτουργία.
Ζητάμε ποδήλατα Δημόσιας Χρήσης-για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο
ΔΗΛΩΣΗ με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο, 21/9/09
Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τις πρώτες συζητήσεις ομάδων πολιτών με τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης με τις οποίες διεκδικούσαμε την δημιουργία ποδηλατοδρόμων στην πόλη. Στόχος της διεκδίκησης ήταν η διάδοση του ποδηλάτου, όχι μόνο ως μέσου ψυχαγωγίας και άθλησης, αλλά κυρίως ως εναλλακτικού μέσου μετακίνησης έναντι του ρυπογόνου αυτοκινήτου.
Σήμερα βλέπουμε με ικανοποίηση να έχουν ξεκινήσει τα έργα για την κατασκευή των ποδηλατοδρόμων σε μέρος του Δήμου Θεσσαλονίκης, κάτι που αποτελεί το πρώτο σημαντικό βήμα από τα πολλά που πρέπει να γίνουν.
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι το κύριο ζητούμενο είναι η προώθηση των ποδηλάτων δημόσιας χρήσης, όπως γίνεται σε τόσες πόλεις της Ευρώπης, των ΗΠΑ και όχι μόνο, είτε δωρεάν είτε με συμβολικό τίμημα. Βεβαίως κάτι τέτοιο προϋποθέτει ορθό και ασφαλή σχεδιασμό των ποδηλατοδρόμων, καθώς και άλλα έργα υποδομής (διάθεση και συντήρηση κοινόχρηστων ποδηλάτων, επιλογή και κατασκευή χώρων στάθμευσης σε σημεία που συνδέονται με χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων ή με σταθμούς μετεπιβίβασης λεωφορείων κλπ κλπ).
Ως συμβολική κίνηση προτείνεται λοιπόν, αντί των δεκάδων ποδηλάτων που κάθε χρόνο καθιερωμένα μοιράζει ο Δήμος Θεσσαλονίκης την Ημέρα αυτή, να ξεκινήσει να τα διαθέτει στο εξής για δημόσια χρήση, υιοθετώντας ένα σύστημα παρόμοιο με αυτό δεκάδων πόλεων του εξωτερικού, σε όφελος του αστικού περιβάλλοντος, της υγείας, και της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τις πρώτες συζητήσεις ομάδων πολιτών με τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης με τις οποίες διεκδικούσαμε την δημιουργία ποδηλατοδρόμων στην πόλη. Στόχος της διεκδίκησης ήταν η διάδοση του ποδηλάτου, όχι μόνο ως μέσου ψυχαγωγίας και άθλησης, αλλά κυρίως ως εναλλακτικού μέσου μετακίνησης έναντι του ρυπογόνου αυτοκινήτου.
Σήμερα βλέπουμε με ικανοποίηση να έχουν ξεκινήσει τα έργα για την κατασκευή των ποδηλατοδρόμων σε μέρος του Δήμου Θεσσαλονίκης, κάτι που αποτελεί το πρώτο σημαντικό βήμα από τα πολλά που πρέπει να γίνουν.
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι το κύριο ζητούμενο είναι η προώθηση των ποδηλάτων δημόσιας χρήσης, όπως γίνεται σε τόσες πόλεις της Ευρώπης, των ΗΠΑ και όχι μόνο, είτε δωρεάν είτε με συμβολικό τίμημα. Βεβαίως κάτι τέτοιο προϋποθέτει ορθό και ασφαλή σχεδιασμό των ποδηλατοδρόμων, καθώς και άλλα έργα υποδομής (διάθεση και συντήρηση κοινόχρηστων ποδηλάτων, επιλογή και κατασκευή χώρων στάθμευσης σε σημεία που συνδέονται με χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων ή με σταθμούς μετεπιβίβασης λεωφορείων κλπ κλπ).
Ως συμβολική κίνηση προτείνεται λοιπόν, αντί των δεκάδων ποδηλάτων που κάθε χρόνο καθιερωμένα μοιράζει ο Δήμος Θεσσαλονίκης την Ημέρα αυτή, να ξεκινήσει να τα διαθέτει στο εξής για δημόσια χρήση, υιοθετώντας ένα σύστημα παρόμοιο με αυτό δεκάδων πόλεων του εξωτερικού, σε όφελος του αστικού περιβάλλοντος, της υγείας, και της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Δασικές πυρκαγιές: Βασικά και βασανιστικά ερωτήματα μετά τη «σειρήνα λήξης»...
Μετά από μια συνέντευξη για τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική, στο Athens International Radio, 104,4 FM, κατέγραψα σε ένα άρθρο την άποψη μου για μερικά βασανιστικά ερωτήματα που ζητούν απάντηση μετά και από αυτές τις πυρκαγιές. Το άρθρο αναρτήθηκε στο blog ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ και μια περίληψη των βασικών σημείων στο VETO 300.
Η περίληψη...
http://veto300.blogspot.com/2009/08/blog-post_8935.html
Ο συναγερμός έληξε για τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική. Ωστόσο, τώρα είναι η ώρα του απολογισμού. Και επιτέλους, έναν απολογισμό θέλουμε όλοι να τον δούμε. Και θέλουμε απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα! Ερωτήματα για την ύπαρξη σχεδίων αντιμετώπισης περιστατικών αυτής της έκτασης, την αναθεώρηση, τη δοκιμή, τη βελτίωση και την επικαιροποίησή τους. Για την αρτιότητα εξοπλισμού και προσωπικού. Για τον συντονισμό όλων των αρχών που εμπλέκονται, την πραγματοποίηση ασκήσεων ετοιμότητας, τη συμμετοχή, εκπαίδευση και ενημέρωση εθελοντών και περιοίκων. Και, βέβαια, ερωτήματα για την πρόληψη... Γιατί ακόμα και από το αρτιότερο σχέδιο καταστολής, καλύτερη είναι η πρόληψη, λαμβάνοντας υπόψη τις αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών ως προς τη χρήση και την εκμετάλλευση των δασών, την απομάκρυνση της εύφλεκτης δασικής ύλης, την επίβλεψη. Δεν θέλουμε μόνο να...καταφέρνουμε να σβήνουμε πυρκαγιές, θέλουμε πρωτίστως να τις αποτρέπουμε!...Ερωτήματα, τέλος, για την εξάλειψη του κινήτρου της οικοπεδοποίησης! Οι νόμοι να είναι νόμοι! Που να τηρούνται και να εφαρμόζονται με ακρίβεια και συνέπεια, τιμωρώντας τον εμπρηστή παραδειγματικά, αλλά και κάθε αυθαιρεσία. Που να διασφαλίζουν ότι το Δάσος παραμένει Δάσος και τα καμένα ξαναγίνονται Δάση! Ότι δε φυτρώνουν σπίτια και αναψυκτήρια εκεί που πριν ήταν δάσος. Κι είναι εύκολο πια, ακόμα και γι αυτή τη χώρα, να ολοκληρώσει επιτέλους Κτηματολόγιο, Δασικούς χάρτες, συστήματα επίβλεψης και παρακολούθησης. Στην εποχή των νέων τεχνολογιών πληροφορικής, ακόμα και των δωρεάν χαρτών του Google, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τέτοιες στοιχειώδεις ελλείψεις.....»
Και όλο το άρθρο....
http://kafeneio-gr.blogspot.com/2009/08/blog-post_988.html
Μετά τις φλόγες, τα χιλιάδες στρέμματα καμένης γης και δάσους. «Η σειρήνα λήξης του συναγερμού» σήμανε, λέμε οι άνθρωποι της βιομηχανίας και όσοι έχουμε εμπλακεί σε Σχέδια Αντιμετώπισης Κρίσεων. Μόνο που με τη ‘’σειρήνα λήξης’’ του περιστατικού ξεκινάει πάντα και αμέσως ο απολογισμός. Και επιτέλους, αυτόν τον απολογισμό μαζί με τα μέτρα και τις διορθωτικές κινήσεις, θέλουμε όλοι να τον δούμε. Γιατί εδώ, δε μιλάμε για ένα απλό συμβάν, αλλά για ολέθριες πυρκαγιές που καταστρέφουν φυσικό πλούτο, περιουσίες, ζωές και που υπονομεύουν το μέλλον μας!
Και οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν σε βασικά ερωτήματα είναι πολλές!
Πρώτον, σε ό,τι αφορά την Αντιμετώπιση...
Ερωτήματα όπως το αν έχουν καταστρωθεί Σχέδια Αντιμετώπισης περιστατικών αυτής της έκτασης... Αν τα Σχέδια είναι κατάλληλα επικαιροποιημένα, ο εξοπλισμός κατάλληλος και συντηρημένος, το προσωπικό διαθέσιμο και εκπαιδευμένο, ο συντονισμός όλων των Αρχών που εμπλέκονται αποτελεσματικός. Αν πραγματοποιούνται Ασκήσεις Ετοιμότητας για να ελεγχθεί η αποτελεσματικότητα των Σχεδίων αλλά και για να εκπαιδευτούν και να ενημερωθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι, συμπεριλαμβανομένων και των εθελοντών και των περιοίκων....
Κάθε Σχέδιο Αντιμετώπισης για να θεωρείται αξιόπιστο πρέπει να δοκιμάζεται, να αξιολογείται και να αναθεωρείται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Και σε αυτό να συνυπολογίζεται και η εμπειρία από τα πραγματικά περιστατικά, πολυτιμότερη από κάθε τι άλλο. Υπάρχουν χώρες της ΕΕ όπου οι ασκήσεις Πολιτικής Προστασίας είναι στην καθημερινότητα των πολιτών, οι οποίοι μαθαίνουν έτσι να .........
αναγνωρίζουν τα περιστατικά, τη διαβάθμιση και την κρισιμότητά τους, εκπαιδεύονται να ενεργούν κατάλληλα και με ασφάλεια.
Οι πρόσφατες πυρκαγιές κατέδειξαν ακόμα μια φορά ότι απέχουμε πολύ από όλα αυτά!
Δεύτερον σε ό,τι αφορά την Πρόληψη...
Ακόμα κι αν βελτιώσουμε την επιχειρησιακή ικανότητα καταστολής, η έμφαση πρέπει να δοθεί στην Πρόληψη, λαμβάνοντας υπόψη τις αλλαγές που έχουν επιτελεσθεί τις τελευταίες δεκαετίες ως προς τη χρήση και την εκμετάλλευση των δασών, την απομάκρυνση της εύφλεκτης δασικής ύλης, την αποτελεσματική επίβλεψη του δάσους κλπ. Δε θέλουμε μόνο να μπορούμε να σβήνουμε πυρκαγιές, θέλουμε πρωτίστως να τις αποτρέπουμε!...
Τρίτο και σημαντικότερο, σε ό,τι αφορά την εξάλειψη του Κινήτρου....
...που δεν είναι άλλο από την οικοπεδοποίηση! Οι Νόμοι να είναι πια Νόμοι. Νόμοι που να τηρούνται και να εφαρμόζονται με ακρίβεια και συνέπεια. Που να τιμωρούν τον εμπρηστή παραδειγματικά, που να αποτρέπουν και να τιμωρούν κάθε αυθαιρεσία. Που να διασφαλίζουν ότι το Δάσος παραμένει Δάσος και τα καμένα ξαναγίνονται Δάση! Ότι δε φυτρώνουν σπίτια και αναψυκτήρια εκεί που πριν ήταν δάσος. Κι είναι εύκολο πια, ακόμα και γι αυτή τη χώρα, να ολοκληρώσει επιτέλους την ορθή καταγραφή, την οργάνωση και την παρακολούθηση των δασικών εκτάσεων, με Κτηματολόγιο, Δασικούς χάρτες, συστήματα επίβλεψης και παρακολούθησης. Στην εποχή της πληροφορικής, των νέων τεχνολογιών, ακόμα και των δωρεάν χαρτών του Google, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την έλλειψη στοιχείων και αρχείων, για την παράλειψη καταγραφής και παρακολούθησης, στην υπηρεσία της στοιχειώδους προστασίας του φυσικού μας πλούτου.
Η περίληψη...
http://veto300.blogspot.com/2009/08/blog-post_8935.html
Ο συναγερμός έληξε για τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική. Ωστόσο, τώρα είναι η ώρα του απολογισμού. Και επιτέλους, έναν απολογισμό θέλουμε όλοι να τον δούμε. Και θέλουμε απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα! Ερωτήματα για την ύπαρξη σχεδίων αντιμετώπισης περιστατικών αυτής της έκτασης, την αναθεώρηση, τη δοκιμή, τη βελτίωση και την επικαιροποίησή τους. Για την αρτιότητα εξοπλισμού και προσωπικού. Για τον συντονισμό όλων των αρχών που εμπλέκονται, την πραγματοποίηση ασκήσεων ετοιμότητας, τη συμμετοχή, εκπαίδευση και ενημέρωση εθελοντών και περιοίκων. Και, βέβαια, ερωτήματα για την πρόληψη... Γιατί ακόμα και από το αρτιότερο σχέδιο καταστολής, καλύτερη είναι η πρόληψη, λαμβάνοντας υπόψη τις αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών ως προς τη χρήση και την εκμετάλλευση των δασών, την απομάκρυνση της εύφλεκτης δασικής ύλης, την επίβλεψη. Δεν θέλουμε μόνο να...καταφέρνουμε να σβήνουμε πυρκαγιές, θέλουμε πρωτίστως να τις αποτρέπουμε!...Ερωτήματα, τέλος, για την εξάλειψη του κινήτρου της οικοπεδοποίησης! Οι νόμοι να είναι νόμοι! Που να τηρούνται και να εφαρμόζονται με ακρίβεια και συνέπεια, τιμωρώντας τον εμπρηστή παραδειγματικά, αλλά και κάθε αυθαιρεσία. Που να διασφαλίζουν ότι το Δάσος παραμένει Δάσος και τα καμένα ξαναγίνονται Δάση! Ότι δε φυτρώνουν σπίτια και αναψυκτήρια εκεί που πριν ήταν δάσος. Κι είναι εύκολο πια, ακόμα και γι αυτή τη χώρα, να ολοκληρώσει επιτέλους Κτηματολόγιο, Δασικούς χάρτες, συστήματα επίβλεψης και παρακολούθησης. Στην εποχή των νέων τεχνολογιών πληροφορικής, ακόμα και των δωρεάν χαρτών του Google, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τέτοιες στοιχειώδεις ελλείψεις.....»
Και όλο το άρθρο....
http://kafeneio-gr.blogspot.com/2009/08/blog-post_988.html
Μετά τις φλόγες, τα χιλιάδες στρέμματα καμένης γης και δάσους. «Η σειρήνα λήξης του συναγερμού» σήμανε, λέμε οι άνθρωποι της βιομηχανίας και όσοι έχουμε εμπλακεί σε Σχέδια Αντιμετώπισης Κρίσεων. Μόνο που με τη ‘’σειρήνα λήξης’’ του περιστατικού ξεκινάει πάντα και αμέσως ο απολογισμός. Και επιτέλους, αυτόν τον απολογισμό μαζί με τα μέτρα και τις διορθωτικές κινήσεις, θέλουμε όλοι να τον δούμε. Γιατί εδώ, δε μιλάμε για ένα απλό συμβάν, αλλά για ολέθριες πυρκαγιές που καταστρέφουν φυσικό πλούτο, περιουσίες, ζωές και που υπονομεύουν το μέλλον μας!
Και οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν σε βασικά ερωτήματα είναι πολλές!
Πρώτον, σε ό,τι αφορά την Αντιμετώπιση...
Ερωτήματα όπως το αν έχουν καταστρωθεί Σχέδια Αντιμετώπισης περιστατικών αυτής της έκτασης... Αν τα Σχέδια είναι κατάλληλα επικαιροποιημένα, ο εξοπλισμός κατάλληλος και συντηρημένος, το προσωπικό διαθέσιμο και εκπαιδευμένο, ο συντονισμός όλων των Αρχών που εμπλέκονται αποτελεσματικός. Αν πραγματοποιούνται Ασκήσεις Ετοιμότητας για να ελεγχθεί η αποτελεσματικότητα των Σχεδίων αλλά και για να εκπαιδευτούν και να ενημερωθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι, συμπεριλαμβανομένων και των εθελοντών και των περιοίκων....
Κάθε Σχέδιο Αντιμετώπισης για να θεωρείται αξιόπιστο πρέπει να δοκιμάζεται, να αξιολογείται και να αναθεωρείται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Και σε αυτό να συνυπολογίζεται και η εμπειρία από τα πραγματικά περιστατικά, πολυτιμότερη από κάθε τι άλλο. Υπάρχουν χώρες της ΕΕ όπου οι ασκήσεις Πολιτικής Προστασίας είναι στην καθημερινότητα των πολιτών, οι οποίοι μαθαίνουν έτσι να .........
αναγνωρίζουν τα περιστατικά, τη διαβάθμιση και την κρισιμότητά τους, εκπαιδεύονται να ενεργούν κατάλληλα και με ασφάλεια.
Οι πρόσφατες πυρκαγιές κατέδειξαν ακόμα μια φορά ότι απέχουμε πολύ από όλα αυτά!
Δεύτερον σε ό,τι αφορά την Πρόληψη...
Ακόμα κι αν βελτιώσουμε την επιχειρησιακή ικανότητα καταστολής, η έμφαση πρέπει να δοθεί στην Πρόληψη, λαμβάνοντας υπόψη τις αλλαγές που έχουν επιτελεσθεί τις τελευταίες δεκαετίες ως προς τη χρήση και την εκμετάλλευση των δασών, την απομάκρυνση της εύφλεκτης δασικής ύλης, την αποτελεσματική επίβλεψη του δάσους κλπ. Δε θέλουμε μόνο να μπορούμε να σβήνουμε πυρκαγιές, θέλουμε πρωτίστως να τις αποτρέπουμε!...
Τρίτο και σημαντικότερο, σε ό,τι αφορά την εξάλειψη του Κινήτρου....
...που δεν είναι άλλο από την οικοπεδοποίηση! Οι Νόμοι να είναι πια Νόμοι. Νόμοι που να τηρούνται και να εφαρμόζονται με ακρίβεια και συνέπεια. Που να τιμωρούν τον εμπρηστή παραδειγματικά, που να αποτρέπουν και να τιμωρούν κάθε αυθαιρεσία. Που να διασφαλίζουν ότι το Δάσος παραμένει Δάσος και τα καμένα ξαναγίνονται Δάση! Ότι δε φυτρώνουν σπίτια και αναψυκτήρια εκεί που πριν ήταν δάσος. Κι είναι εύκολο πια, ακόμα και γι αυτή τη χώρα, να ολοκληρώσει επιτέλους την ορθή καταγραφή, την οργάνωση και την παρακολούθηση των δασικών εκτάσεων, με Κτηματολόγιο, Δασικούς χάρτες, συστήματα επίβλεψης και παρακολούθησης. Στην εποχή της πληροφορικής, των νέων τεχνολογιών, ακόμα και των δωρεάν χαρτών του Google, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την έλλειψη στοιχείων και αρχείων, για την παράλειψη καταγραφής και παρακολούθησης, στην υπηρεσία της στοιχειώδους προστασίας του φυσικού μας πλούτου.
Κυριακή 9 Αυγούστου 2009
Μετεγκατάσταση της ΔΕΘ : Όχι ξανά τα ίδια λάθη!
Η κουβέντα για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ φούντωσε πάλι. Για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα ανάπτυξης, περιβάλλοντος και παράδοσης της πόλης, σπεύδουν όλοι να διατυπώσουν γνώμη, ειδικοί και μη ειδικοί, συχνά με προφανή κίνητρα πολιτικού οφέλους ή ακόμα και για να διεκδικήσουν απλά κάποιο μερίδιο δημοσιότητας.
Έχοντας εργασθεί πολλά χρόνια στη βιομηχανία, γνωρίζω ότι αποφάσεις αναπτυξιακές και επενδυτικές πολύ μικρότερου μεγέθους και σημασίας από αυτήν, χρειάζονται εκτενείς και σε βάθος μελέτες, διαφόρων εναλλακτικών σεναρίων, προκειμένου να συγκριθούν ως προς τα οικονομικά, τα περιβαλλοντικά, τα αναπτυξιακά τους στοιχεία ώστε να μπορέσει να τεκμηριωθεί η επιλογή. Πόσο πολύ περισσότερο σε κάτι που αφορά το παρόν και το μέλλον, την προοπτική, την ίδια τη ζωή μιας πόλης.
Έτσι, θέλω να σταθώ σε δυο καίρια σημεία:
Πρώτον, στην πολύτιμη έκταση της ΔΕΘ και στην επιτακτική ανάγκη πρασίνου.
Μια στάση στον περιφερειακό για να δούμε τη Θεσσαλονίκη από ψηλά, αρκεί για να καταγράψει τον τρομακτικό βαθμό τσιμεντοποίησης της πόλης! Ούτε ένας πνεύμονας ούτε μια κουκίδα πρασίνου! Ακόμα και στην Αθήνα οι νησίδες του Εθνικού Κήπου, του πεδίου του Άρεως, του Φιλοπάππου, ακόμα και του κατάφυτου Ψυχικού δίνουν μικρές πράσινες ανάσες. Στη Θεσσαλονίκη αντιθέτως, καμία!
Η απελευθέρωση μιας τόσο σημαντικής έκτασης όπως αυτή της ΔΕΘ, στην καρδιά της πόλης, δίνει μια μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουμε επιτέλους τον πρώτο πράσινο πνεύμονα όπως τα μεγάλα πάρκα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Αλλά να είναι πραγματικά πνεύμονας πρασίνου, με δένδρα και νερά, χωρίς άλλες ‘τσιμεντένιες’ χρήσεις.
Ελπίζοντας ο χώρος της ΔΕΘ να είναι μόνο η αρχή. Η αρχή για εκστρατείες...‘κατάληψης’ κάθε ελεύθερης σπιθαμής από δένδρα και χώμα! Για επιβράβευση ή και επιδότηση του ξηλώματος του τσιμέντου και της αντικατάστασης του με πράσινο.
Δε θέλουμε άλλο τσιμέντο, ούτε για διαμόρφωση πλατειών ούτε για ανάπλαση παραλιών! Αντί για έργα καλλωπισμού, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη για λίγα έστω δένδρα και οξυγόνο! Όπου μπορούμε! Σε πλατείες, σε αυλές σχολείων και δημόσιων κτιρίων, σε δημόσιες εκτάσεις και πρώην στρατόπεδα, κατά μήκος της παραλίας, στο λιμάνι! Με τη ΔΕΘ να αποτελεί όπως είπαμε το πρώτο παράδειγμα!
Δεύτερο σημαντικό σημείο, το γενικότερο αναπτυξιακό σχέδιο της πόλης.
Ναι, να βρούμε νέα θέση για τη ΔΕΘ... Αλλά μαζί με αυτήν να δούμε και όλο τον σχεδιασμό της πόλης για τις επόμενες δεκαετίες!
Σήμερα αναζητείται χώρος για τη ΔΕΘ, χθες για τη Ζώνη Καινοτομίας, προχθές για το Διεθνές Πανεπιστήμιο, εδώ και χρόνια, τρόπος επέκτασης της οικιστικής ζώνης που ασφυκτιά εδώ και δεκαετίες! Κι ενώ οι συζητήσεις γίνονται αποσπασματικά και ευκαιριακά, συσσωρεύοντας εκρηκτικά προβλήματα, οι επιχειρηματικές δραστηριότητες εξαπλώνονται με άλλες ταχύτητες, εν μία νυκτί, καταλαμβάνοντας πολύτιμους ζωτικούς χώρους και αποκόπτοντας ολόκληρες περιοχές της πόλης!
Έχετε μήπως περπατήσει στην παραλία με την άμμο (ναι, άμμο!....) πίσω από τα νεόκτιστα εμπορικά κέντρα της περιοχής πριν από το αεροδρόμιο? Κοντοσταθήκατε ποτέ να δείτε την μαγευτική θέα της πόλης από εκεί? Μάλλον όχι. Αφού η περιοχή είναι είτε απροσπέλαστη είτε το ‘πίσω μέρος’ εμπορικών κέντρων.
Πριν από δεκαετίες ακούγαμε ότι η πόλη δε μπορούσε να επεκταθεί προς το αεροδρόμιο γιατί μεσολαβούσε μια μικρή βιομηχανική ζώνη. Και τώρα που η βιομηχανική ζώνη συρρικνώθηκε, δημιουργήθηκε –με συνοπτικές διαδικασίες-, μια ολοκαίνουρια εμπορική! Κι έτσι χάσαμε ξανά το εκπληκτικό παραλιακό μέτωπο από το Καραμπουρνάκι ως το αεροδρόμιο, που θα μπορούσε να εξελιχθεί είτε στην καλύτερη αστική περιοχή της πόλης (μια ‘Βουλιαγμένη’ της Θεσσαλονίκης) είτε να αξιοποιηθεί για δημόσια χρήση, πάρκα και πράσινο! Λίγο παρακάτω, σε επίσης εκπληκτική θέση, το κτήμα της Γεωργικής Σχολής, που προτάθηκε για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ! Μα δε κοιτάει κανείς προς τη θάλασσα? Μόνο για την παλιά παραλία έχουμε ευαισθησίες? Όλα αυτά τα χιλιόμετρα υπέροχης ακτής, ο κόλπος όλος, μας είναι αδιάφορα, για πέταμα και για αχρηστία?
Να μιλήσουμε λοιπόν για την μετεγκατάσταση της ΔΕΘ, αλλά όχι αποσπασματικά. Να ζητήσουμε από όσους παίρνουν τις αποφάσεις μια απόφαση ενταγμένη στο σχέδιο και το όραμα για την Θεσσαλονίκη των επόμενων δεκαετιών. Δε μας ενδιαφέρει μόνο η ΔΕΘ, μας ενδιαφέρει η πόλη όλη και η ζωή μας σ’ αυτήν, με ανθρώπινους, σύγχρονους και ευρωπαϊκούς όρους!
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου 8-8-09, στο ένθετο 'ΖΩ στη Θεσσαλονίκη', στη στήλη ΑΙΧΜΕΣ.
Δείτε τη δημοσίευση στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/ΝΕΑ_8-8-09.pdf
Έχοντας εργασθεί πολλά χρόνια στη βιομηχανία, γνωρίζω ότι αποφάσεις αναπτυξιακές και επενδυτικές πολύ μικρότερου μεγέθους και σημασίας από αυτήν, χρειάζονται εκτενείς και σε βάθος μελέτες, διαφόρων εναλλακτικών σεναρίων, προκειμένου να συγκριθούν ως προς τα οικονομικά, τα περιβαλλοντικά, τα αναπτυξιακά τους στοιχεία ώστε να μπορέσει να τεκμηριωθεί η επιλογή. Πόσο πολύ περισσότερο σε κάτι που αφορά το παρόν και το μέλλον, την προοπτική, την ίδια τη ζωή μιας πόλης.
Έτσι, θέλω να σταθώ σε δυο καίρια σημεία:
Πρώτον, στην πολύτιμη έκταση της ΔΕΘ και στην επιτακτική ανάγκη πρασίνου.
Μια στάση στον περιφερειακό για να δούμε τη Θεσσαλονίκη από ψηλά, αρκεί για να καταγράψει τον τρομακτικό βαθμό τσιμεντοποίησης της πόλης! Ούτε ένας πνεύμονας ούτε μια κουκίδα πρασίνου! Ακόμα και στην Αθήνα οι νησίδες του Εθνικού Κήπου, του πεδίου του Άρεως, του Φιλοπάππου, ακόμα και του κατάφυτου Ψυχικού δίνουν μικρές πράσινες ανάσες. Στη Θεσσαλονίκη αντιθέτως, καμία!
Η απελευθέρωση μιας τόσο σημαντικής έκτασης όπως αυτή της ΔΕΘ, στην καρδιά της πόλης, δίνει μια μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουμε επιτέλους τον πρώτο πράσινο πνεύμονα όπως τα μεγάλα πάρκα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Αλλά να είναι πραγματικά πνεύμονας πρασίνου, με δένδρα και νερά, χωρίς άλλες ‘τσιμεντένιες’ χρήσεις.
Ελπίζοντας ο χώρος της ΔΕΘ να είναι μόνο η αρχή. Η αρχή για εκστρατείες...‘κατάληψης’ κάθε ελεύθερης σπιθαμής από δένδρα και χώμα! Για επιβράβευση ή και επιδότηση του ξηλώματος του τσιμέντου και της αντικατάστασης του με πράσινο.
Δε θέλουμε άλλο τσιμέντο, ούτε για διαμόρφωση πλατειών ούτε για ανάπλαση παραλιών! Αντί για έργα καλλωπισμού, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη για λίγα έστω δένδρα και οξυγόνο! Όπου μπορούμε! Σε πλατείες, σε αυλές σχολείων και δημόσιων κτιρίων, σε δημόσιες εκτάσεις και πρώην στρατόπεδα, κατά μήκος της παραλίας, στο λιμάνι! Με τη ΔΕΘ να αποτελεί όπως είπαμε το πρώτο παράδειγμα!
Δεύτερο σημαντικό σημείο, το γενικότερο αναπτυξιακό σχέδιο της πόλης.
Ναι, να βρούμε νέα θέση για τη ΔΕΘ... Αλλά μαζί με αυτήν να δούμε και όλο τον σχεδιασμό της πόλης για τις επόμενες δεκαετίες!
Σήμερα αναζητείται χώρος για τη ΔΕΘ, χθες για τη Ζώνη Καινοτομίας, προχθές για το Διεθνές Πανεπιστήμιο, εδώ και χρόνια, τρόπος επέκτασης της οικιστικής ζώνης που ασφυκτιά εδώ και δεκαετίες! Κι ενώ οι συζητήσεις γίνονται αποσπασματικά και ευκαιριακά, συσσωρεύοντας εκρηκτικά προβλήματα, οι επιχειρηματικές δραστηριότητες εξαπλώνονται με άλλες ταχύτητες, εν μία νυκτί, καταλαμβάνοντας πολύτιμους ζωτικούς χώρους και αποκόπτοντας ολόκληρες περιοχές της πόλης!
Έχετε μήπως περπατήσει στην παραλία με την άμμο (ναι, άμμο!....) πίσω από τα νεόκτιστα εμπορικά κέντρα της περιοχής πριν από το αεροδρόμιο? Κοντοσταθήκατε ποτέ να δείτε την μαγευτική θέα της πόλης από εκεί? Μάλλον όχι. Αφού η περιοχή είναι είτε απροσπέλαστη είτε το ‘πίσω μέρος’ εμπορικών κέντρων.
Πριν από δεκαετίες ακούγαμε ότι η πόλη δε μπορούσε να επεκταθεί προς το αεροδρόμιο γιατί μεσολαβούσε μια μικρή βιομηχανική ζώνη. Και τώρα που η βιομηχανική ζώνη συρρικνώθηκε, δημιουργήθηκε –με συνοπτικές διαδικασίες-, μια ολοκαίνουρια εμπορική! Κι έτσι χάσαμε ξανά το εκπληκτικό παραλιακό μέτωπο από το Καραμπουρνάκι ως το αεροδρόμιο, που θα μπορούσε να εξελιχθεί είτε στην καλύτερη αστική περιοχή της πόλης (μια ‘Βουλιαγμένη’ της Θεσσαλονίκης) είτε να αξιοποιηθεί για δημόσια χρήση, πάρκα και πράσινο! Λίγο παρακάτω, σε επίσης εκπληκτική θέση, το κτήμα της Γεωργικής Σχολής, που προτάθηκε για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ! Μα δε κοιτάει κανείς προς τη θάλασσα? Μόνο για την παλιά παραλία έχουμε ευαισθησίες? Όλα αυτά τα χιλιόμετρα υπέροχης ακτής, ο κόλπος όλος, μας είναι αδιάφορα, για πέταμα και για αχρηστία?
Να μιλήσουμε λοιπόν για την μετεγκατάσταση της ΔΕΘ, αλλά όχι αποσπασματικά. Να ζητήσουμε από όσους παίρνουν τις αποφάσεις μια απόφαση ενταγμένη στο σχέδιο και το όραμα για την Θεσσαλονίκη των επόμενων δεκαετιών. Δε μας ενδιαφέρει μόνο η ΔΕΘ, μας ενδιαφέρει η πόλη όλη και η ζωή μας σ’ αυτήν, με ανθρώπινους, σύγχρονους και ευρωπαϊκούς όρους!
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου 8-8-09, στο ένθετο 'ΖΩ στη Θεσσαλονίκη', στη στήλη ΑΙΧΜΕΣ.
Δείτε τη δημοσίευση στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/ΝΕΑ_8-8-09.pdf
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009
Εκλογές σε σταθερό χρόνο
H πολιτική αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών έχει εστιαστεί στη σύνδεση της Προεδρικής εκλογής με πρόωρες εκλογές. Ωστόσο γιατί δεν εστιάζουμε την κουβέντα σε αυτό καθαυτό το θέμα του «πρόωρου»? Γιατί δε συζητάμε για τη διασφάλιση του σταθερού χρόνου των εκλογών, όπως γίνεται σε τόσες χώρες αλλά και στην ίδια την ΕΕ (βλέπε εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάθε 5 χρόνια, ‘βρέξει-χιονίσει’, με ακρίβεια εβδομάδας). Κι αυτές οι χώρες, ενίοτε και η ΕΕ στο σύνολό της, περνούν κρίσεις και δυσκολίες. Ωστόσο ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών είναι κάτι που δεν αμφισβητείται και δε μπαίνει σε διαπραγμάτευση!Στην Ελλάδα, ο χρόνος διακυβέρνησης γίνεται ‘λάστιχο’ και...
ο χρόνος των εκλογών ‘ζαριά’ για να αξιοποιούνται συγκυρίες ευνοϊκές για το ένα ή το άλλο κόμμα. Πότε όμως επιτέλους, αυτοί οι ύψιστοι θεσμοί θα αποτελέσουν αδιαπραγμάτευτες σταθερές της Δημοκρατίας μας, σημεία αναφοράς και εμπιστοσύνης για τους πολίτες; Από τις εκλογές του 2007 και μετά ζούμε μια διαρκή αντιπολιτευτική ρητορεία βασισμένη στην εκλογολαγνεία. Για ποιες μεταρρυθμίσεις και ποια γενναία μέτρα να μιλήσει κανείς, όταν η εκδοχή των επαπειλούμενων εκλογών αποδιοργανώνει όλο το σύστημα, πολιτικούς, κυβερνώντες και διοικούντες, ακόμα και τους πολίτες? Όλα μπαίνουν στο γαϊτανάκι των ενδεχόμενων πρόωρων εκλογών, το πολιτικό δυναμικό επικεντρώνεται σε...’ασκήσεις επανεκλογής’ και η οικονομία μπαίνει σε ‘κατάσταση αναμονής’ ή μάλλον αγκύλωσης, μεσούσης μιας διεθνούς κρίσης και αμέτρητων εσωτερικών προβλημάτων που παραμένουν άλυτα. Το θέμα δεν είναι, λοιπόν, μόνο η Προεδρική εκλογή, αλλά γενικότερα η απαίτηση για Σταθερότητα, Συνέπεια και Εμπιστοσύνη στους Θεσμούς!»
Ανάρτηση του σχολίου στο blog VETO 300
http://veto300.blogspot.com/2009/07/blog-post_9428.html
ο χρόνος των εκλογών ‘ζαριά’ για να αξιοποιούνται συγκυρίες ευνοϊκές για το ένα ή το άλλο κόμμα. Πότε όμως επιτέλους, αυτοί οι ύψιστοι θεσμοί θα αποτελέσουν αδιαπραγμάτευτες σταθερές της Δημοκρατίας μας, σημεία αναφοράς και εμπιστοσύνης για τους πολίτες; Από τις εκλογές του 2007 και μετά ζούμε μια διαρκή αντιπολιτευτική ρητορεία βασισμένη στην εκλογολαγνεία. Για ποιες μεταρρυθμίσεις και ποια γενναία μέτρα να μιλήσει κανείς, όταν η εκδοχή των επαπειλούμενων εκλογών αποδιοργανώνει όλο το σύστημα, πολιτικούς, κυβερνώντες και διοικούντες, ακόμα και τους πολίτες? Όλα μπαίνουν στο γαϊτανάκι των ενδεχόμενων πρόωρων εκλογών, το πολιτικό δυναμικό επικεντρώνεται σε...’ασκήσεις επανεκλογής’ και η οικονομία μπαίνει σε ‘κατάσταση αναμονής’ ή μάλλον αγκύλωσης, μεσούσης μιας διεθνούς κρίσης και αμέτρητων εσωτερικών προβλημάτων που παραμένουν άλυτα. Το θέμα δεν είναι, λοιπόν, μόνο η Προεδρική εκλογή, αλλά γενικότερα η απαίτηση για Σταθερότητα, Συνέπεια και Εμπιστοσύνη στους Θεσμούς!»
Ανάρτηση του σχολίου στο blog VETO 300
http://veto300.blogspot.com/2009/07/blog-post_9428.html
Μια πρόσκληση να....Ανανεωθούμε!
Στα Ανεμολόγια, το περιοδικό της ΕΛΕΤΑΕΝ (Ελληνική Εταιρία Αιολικής Ενέργειας), στο τεύχος που κυκλοφορεί, δημοσιεύεται ένα άρθρο μου περί Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Ωστόσο η πρόσκληση είναι για Ανανέωση, γενικότερη....! Ανανέωση, με Ανανεώσιμες Πηγές και όχι μόνο! Με αφορμή το παράδειγμα του Δημάρχου της Νέας Υόρκης αναφέρομαι στο ζήτημα του δικού μας πολιτικού δυναμικού και του ρόλου του....
Ακολουθεί το άρθρο...
"Θα έλεγε κανείς ότι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Ακούμε παντού γι αυτές, όλοι συζητούν για τις προοπτικές, τους στόχους την ανάγκη, διαβάζουμε στις εφημερίδες ρεπορτάζ με ωραίες εικόνες... Ωστόσο μένουμε εκεί! Γιατί η αλήθεια είναι ότι Ανανεώσιμες Πηγές ακούμε και Ανανεώσιμες Πηγές δε βλέπουμε!... Την εποχή που όλοι επιταχύνουν κι ανεβάζουν στροφές, στη χώρα μας συζητάμε, φιλολογούμε, φιλοσοφούμε, ακόμα και νομοθετούμε, αλλά το αποτέλεσμα είναι κάτι λιγότερο από τη γνωστή φράση....’μηδέν εις το πηλίκο’! Γιατί μόνο ως ‘μηδέν εις το πηλίκο’ θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς το γεγονός ότι ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση βάζει φιλόδοξους, υποχρεωτικούς στόχους για τα επόμενα λίγα χρόνια, και διάφορες χώρες κάνουν ακόμα ταχύτερα βήματα τραβώντας την προσοχή στο νέο ενεργειακό τοπίο, στην Ελλάδα οι ρυθμοί επιβραδύνονται! Μα πώς το καταφέρνουμε άραγε αυτό? Μας έφταιγε η έλλειψη νομοθετικού πλαισίου που είχε καθυστερήσει, μας έφταιγε το χωροταξικό που δεν υπήρχε και σε όλα αυτά αποδίδονταν οι ευθύνες ολιγωρίας της χώρας μας. Και τώρα? Τώρα που έχουμε και νομοθετικό πλαίσιο με ισχυρά οικονομικά κίνητρα και χωροταξικό και χιλιάδες επενδυτικών σχεδίων κατατεθειμένων που αναμένουν στα συρτάρια για μια έγκριση ή ακόμα χειρότερα, εγκεκριμένες άδειες ανενεργές, παρόλα αυτά, εγκαταστάσεις ανανεωσίμων δε βλέπουμε να ξεφυτρώνουν σα τα μανιτάρια όπως θα περίμενε κανείς...ή όπως βλέπει κανείς να γίνεται σε άλλες χώρες του εξωτερικού, όπου τα φωτοβολταϊκά κατακλύζουν τις στέγες των σπιτιών ή οι ανεμογεννήτριες διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο μιας σύγχρονης αισθητικής αντίληψης.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά τραύματα του παρελθόντος που έχουν κάνει τις κοινωνίες μας δύσπιστες. Βιομηχανίες που ρύπαιναν ανεξέλεγκτα και που προκάλεσαν περιβαλλοντικές καταστροφές, νομοθετικό έλλειμμα ή νομοθετική ασυδοσία που οδήγησαν σε σημαντική υποβάθμιση ή και καταστροφή του φυσικού πλούτου, περιβάλλοντος, αισθητικής, βλάβες στην υγεία από βιομηχανικές και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες επιχειρηματικές, οι οποίες ίσως δεν ήταν γνωστές από την αρχή και αποδείχθηκαν επιστημονικά με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι συχνά η καχυποψία προβάλει στη χώρα μας πρώτη και καλύτερη σε κάθε τί καινούριο ή διαφορετικό, ειδικά όταν πρόκειται για τεχνολογία, για επενδύσεις κλπ.
Βέβαια πολλά έχουν αλλάξει πλέον σε ό, τι αφορά την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και της υγείας. Κατ’ αρχήν ένα πολύ απαιτητικό νομοθετικό πλαίσιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που πολλοί το χαρακτηρίζουν ‘βαρύ’ ίσως και δύσκολο να ακολουθηθεί από χώρες που παρουσιάζουν σημαντική υστέρηση, που ωστόσο είναι εδώ, αποτελεί θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η μη συμμόρφωση σ’ αυτό συνεπάγεται συνέπειες και κυρώσεις, οικονομικές και όχι μόνο. Μέσα σε αυτό το δυνατό νομοθετικό πλαίσιο αποτυπώνονται πλέον αλλαγές νοοτροπίας οι οποίες ήταν ανύπαρκτες στο παρελθόν.
• Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αρχή ‘ο ρυπαίνων πληρώνει’, όπου το κόστος μιας περιβαλλοντικής ζημιάς ακολουθεί και επιβαρύνει τον ρυπαίνοντα σε κάθε περίπτωση.
• Επίσης η έννοια που επιφέρει μεγάλες αλλαγές είναι η έννοια του κύκλου ζωής, σύμφωνα με την οποία κάθε προϊόν ή κάθε δραστηριότητα οφείλει να ‘μετρηθεί’ περιβαλλοντικά και να αποδείξει ότι δεν καταστρέφει το περιβάλλον σε όλο τον κύκλο ζωής και όχι μόνο στην λειτουργική περίοδό του.
• Αλλά ακόμα κι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό πλαίσιο το οποίο απαιτεί την ύπαρξη μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων για κάθε επένδυση ή έργο που μπορεί να επιβαρύνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το περιβάλλον.
Η πρόοδος που έχει γίνει λοιπόν σε σχέση με το παρελθόν σε αυτό τον τομέα είναι μεγάλη.
Στη χώρα μας βέβαια έχουμε μακρά παράδοση όχι μόνο στο ‘’να παίζουμε καθυστερήσεις’’ ως προς την υιοθέτηση νομοθεσιών που αποφασίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και κυρίως ως προς την ορθή τήρηση κάθε νομοθεσίας, ευρωπαϊκής και εθνικής. Οι παραβιάσεις γίνονται συχνά ο κανόνας, με ‘‘χρυσά παραδείγματα’’ αυτά της αυθαίρετης δόμησης, των καταπατήσεων δασών, και πολλά άλλα, που συντηρούνται μέσα στα χρόνια, χωρίς αντιμετώπιση και ουσιαστική πρόοδο.
Έτσι αυτό το τοπίο ίσως να είναι ο λόγος που τελικά συντηρείται η καχυποψία του Έλληνα σε κάθε τι που βλέπει να γίνεται κοντά στην αυλή του. Γιατί πλέον νομίζω ότι για κάποιες αντιδράσεις της κοινωνίας και των πολιτών, μόνο σε τέτοιες καταβολές ψυχολογικού χαρακτήρα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια τους. Και μια και φιλοξενούμαι στα Ανεμολόγια, τί πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων, προς διερεύνηση αντιδράσεων, από τις αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών?
Αντιδράσεις και προσφυγές στα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, ικανές να φρενάρουν εγκεκριμένες επενδύσεις που έχουν τηρήσει όλες τις διαδικασίες της νομιμότητας, των αδειοδοτήσεων από εθνικές αρχές, οι οποίες όμως σκοντάφτουν στις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών.
Όταν όμως αρχίσει ένας τέτοιος πόλεμος, και η διαμάχη έχει φτάσει στα δικαστήρια είναι ήδη αργά και το κακό έχει γίνει, καθώς πλέον αναδεικνύεται σε έναν πόλεμο ισχύος, πολύ συχνά και πολιτικών παιχνιδιών μεταξύ των εμπλεκομένων, οι οποίοι φιλοδοξούν την ηρωοποίησή τους στην τοπική κοινωνία μέσα από έναν αγώνα ακύρωσης μιας επένδυσης, ενίοτε δε ίσως και πολλά περισσότερα...
Παλιά σύνδρομα και κατάλοιπα μιας νοοτροπίας που έλεγε πως κάθε επένδυση στη γειτονιά μας κάνει κάποιο κακό, που ακόμα κι αν δε το αντιλαμβανόμαστε, κάποια στιγμή θα αποδειχθεί ως τέτοιο!
Κάποια στιγμή όμως πρέπει επιτέλους να βάλουμε στην άκρη ξεπερασμένες αντιλήψεις και φοβίες, μικροπολιτικές και σκοπιμότητες, αλλά και να αποτινάξουμε μύθους που μας εγκλωβίζουν και μας κρατάνε πίσω σε έναν αγώνα δρόμου όπου οι ανταγωνιστές μας βρίσκονται ήδη χιλιόμετρα μπροστά μας.
Οι αντιδράσεις, οι φοβίες και τα σύνδρομα που καταγράφηκαν στην ελληνική επικράτεια κατά των νέων περιβαλλοντικών τεχνολογιών και δη των ανεμογεννητριών, θα μπορούσαν σίγουρα να γεμίσουν ένα πολύ ενδιαφέρον ανθολόγιο. Αποκορύφωμα των επιχειρημάτων, αυτό που έχει να κάνει με τις συμπεριφορές αναπαραγωγής των συμπαθέστατων αιγοπροβάτων, όπως τόσο γλαφυρά έχει παρουσιαστεί σε παλιότερο άρθρο στα Ανεμολόγια με τον τίτλο «Το σύνδρομο της gay κατσίκας»! Θέατρο του παραλόγου? Ίσως....
Ωστόσο σε κάθε περίπτωση εκείνο στο οποίο χρειάζεται να πέσει το βάρος και η προσοχή είναι η ενημέρωση και η εκπαίδευση. Γιατί δε μπορείς να αποτρέψεις τους φόβους που προκύπτουν στον πολίτη από σκόπιμες ή όχι δαιμονολογίες, παρά μόνο ενημερώνοντας.
Δεν είναι βέβαια πάντα εύκολη η ενημέρωση που αφορά ένα τεχνικό ζήτημα. Ωστόσο το θετικό σήμερα είναι η μεγάλη ευαισθητοποίηση του κόσμου για τα ζητήματα του περιβάλλοντος. Αυτό που πρόσφατα καταγράφεται όμως ως ανησυχία και φόβος από τους Έλληνες πολίτες και ως ζήτημα υψηλής προτεραιότητας, είναι μάλλον μόνο το πρώτο βήμα από τα πολλά που πρέπει ακόμα να γίνουν.
Όλοι έχουμε ακούσει για τις κλιματικές αλλαγές, ίσως μάλιστα έχουμε αρχίσει και να τις αναγνωρίζουμε μέσα από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τις ξηρασίες, τους καύσωνες, τη λειψυδρία από τη μια και τις πλημμύρες την άλλη, αλλά αυτές είναι μόνο οι διαπιστώσεις.
Αυτό που χρειάζεται να γίνει αντιληπτό με απλό τρόπο στον μέσο πολίτη είναι το πώς αυτές οι ακραίες αλλαγές και οι μεγάλες απειλές που μας απειλούν όλους, συνδέονται με την καθημερινότητά του, τις συνήθειες, τις επιλογές του.
Κι αφού συμφωνήσουμε όλοι ότι πχ. δε μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς ηλεκτρισμό ή ότι δε μπορούμε να γυρίσουμε στην εποχή χωρίς αυτοκίνητο, να δούμε με ποιον τρόπο θα εξασφαλίζουμε στο μέλλον το ίδιο αυτό επίπεδο ευζωίας. Χρειάζεται λοιπόν να συγκρίνουμε ποιοτικά και ποσοτικά την επίδραση ενός εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος όπως αυτό της Μεγαλόπολης ή της Πτολεμαϊδας με τις νέες τεχνολογίες πχ των ανεμογεννητριών ή των φωτοβολταϊκών ή της γεωθερμίας, ή να βάλουμε στην κουβέντα τα κριτήρια με τα οποία θα περιορίσουμε τη χρήση των ορυκτών καυσίμων και των εκπομπών τους από τα αυτοκίνητα και τις μεταφορές, εντός και εκτός πόλεων.
Και οι επιλογές πρέπει να είναι επιλογές όχι μόνο προσωπικές του καθενός μας, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, της τοπικής και της ευρύτερης.
Κι εδώ ο ρόλος του πολιτικού κόσμου αναδεικνύεται κρίσιμος και καθοριστικός.
Είναι οι πολιτικοί αυτοί που πρέπει πρώτοι να αντιληφθούν όσα συμβαίνουν ανά τον κόσμο, στον χώρο της επιστήμης, της τεχνολογίας, της καινοτομίας, του περιβάλλοντος, των επενδύσεων. Και αυτοί που με τη βοήθεια των επιστημόνων να τεκμηριώσουν τις πολιτικές τους προτάσεις και επιλογές. Στις οποίες όμως πριν προχωρήσουν πρέπει να ενημερώσουν, να πείσουν και να κάνουν συμμέτοχους τους πολίτες. Γιατί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε πρόκειται για την κατασκευή ενός ακόμα δρόμου ή μιας ακόμα γέφυρας. Πρόκειται για επιλογές που σχετίζονται με τον τρόπο με τον οποίο έχουμε δομήσει την καθημερινότητά μας και με δραστικές αλλαγές στις οποίες πρέπει να συμφωνήσουμε και να συναινέσουμε όλοι. Η ειδοποιός διαφορά σε αυτές τις αποφάσεις είναι ο χαρακτήρας του επείγοντος που προκύπτει από το μέγεθος της περιβαλλοντικής απειλής.
Στη χώρα μας οι ρυθμοί φαίνεται ότι είναι αργοί. Όχι μόνο της ουσιαστικής ενσωμάτωσης της ευρωπαϊκής νομοθεσίας που αναφέραμε προηγουμένως, αλλά κυρίως της προσαρμογής μας με τις επιταγές των καιρών και της ικανότητάς μας να λαμβάνουμε έγκαιρα τα μηνύματα και να προχωράμε μπροστά. Αρκούμαστε στο ρόλο αυτού που τρέχει ασθμαίνοντας να προλάβει και δε διεκδικούμε το ρόλο αυτού που προχωράει μπροστά και που ανοίγει δρόμους.
Διαβάζουμε και συζητάμε όλοι γι αυτούς τους περίφημους στόχους της Ευρώπης για το 20-20-20, της εξοικονόμησης, των ΑΠΕ, της μείωσης των εκπομπών CO2 και μάλλον ξεφυσάμε με ανακούφιση που για τη χώρα μας ο στόχος είναι κατά τι χαμηλότερος, στο 18% για τις ΑΠΕ. Έχουμε κατατεθειμένο επενδυτικό ενδιαφέρον που ξεπερνά κατά πολύ αυτόν το στόχο, αλλά στην πράξη είμαστε κολλημένοι στη γραμμή εκκίνησης. Ίσως για άλλη μια φορά, όταν θα πλησιάζει το 2020, να τρέχουμε να πιάσουμε αγωνιωδώς το 18%. Θα είναι όμως έστω κι έτσι επιτυχία? Τη στιγμή που άλλες χώρες, περιφέρειες, πόλεις βάζουν πολύ υψηλότερους στόχους?
Για άλλες χώρες, ο ευρωπαϊκός αυτός στόχος μοιάζει να είναι πολύ λίγος. Μόνο έτσι εξηγείται ότι όλο και αυξάνουν οι χώρες που βάζουν στόχο την πλήρη απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα μέσα στα επόμενα χρόνια, όπως η Σουηδία, Ισλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία.
Αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο, υπάρχουν περιοχές της Ευρώπης που έχουν ξεπεράσει ήδη κατά πολύ τον μέσο όρο του ευρωπαϊκού στόχου για το 2020 και πάνε για ακόμα ψηλότερα. Και δε το κάνουν μόνο από ρομαντισμό κι ευαισθησία αλλά με την προοπτική της οικονομίας του αύριο και με όρους ανταγωνιστικότητας στην εποχή που έρχεται. Θέλουν να είναι αυτοί που θα βρεθούν στην ηγετική θέση, που θα οδηγήσουν το άρμα, που θα ωφεληθούν όχι μόνο με περιβαλλοντικούς, αλλά και με οικονομικούς και αναπτυξιακούς όρους.
Ακόμα και οι πόλεις μπαίνουν δυναμικά σ’ αυτό το ράλι. Δήμαρχοι ενημερωμένοι και οραματιστές που θέλουν να κερδίσουν τα εύσημα της περιβαλλοντικής φροντίδας και πρωτοπορίας. Δήμαρχοι που δεν έχουν βγει από τις σελίδες του National Geographic, αλλά που μπαίνουν στον κόπο να πιάσουν τον σφυγμό της εποχής, να αφουγκραστούν τα μηνύματα, να ενημερωθούν, να καταλάβουν και να σπρώξουν τα πράγματα σε όφελος των πολιτών, τολμώντας ακόμα και μέτρα που δεν είναι πάντα δημοφιλή κι ευχάριστα. Φαίνεται όμως πως εκείνο που επιτυγχάνεται είναι ένα μίνιμουμ συμφωνίας και συνεννόησης γύρω από τις διαπιστώσεις και τις ανάγκες. Και όταν επιτευχθεί αυτό, κατόπιν η συμφωνία στα μέτρα και τις δράσεις έρχεται πολύ πιο εύκολα.
Έτσι ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης συζητά και προωθεί την εγκατάσταση ανεμογεννητριών κατά μήκος της πόλης, αλλά και στους ουρανοξύστες και στις γέφυρες της πόλης! Ένα καινούριο ενεργειακό-περιβαλλοντικό...αξεσουάρ που πιθανώς θα αλλάξει την εικόνα της πόλης προς όφελος της οικονομίας και του περιβάλλοντος! Πόσο μακρινή και εξωτική εικόνα βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας μοιάζει όλο αυτό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που προσπαθεί να κρύψει από κάθε θέα τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά!... Μιας χώρας που η θέα των φουγάρων δίπλα στις πόλεις δε φάνηκε να την ενοχλεί για πολλές δεκαετίες, τώρα ξεσηκώνει κινήματα κατά των νέων φιλοπεριβαλλοντικών τεχνολογιών και ενοχλείται από την αισθητική ρύπανση της εικόνας των ανεμογεννητριών. Μα μήπως πρέπει να αρχίσουμε να τις βλέπουμε φιλικά και με θετικό μάτι? Μήπως πρέπει να τις φέρουμε πιο κοντά μας, και να νιώσουμε περηφάνια αν μπορέσουμε να εγκαταστήσουμε κοντά στις πόλεις μας μερικές σειρές ανεμογεννητριών προκειμένου να γλυτώσουμε από κάποια λιγνιτικά φουγάρα κάπου αλλού? Μήπως να κάνουμε αυτή τη μόδα της νέας εποχής και να αγναντεύουμε με χαρά τις ανεμογεννήτριες στις κορυφογραμμές των λόφων γύρω από τις μεγαλουπόλεις μας με καμάρι και χαρά? Ή ακόμα περισσότερο, και μέσα στις πόλεις? Στέγες από φωτοβολταϊκά κελιά και ανεμογεννήτριες στα ψηλά κτίρια? Όχι δε πρόκειται για εικόνες επιστημονικές φαντασίας. Πρόκειται για το όραμα πολιτικών και τοπικών αρχόντων σε άλλα μέρη της γης, που όμως κάνουν τον κόπο να αφουγκραστούν την εποχή, να συμβουλευτούν τους επιστήμονες, να σκεφτούν και να προτείνουν, που μπορούν να οραματιστούν και να εμπνεύσουν, να ‘παρασύρουν’ τους πολίτες σε αλλαγές πρωτοπόρες....
Μακριά από μας θα μου πείτε όλα αυτά? Δυστυχώς ναι. Βλέπετε οι δικοί μας πολιτικοί και τοπικοί άρχοντες έχουν να τρέξουν σε αγώνες δρόμου για το ποιος θα προλάβει να παρευρεθεί σε περισσότερες εκδηλώσεις, πίτες, χορούς, πάρτυ για να κερδίσει σε πόντους αναγνωρισιμότητας. Οπότε πού καιρός για διάβασμα, μελέτη και ενημέρωση για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο?... Μήπως να ζητήσουμε σε μεταγραφή τον Δήμαρχο της Νέας Υόρκης, μπας και νιώσουμε κι εμείς, λίγο αέρα στα πανιά μας?"
Δείτε τη δημοσίευση στο
http://www.lianagouta.gr/viewblog.php?aa=511
Ακολουθεί το άρθρο...
"Θα έλεγε κανείς ότι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Ακούμε παντού γι αυτές, όλοι συζητούν για τις προοπτικές, τους στόχους την ανάγκη, διαβάζουμε στις εφημερίδες ρεπορτάζ με ωραίες εικόνες... Ωστόσο μένουμε εκεί! Γιατί η αλήθεια είναι ότι Ανανεώσιμες Πηγές ακούμε και Ανανεώσιμες Πηγές δε βλέπουμε!... Την εποχή που όλοι επιταχύνουν κι ανεβάζουν στροφές, στη χώρα μας συζητάμε, φιλολογούμε, φιλοσοφούμε, ακόμα και νομοθετούμε, αλλά το αποτέλεσμα είναι κάτι λιγότερο από τη γνωστή φράση....’μηδέν εις το πηλίκο’! Γιατί μόνο ως ‘μηδέν εις το πηλίκο’ θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς το γεγονός ότι ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση βάζει φιλόδοξους, υποχρεωτικούς στόχους για τα επόμενα λίγα χρόνια, και διάφορες χώρες κάνουν ακόμα ταχύτερα βήματα τραβώντας την προσοχή στο νέο ενεργειακό τοπίο, στην Ελλάδα οι ρυθμοί επιβραδύνονται! Μα πώς το καταφέρνουμε άραγε αυτό? Μας έφταιγε η έλλειψη νομοθετικού πλαισίου που είχε καθυστερήσει, μας έφταιγε το χωροταξικό που δεν υπήρχε και σε όλα αυτά αποδίδονταν οι ευθύνες ολιγωρίας της χώρας μας. Και τώρα? Τώρα που έχουμε και νομοθετικό πλαίσιο με ισχυρά οικονομικά κίνητρα και χωροταξικό και χιλιάδες επενδυτικών σχεδίων κατατεθειμένων που αναμένουν στα συρτάρια για μια έγκριση ή ακόμα χειρότερα, εγκεκριμένες άδειες ανενεργές, παρόλα αυτά, εγκαταστάσεις ανανεωσίμων δε βλέπουμε να ξεφυτρώνουν σα τα μανιτάρια όπως θα περίμενε κανείς...ή όπως βλέπει κανείς να γίνεται σε άλλες χώρες του εξωτερικού, όπου τα φωτοβολταϊκά κατακλύζουν τις στέγες των σπιτιών ή οι ανεμογεννήτριες διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο μιας σύγχρονης αισθητικής αντίληψης.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά τραύματα του παρελθόντος που έχουν κάνει τις κοινωνίες μας δύσπιστες. Βιομηχανίες που ρύπαιναν ανεξέλεγκτα και που προκάλεσαν περιβαλλοντικές καταστροφές, νομοθετικό έλλειμμα ή νομοθετική ασυδοσία που οδήγησαν σε σημαντική υποβάθμιση ή και καταστροφή του φυσικού πλούτου, περιβάλλοντος, αισθητικής, βλάβες στην υγεία από βιομηχανικές και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες επιχειρηματικές, οι οποίες ίσως δεν ήταν γνωστές από την αρχή και αποδείχθηκαν επιστημονικά με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι συχνά η καχυποψία προβάλει στη χώρα μας πρώτη και καλύτερη σε κάθε τί καινούριο ή διαφορετικό, ειδικά όταν πρόκειται για τεχνολογία, για επενδύσεις κλπ.
Βέβαια πολλά έχουν αλλάξει πλέον σε ό, τι αφορά την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και της υγείας. Κατ’ αρχήν ένα πολύ απαιτητικό νομοθετικό πλαίσιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που πολλοί το χαρακτηρίζουν ‘βαρύ’ ίσως και δύσκολο να ακολουθηθεί από χώρες που παρουσιάζουν σημαντική υστέρηση, που ωστόσο είναι εδώ, αποτελεί θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η μη συμμόρφωση σ’ αυτό συνεπάγεται συνέπειες και κυρώσεις, οικονομικές και όχι μόνο. Μέσα σε αυτό το δυνατό νομοθετικό πλαίσιο αποτυπώνονται πλέον αλλαγές νοοτροπίας οι οποίες ήταν ανύπαρκτες στο παρελθόν.
• Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αρχή ‘ο ρυπαίνων πληρώνει’, όπου το κόστος μιας περιβαλλοντικής ζημιάς ακολουθεί και επιβαρύνει τον ρυπαίνοντα σε κάθε περίπτωση.
• Επίσης η έννοια που επιφέρει μεγάλες αλλαγές είναι η έννοια του κύκλου ζωής, σύμφωνα με την οποία κάθε προϊόν ή κάθε δραστηριότητα οφείλει να ‘μετρηθεί’ περιβαλλοντικά και να αποδείξει ότι δεν καταστρέφει το περιβάλλον σε όλο τον κύκλο ζωής και όχι μόνο στην λειτουργική περίοδό του.
• Αλλά ακόμα κι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό πλαίσιο το οποίο απαιτεί την ύπαρξη μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων για κάθε επένδυση ή έργο που μπορεί να επιβαρύνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το περιβάλλον.
Η πρόοδος που έχει γίνει λοιπόν σε σχέση με το παρελθόν σε αυτό τον τομέα είναι μεγάλη.
Στη χώρα μας βέβαια έχουμε μακρά παράδοση όχι μόνο στο ‘’να παίζουμε καθυστερήσεις’’ ως προς την υιοθέτηση νομοθεσιών που αποφασίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και κυρίως ως προς την ορθή τήρηση κάθε νομοθεσίας, ευρωπαϊκής και εθνικής. Οι παραβιάσεις γίνονται συχνά ο κανόνας, με ‘‘χρυσά παραδείγματα’’ αυτά της αυθαίρετης δόμησης, των καταπατήσεων δασών, και πολλά άλλα, που συντηρούνται μέσα στα χρόνια, χωρίς αντιμετώπιση και ουσιαστική πρόοδο.
Έτσι αυτό το τοπίο ίσως να είναι ο λόγος που τελικά συντηρείται η καχυποψία του Έλληνα σε κάθε τι που βλέπει να γίνεται κοντά στην αυλή του. Γιατί πλέον νομίζω ότι για κάποιες αντιδράσεις της κοινωνίας και των πολιτών, μόνο σε τέτοιες καταβολές ψυχολογικού χαρακτήρα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια τους. Και μια και φιλοξενούμαι στα Ανεμολόγια, τί πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων, προς διερεύνηση αντιδράσεων, από τις αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών?
Αντιδράσεις και προσφυγές στα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, ικανές να φρενάρουν εγκεκριμένες επενδύσεις που έχουν τηρήσει όλες τις διαδικασίες της νομιμότητας, των αδειοδοτήσεων από εθνικές αρχές, οι οποίες όμως σκοντάφτουν στις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών.
Όταν όμως αρχίσει ένας τέτοιος πόλεμος, και η διαμάχη έχει φτάσει στα δικαστήρια είναι ήδη αργά και το κακό έχει γίνει, καθώς πλέον αναδεικνύεται σε έναν πόλεμο ισχύος, πολύ συχνά και πολιτικών παιχνιδιών μεταξύ των εμπλεκομένων, οι οποίοι φιλοδοξούν την ηρωοποίησή τους στην τοπική κοινωνία μέσα από έναν αγώνα ακύρωσης μιας επένδυσης, ενίοτε δε ίσως και πολλά περισσότερα...
Παλιά σύνδρομα και κατάλοιπα μιας νοοτροπίας που έλεγε πως κάθε επένδυση στη γειτονιά μας κάνει κάποιο κακό, που ακόμα κι αν δε το αντιλαμβανόμαστε, κάποια στιγμή θα αποδειχθεί ως τέτοιο!
Κάποια στιγμή όμως πρέπει επιτέλους να βάλουμε στην άκρη ξεπερασμένες αντιλήψεις και φοβίες, μικροπολιτικές και σκοπιμότητες, αλλά και να αποτινάξουμε μύθους που μας εγκλωβίζουν και μας κρατάνε πίσω σε έναν αγώνα δρόμου όπου οι ανταγωνιστές μας βρίσκονται ήδη χιλιόμετρα μπροστά μας.
Οι αντιδράσεις, οι φοβίες και τα σύνδρομα που καταγράφηκαν στην ελληνική επικράτεια κατά των νέων περιβαλλοντικών τεχνολογιών και δη των ανεμογεννητριών, θα μπορούσαν σίγουρα να γεμίσουν ένα πολύ ενδιαφέρον ανθολόγιο. Αποκορύφωμα των επιχειρημάτων, αυτό που έχει να κάνει με τις συμπεριφορές αναπαραγωγής των συμπαθέστατων αιγοπροβάτων, όπως τόσο γλαφυρά έχει παρουσιαστεί σε παλιότερο άρθρο στα Ανεμολόγια με τον τίτλο «Το σύνδρομο της gay κατσίκας»! Θέατρο του παραλόγου? Ίσως....
Ωστόσο σε κάθε περίπτωση εκείνο στο οποίο χρειάζεται να πέσει το βάρος και η προσοχή είναι η ενημέρωση και η εκπαίδευση. Γιατί δε μπορείς να αποτρέψεις τους φόβους που προκύπτουν στον πολίτη από σκόπιμες ή όχι δαιμονολογίες, παρά μόνο ενημερώνοντας.
Δεν είναι βέβαια πάντα εύκολη η ενημέρωση που αφορά ένα τεχνικό ζήτημα. Ωστόσο το θετικό σήμερα είναι η μεγάλη ευαισθητοποίηση του κόσμου για τα ζητήματα του περιβάλλοντος. Αυτό που πρόσφατα καταγράφεται όμως ως ανησυχία και φόβος από τους Έλληνες πολίτες και ως ζήτημα υψηλής προτεραιότητας, είναι μάλλον μόνο το πρώτο βήμα από τα πολλά που πρέπει ακόμα να γίνουν.
Όλοι έχουμε ακούσει για τις κλιματικές αλλαγές, ίσως μάλιστα έχουμε αρχίσει και να τις αναγνωρίζουμε μέσα από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τις ξηρασίες, τους καύσωνες, τη λειψυδρία από τη μια και τις πλημμύρες την άλλη, αλλά αυτές είναι μόνο οι διαπιστώσεις.
Αυτό που χρειάζεται να γίνει αντιληπτό με απλό τρόπο στον μέσο πολίτη είναι το πώς αυτές οι ακραίες αλλαγές και οι μεγάλες απειλές που μας απειλούν όλους, συνδέονται με την καθημερινότητά του, τις συνήθειες, τις επιλογές του.
Κι αφού συμφωνήσουμε όλοι ότι πχ. δε μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς ηλεκτρισμό ή ότι δε μπορούμε να γυρίσουμε στην εποχή χωρίς αυτοκίνητο, να δούμε με ποιον τρόπο θα εξασφαλίζουμε στο μέλλον το ίδιο αυτό επίπεδο ευζωίας. Χρειάζεται λοιπόν να συγκρίνουμε ποιοτικά και ποσοτικά την επίδραση ενός εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος όπως αυτό της Μεγαλόπολης ή της Πτολεμαϊδας με τις νέες τεχνολογίες πχ των ανεμογεννητριών ή των φωτοβολταϊκών ή της γεωθερμίας, ή να βάλουμε στην κουβέντα τα κριτήρια με τα οποία θα περιορίσουμε τη χρήση των ορυκτών καυσίμων και των εκπομπών τους από τα αυτοκίνητα και τις μεταφορές, εντός και εκτός πόλεων.
Και οι επιλογές πρέπει να είναι επιλογές όχι μόνο προσωπικές του καθενός μας, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, της τοπικής και της ευρύτερης.
Κι εδώ ο ρόλος του πολιτικού κόσμου αναδεικνύεται κρίσιμος και καθοριστικός.
Είναι οι πολιτικοί αυτοί που πρέπει πρώτοι να αντιληφθούν όσα συμβαίνουν ανά τον κόσμο, στον χώρο της επιστήμης, της τεχνολογίας, της καινοτομίας, του περιβάλλοντος, των επενδύσεων. Και αυτοί που με τη βοήθεια των επιστημόνων να τεκμηριώσουν τις πολιτικές τους προτάσεις και επιλογές. Στις οποίες όμως πριν προχωρήσουν πρέπει να ενημερώσουν, να πείσουν και να κάνουν συμμέτοχους τους πολίτες. Γιατί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε πρόκειται για την κατασκευή ενός ακόμα δρόμου ή μιας ακόμα γέφυρας. Πρόκειται για επιλογές που σχετίζονται με τον τρόπο με τον οποίο έχουμε δομήσει την καθημερινότητά μας και με δραστικές αλλαγές στις οποίες πρέπει να συμφωνήσουμε και να συναινέσουμε όλοι. Η ειδοποιός διαφορά σε αυτές τις αποφάσεις είναι ο χαρακτήρας του επείγοντος που προκύπτει από το μέγεθος της περιβαλλοντικής απειλής.
Στη χώρα μας οι ρυθμοί φαίνεται ότι είναι αργοί. Όχι μόνο της ουσιαστικής ενσωμάτωσης της ευρωπαϊκής νομοθεσίας που αναφέραμε προηγουμένως, αλλά κυρίως της προσαρμογής μας με τις επιταγές των καιρών και της ικανότητάς μας να λαμβάνουμε έγκαιρα τα μηνύματα και να προχωράμε μπροστά. Αρκούμαστε στο ρόλο αυτού που τρέχει ασθμαίνοντας να προλάβει και δε διεκδικούμε το ρόλο αυτού που προχωράει μπροστά και που ανοίγει δρόμους.
Διαβάζουμε και συζητάμε όλοι γι αυτούς τους περίφημους στόχους της Ευρώπης για το 20-20-20, της εξοικονόμησης, των ΑΠΕ, της μείωσης των εκπομπών CO2 και μάλλον ξεφυσάμε με ανακούφιση που για τη χώρα μας ο στόχος είναι κατά τι χαμηλότερος, στο 18% για τις ΑΠΕ. Έχουμε κατατεθειμένο επενδυτικό ενδιαφέρον που ξεπερνά κατά πολύ αυτόν το στόχο, αλλά στην πράξη είμαστε κολλημένοι στη γραμμή εκκίνησης. Ίσως για άλλη μια φορά, όταν θα πλησιάζει το 2020, να τρέχουμε να πιάσουμε αγωνιωδώς το 18%. Θα είναι όμως έστω κι έτσι επιτυχία? Τη στιγμή που άλλες χώρες, περιφέρειες, πόλεις βάζουν πολύ υψηλότερους στόχους?
Για άλλες χώρες, ο ευρωπαϊκός αυτός στόχος μοιάζει να είναι πολύ λίγος. Μόνο έτσι εξηγείται ότι όλο και αυξάνουν οι χώρες που βάζουν στόχο την πλήρη απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα μέσα στα επόμενα χρόνια, όπως η Σουηδία, Ισλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία.
Αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο, υπάρχουν περιοχές της Ευρώπης που έχουν ξεπεράσει ήδη κατά πολύ τον μέσο όρο του ευρωπαϊκού στόχου για το 2020 και πάνε για ακόμα ψηλότερα. Και δε το κάνουν μόνο από ρομαντισμό κι ευαισθησία αλλά με την προοπτική της οικονομίας του αύριο και με όρους ανταγωνιστικότητας στην εποχή που έρχεται. Θέλουν να είναι αυτοί που θα βρεθούν στην ηγετική θέση, που θα οδηγήσουν το άρμα, που θα ωφεληθούν όχι μόνο με περιβαλλοντικούς, αλλά και με οικονομικούς και αναπτυξιακούς όρους.
Ακόμα και οι πόλεις μπαίνουν δυναμικά σ’ αυτό το ράλι. Δήμαρχοι ενημερωμένοι και οραματιστές που θέλουν να κερδίσουν τα εύσημα της περιβαλλοντικής φροντίδας και πρωτοπορίας. Δήμαρχοι που δεν έχουν βγει από τις σελίδες του National Geographic, αλλά που μπαίνουν στον κόπο να πιάσουν τον σφυγμό της εποχής, να αφουγκραστούν τα μηνύματα, να ενημερωθούν, να καταλάβουν και να σπρώξουν τα πράγματα σε όφελος των πολιτών, τολμώντας ακόμα και μέτρα που δεν είναι πάντα δημοφιλή κι ευχάριστα. Φαίνεται όμως πως εκείνο που επιτυγχάνεται είναι ένα μίνιμουμ συμφωνίας και συνεννόησης γύρω από τις διαπιστώσεις και τις ανάγκες. Και όταν επιτευχθεί αυτό, κατόπιν η συμφωνία στα μέτρα και τις δράσεις έρχεται πολύ πιο εύκολα.
Έτσι ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης συζητά και προωθεί την εγκατάσταση ανεμογεννητριών κατά μήκος της πόλης, αλλά και στους ουρανοξύστες και στις γέφυρες της πόλης! Ένα καινούριο ενεργειακό-περιβαλλοντικό...αξεσουάρ που πιθανώς θα αλλάξει την εικόνα της πόλης προς όφελος της οικονομίας και του περιβάλλοντος! Πόσο μακρινή και εξωτική εικόνα βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας μοιάζει όλο αυτό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που προσπαθεί να κρύψει από κάθε θέα τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά!... Μιας χώρας που η θέα των φουγάρων δίπλα στις πόλεις δε φάνηκε να την ενοχλεί για πολλές δεκαετίες, τώρα ξεσηκώνει κινήματα κατά των νέων φιλοπεριβαλλοντικών τεχνολογιών και ενοχλείται από την αισθητική ρύπανση της εικόνας των ανεμογεννητριών. Μα μήπως πρέπει να αρχίσουμε να τις βλέπουμε φιλικά και με θετικό μάτι? Μήπως πρέπει να τις φέρουμε πιο κοντά μας, και να νιώσουμε περηφάνια αν μπορέσουμε να εγκαταστήσουμε κοντά στις πόλεις μας μερικές σειρές ανεμογεννητριών προκειμένου να γλυτώσουμε από κάποια λιγνιτικά φουγάρα κάπου αλλού? Μήπως να κάνουμε αυτή τη μόδα της νέας εποχής και να αγναντεύουμε με χαρά τις ανεμογεννήτριες στις κορυφογραμμές των λόφων γύρω από τις μεγαλουπόλεις μας με καμάρι και χαρά? Ή ακόμα περισσότερο, και μέσα στις πόλεις? Στέγες από φωτοβολταϊκά κελιά και ανεμογεννήτριες στα ψηλά κτίρια? Όχι δε πρόκειται για εικόνες επιστημονικές φαντασίας. Πρόκειται για το όραμα πολιτικών και τοπικών αρχόντων σε άλλα μέρη της γης, που όμως κάνουν τον κόπο να αφουγκραστούν την εποχή, να συμβουλευτούν τους επιστήμονες, να σκεφτούν και να προτείνουν, που μπορούν να οραματιστούν και να εμπνεύσουν, να ‘παρασύρουν’ τους πολίτες σε αλλαγές πρωτοπόρες....
Μακριά από μας θα μου πείτε όλα αυτά? Δυστυχώς ναι. Βλέπετε οι δικοί μας πολιτικοί και τοπικοί άρχοντες έχουν να τρέξουν σε αγώνες δρόμου για το ποιος θα προλάβει να παρευρεθεί σε περισσότερες εκδηλώσεις, πίτες, χορούς, πάρτυ για να κερδίσει σε πόντους αναγνωρισιμότητας. Οπότε πού καιρός για διάβασμα, μελέτη και ενημέρωση για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο?... Μήπως να ζητήσουμε σε μεταγραφή τον Δήμαρχο της Νέας Υόρκης, μπας και νιώσουμε κι εμείς, λίγο αέρα στα πανιά μας?"
Δείτε τη δημοσίευση στο
http://www.lianagouta.gr/viewblog.php?aa=511
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
Οι μεταφορές βλάπτουν σοβαρά την υγεία μας....!
Άρθρο στην εφημερίδα TA NEA του Σαββατοκύριακου, στο ένθετο "ΖΩ στη Θεσσαλονίκη", 18-7-09
«Το 2009 μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, παρόμοιου μεγέθους με τη Θεσσαλονίκη, η Στοκχόλμη των 800.000 κατοίκων ανακηρύχθηκε η Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Πόσο απέχει άραγε η διαδρομή από την πιο μολυσμένη πόλη της Ευρώπης στην Πράσινη Πρωτεύουσα? Ίσως μερικές γενναίες αποφάσεις μόνο! Από την Πολιτεία, την Αυτοδιοίκηση και από όλους εμάς...»
Η ΘΛΙΒΕΡΗ ευρωπαϊκή πρωτιά της πόλης με την μεγαλύτερη αέρια ρύπανση είναι το τελειωτικό χτύπημα! Η Θεσσαλονίκη κατατάσσεται ως η ευρωπαϊκή πόλη με την μεγαλύτερη ατμοσφαιρική ρύπανση, μαζί με άλλες 5 ελληνικές πόλεις συνολικά στο TOP-10 των πιο μολυσμένων ευρωπαϊκών πόλεων. Oι μύθοι καταρρέουν, αφήνοντας μόνο πίκρα!....
ΙΣΩΣ θα έπρεπε να το είχαμε φανταστεί, αν αναλογιστούμε πόσες ώρες περνάμε παγιδευμένοι στο αυτοκίνητο, σε απίστευτα μποτιλιαρίσματα, πόσο πυκνοδομημένη είναι η πόλη μας, πώς οι χώροι πρασίνου είναι ανύπαρκτοι, πως το μόνο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς για 1.000.000 κατοίκους είναι τα αστικά λεωφορεία.
ΣΥΜΦΩΝΑ με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι μεταφορές είναι η κύρια αιτία της ρύπανσης του αέρα που εισπνέουμε στις πόλεις, και που βλάπτει σοβαρά την υγεία μας. Οι μεταφορές εξακολουθούν να αποτελούν τη μοναδική κύρια πηγή οξειδίων του αζώτου και τη δεύτερη σημαντικότερη πηγή εκπομπής λεπτών σωματιδίων (ΡΜ 10 και ΡΜ 2,5) στην Ε.Ε. Και παρότι γενικώς στην Ε.Ε. οι επιβλαβείς εκπομπές των μεταφορών μειώνονται, στις αστικές περιοχές εξακολουθεί να αποτελούν μείζον πρόβλημα, με τα 2/3 του συνόλου των ευρωπαϊκών πόλεων να υπερβαίνουν κατ’ εξακολούθηση τα πρότυπα ποιότητας του αέρα. Είναι πολλοί άλλοι λοιπόν μαζί μας στις κακές επιδόσεις, απλώς εμείς είμαστε οι χειρότεροι!
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να γίνει; Οι προσπάθειες πρέπει να κινούνται προς δυο κατευθύνσεις. Πρώτον, μέτρα από την πολιτεία και κυρίως από τις τοπικές αρχές και δεύτερον, παρότρυνση προς τους πολίτες να αλλάξουν συνήθειες και συμπεριφορές.
ΤΑ ΜΕΤΡΑ που μπορούν να φέρουν σοβαρή βελτίωση της ποιότητας του αέρα είναι πολλά. Αν αναζητήσουμε τί γίνεται σε άλλες πόλεις στην Ευρώπη και τον κόσμο, μπορούμε να βρούμε και πολλές ευφάνταστες ιδέες.
Φυσικά, πρώτο και σημαντικότερο, η ενίσχυση και η ανάπτυξη του δικτύου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Πονεμένο θέμα, για τους Θεσσαλονικείς, που μας φαίνεται σα ψέμα η ιδέα να κυκλοφορήσουμε επιτέλους με μετρό, ελπίζοντας ότι αυτό θα αλλάξει την εικόνα της πόλης, την καθημερινότητά μας, τη νοοτροπία για τη μετακίνησή μας. Επίσης, τα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς πρέπει να ενισχυθούν και να συνδυαστούν με αυτό.
Η οικολογική αυτοκίνηση, με υβριδικά ή ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όπως η προώθηση του στόλου υβριδικών ταξί από τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης, η αλλαγή του στόλου των οχημάτων του Λευκού Οίκου με ηλεκτρικά που ανακοίνωσε ο Ομπάμα, αλλά και γενικώς η προώθηση των ηλεκτροκίνητων οχημάτων στη Νέα Υόρκη.
Η αποτροπή της χρήσης του αυτοκινήτου και ειδικά των ρυπογόνων μοντέλων. Κίνητρα για την απόσυρση παλιών ρυπογόνων αυτοκινήτων -που στην Ελλάδα αποτελούν μεγάλη πληγή- και μέτρα για την προώθηση της ‘συνεπιβίβασης΄. Επιπλέον, πράσινα διόδια, όπως στο Λονδίνο και τη Στοκχόλμη, που μπορεί να φάνηκαν τολμηρά και με...πολιτικό ρίσκο, αλλά η βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών και η σημαντική μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στην πράξη, έπεισε τελικά τους πολίτες. Μάλιστα στη Στοκχόλμη προηγήθηκαν επενδύσεις σε νέο στόλο και σε νέες γραμμές αστικών συγκοινωνιών, για την αποπληρωμή των οποίων θα χρησιμοποιηθούν τα έσοδα από τα περιβαλλοντικά διόδια.
Η δημιουργία εναλλακτικών τρόπων μεταφοράς, όπως οι ποδηλατόδρομοι και τα δημόσιας χρήσης ενοικιαζόμενα ποδήλατα, που σε πόλεις όπως η Κοπεγχάγη, το Άμστερνταμ, το Παρίσι, κερδίζουν συνεχώς έδαφος εις βάρος των αυτοκινήτων. Και βεβαίως, όχι ως μέσο ψυχαγωγίας, όπως επιμένουν να το βλέπουν πολλοί στη χώρα μας, αλλά ως μέσο μεταφοράς και καθημερινής μετακίνησης. Για παράδειγμα, η Κομισιόν στις Βρυξέλλες ενθαρρύνει τους υπαλλήλους της στη χρήση βιώσιμων μεταφορών και βραβεύτηκε για το πρόγραμμα δανεισμού ποδηλάτων για τις μετακινήσεις κατά την εργασία, ενώ στην Ολλανδία ιδιωτικές εταιρίες προωθούν προγράμματα χρήσης εταιρικών ποδηλάτων για την προσέλευση στην εργασία.
ΙΔΕΕΣ λοιπόν, μπορούν να βρεθούν πολλές. Βεβαίως απαιτείται επιστημονική μελέτη και τεκμηρίωση για την προώθηση μέτρων που θα έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση των ρύπων, με υποδομές, οικονομικά κίνητρα και άλλα, αλλά χρειάζεται και η ενημέρωση, η ευαισθητοποίηση του κόσμου ώστε να μπορέσει να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και να συσστρατευθεί στην αντιμετώπισή του, αλλάζοντας συνήθειες και νοοτροπίες πολλών ετών.
Τη δημοσίευση του κειμένου μπορείτε να τη δείτε στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/NEA_18-7-09.pdf
«Το 2009 μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, παρόμοιου μεγέθους με τη Θεσσαλονίκη, η Στοκχόλμη των 800.000 κατοίκων ανακηρύχθηκε η Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Πόσο απέχει άραγε η διαδρομή από την πιο μολυσμένη πόλη της Ευρώπης στην Πράσινη Πρωτεύουσα? Ίσως μερικές γενναίες αποφάσεις μόνο! Από την Πολιτεία, την Αυτοδιοίκηση και από όλους εμάς...»
Η ΘΛΙΒΕΡΗ ευρωπαϊκή πρωτιά της πόλης με την μεγαλύτερη αέρια ρύπανση είναι το τελειωτικό χτύπημα! Η Θεσσαλονίκη κατατάσσεται ως η ευρωπαϊκή πόλη με την μεγαλύτερη ατμοσφαιρική ρύπανση, μαζί με άλλες 5 ελληνικές πόλεις συνολικά στο TOP-10 των πιο μολυσμένων ευρωπαϊκών πόλεων. Oι μύθοι καταρρέουν, αφήνοντας μόνο πίκρα!....
ΙΣΩΣ θα έπρεπε να το είχαμε φανταστεί, αν αναλογιστούμε πόσες ώρες περνάμε παγιδευμένοι στο αυτοκίνητο, σε απίστευτα μποτιλιαρίσματα, πόσο πυκνοδομημένη είναι η πόλη μας, πώς οι χώροι πρασίνου είναι ανύπαρκτοι, πως το μόνο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς για 1.000.000 κατοίκους είναι τα αστικά λεωφορεία.
ΣΥΜΦΩΝΑ με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι μεταφορές είναι η κύρια αιτία της ρύπανσης του αέρα που εισπνέουμε στις πόλεις, και που βλάπτει σοβαρά την υγεία μας. Οι μεταφορές εξακολουθούν να αποτελούν τη μοναδική κύρια πηγή οξειδίων του αζώτου και τη δεύτερη σημαντικότερη πηγή εκπομπής λεπτών σωματιδίων (ΡΜ 10 και ΡΜ 2,5) στην Ε.Ε. Και παρότι γενικώς στην Ε.Ε. οι επιβλαβείς εκπομπές των μεταφορών μειώνονται, στις αστικές περιοχές εξακολουθεί να αποτελούν μείζον πρόβλημα, με τα 2/3 του συνόλου των ευρωπαϊκών πόλεων να υπερβαίνουν κατ’ εξακολούθηση τα πρότυπα ποιότητας του αέρα. Είναι πολλοί άλλοι λοιπόν μαζί μας στις κακές επιδόσεις, απλώς εμείς είμαστε οι χειρότεροι!
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να γίνει; Οι προσπάθειες πρέπει να κινούνται προς δυο κατευθύνσεις. Πρώτον, μέτρα από την πολιτεία και κυρίως από τις τοπικές αρχές και δεύτερον, παρότρυνση προς τους πολίτες να αλλάξουν συνήθειες και συμπεριφορές.
ΤΑ ΜΕΤΡΑ που μπορούν να φέρουν σοβαρή βελτίωση της ποιότητας του αέρα είναι πολλά. Αν αναζητήσουμε τί γίνεται σε άλλες πόλεις στην Ευρώπη και τον κόσμο, μπορούμε να βρούμε και πολλές ευφάνταστες ιδέες.
Φυσικά, πρώτο και σημαντικότερο, η ενίσχυση και η ανάπτυξη του δικτύου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Πονεμένο θέμα, για τους Θεσσαλονικείς, που μας φαίνεται σα ψέμα η ιδέα να κυκλοφορήσουμε επιτέλους με μετρό, ελπίζοντας ότι αυτό θα αλλάξει την εικόνα της πόλης, την καθημερινότητά μας, τη νοοτροπία για τη μετακίνησή μας. Επίσης, τα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς πρέπει να ενισχυθούν και να συνδυαστούν με αυτό.
Η οικολογική αυτοκίνηση, με υβριδικά ή ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όπως η προώθηση του στόλου υβριδικών ταξί από τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης, η αλλαγή του στόλου των οχημάτων του Λευκού Οίκου με ηλεκτρικά που ανακοίνωσε ο Ομπάμα, αλλά και γενικώς η προώθηση των ηλεκτροκίνητων οχημάτων στη Νέα Υόρκη.
Η αποτροπή της χρήσης του αυτοκινήτου και ειδικά των ρυπογόνων μοντέλων. Κίνητρα για την απόσυρση παλιών ρυπογόνων αυτοκινήτων -που στην Ελλάδα αποτελούν μεγάλη πληγή- και μέτρα για την προώθηση της ‘συνεπιβίβασης΄. Επιπλέον, πράσινα διόδια, όπως στο Λονδίνο και τη Στοκχόλμη, που μπορεί να φάνηκαν τολμηρά και με...πολιτικό ρίσκο, αλλά η βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών και η σημαντική μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στην πράξη, έπεισε τελικά τους πολίτες. Μάλιστα στη Στοκχόλμη προηγήθηκαν επενδύσεις σε νέο στόλο και σε νέες γραμμές αστικών συγκοινωνιών, για την αποπληρωμή των οποίων θα χρησιμοποιηθούν τα έσοδα από τα περιβαλλοντικά διόδια.
Η δημιουργία εναλλακτικών τρόπων μεταφοράς, όπως οι ποδηλατόδρομοι και τα δημόσιας χρήσης ενοικιαζόμενα ποδήλατα, που σε πόλεις όπως η Κοπεγχάγη, το Άμστερνταμ, το Παρίσι, κερδίζουν συνεχώς έδαφος εις βάρος των αυτοκινήτων. Και βεβαίως, όχι ως μέσο ψυχαγωγίας, όπως επιμένουν να το βλέπουν πολλοί στη χώρα μας, αλλά ως μέσο μεταφοράς και καθημερινής μετακίνησης. Για παράδειγμα, η Κομισιόν στις Βρυξέλλες ενθαρρύνει τους υπαλλήλους της στη χρήση βιώσιμων μεταφορών και βραβεύτηκε για το πρόγραμμα δανεισμού ποδηλάτων για τις μετακινήσεις κατά την εργασία, ενώ στην Ολλανδία ιδιωτικές εταιρίες προωθούν προγράμματα χρήσης εταιρικών ποδηλάτων για την προσέλευση στην εργασία.
ΙΔΕΕΣ λοιπόν, μπορούν να βρεθούν πολλές. Βεβαίως απαιτείται επιστημονική μελέτη και τεκμηρίωση για την προώθηση μέτρων που θα έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση των ρύπων, με υποδομές, οικονομικά κίνητρα και άλλα, αλλά χρειάζεται και η ενημέρωση, η ευαισθητοποίηση του κόσμου ώστε να μπορέσει να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και να συσστρατευθεί στην αντιμετώπισή του, αλλάζοντας συνήθειες και νοοτροπίες πολλών ετών.
Τη δημοσίευση του κειμένου μπορείτε να τη δείτε στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/NEA_18-7-09.pdf
Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009
Ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών και η ευθύνη των Τοπικών Αρχών για το Περιβάλλον
Συνέντευξη στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Κυριακής, στον Ευκλείδη Καραγιαννίδη, 11-07-09, σελ 48
«Οι γυναίκες έλαβαν το μήνυμα των καιρών για το περιβάλλον»
«Πρέπει να αναθεωρήσουμε το Μοντέλο Ανάπτυξης»
«Ο πολίτης πρέπει να ενημερωθεί, να κατανοήσει, να νιώσει συμμέτοχος και συνυπεύθυνος»
Οι τοπικοί άρχοντες οφείλουν να οδηγήσουν προς τα μπρος και να κινητοποιήσουν. Να εντοπίσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής τους και να τα αναδείξουν σε ανταγωνιστικά, επισημαίνει η κ.Λιάνα Γούτα, στέλεχος των ΕΛΠΕ, τ.σύμβουλος σε θέματα Ενέργειας, Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υποψήφια βουλευτής με τη ΝΔ στην Α’ περιφέρεια Θεσσαλονίκης στις τελευταίες εκλογές.
Μιλώντας στη «ΜτΚ» η κλ.Γούτα σημειώνει ότι διαφαίνεται πως οι γυναίκες έλαβαν το μήνυμα των καιρών, που θέλει το περιβάλλον να αναδεικνύεται σε ζήτημα πρώτης πολιτικής προτεραιότητας. Μένει να αναλυθεί ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών και οι τοπικοί άρχοντες να αντιληφθούν τις απειλές και τις προκλήσεις της εποχής, ώστε να συντονίσουν το βήμα τους με τους πρωτοπόρους και να μετατρέψουν την απειλή σε ευκαιρία.
Ποιές είναι τα νέα δεδομένα στα οποία, όπως λέτε, πρέπει να προσαρμοστούν κοινωνία, πολιτεία και τοπική αυτοδιοίκηση;
Μόλις τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιήσαμε ότι η απειλή των κλιματικών αλλαγών συνδέεται με το είδος της ενέργειας στο οποίο βασίζουμε όλο τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αφού πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας ευθύνονται για τις εκπομπές CO2. Άρα πρέπει να αναθεωρήσουμε το μοντέλο Ανάπτυξης του σύγχρονου κόσμου, βρίσκοντας εναλλακτικές λύσεις και διατηρώντας το επίπεδο της ευζωίας. Πρόκειται για παγκόσμιο πρόβλημα που αναζητά λύση με παγκόσμια συμφωνία. Και αναδεικνύεται σε εξόχως πολιτικό ζήτημα, σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τομείς. Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα ευθύνη και ρόλο έχουν όλοι, κοινωνία, πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση.
Ποιο είναι το νέο ζητούμενο, με βάση τα προβλήματα και τις διαπιστώσεις που αναφέρατε;
Πρέπει να αναστρέψουμε άμεσα την περιβαλλοντική απειλή εξασφαλίζοντας παράλληλα άφθονη, φθηνή, καθαρή ενέργεια. Τα σημαντικότερα όπλα είναι η εξοικονόμηση ενέργειας και οι Ανανεώσιμες Πηγές, που είναι ανεξάντλητες, ‘εγχώριες’ και αποκεντρωμένες. Οι επιστήμονες προβλέπουν μια Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση, με αλλαγές όλης της καθημερινότητάς μας, στα αυτοκίνητα, τις μεταφορές, στην ηλεκτροπαραγωγή, στα δίκτυα διανομής. Στο μέλλον δε θα εξαρτιόμαστε από μεγάλες εταιρίες και έθνη που ελέγχουν την ενέργεια, γιατί θα μπορούμε να παράγουμε τη δική μας ενέργεια από τον πλούτο μας που λέγεται ήλιος, άνεμος, γεωθερμία...
Ωστόσο, σε αυτό το μείζον ζήτημα που απαιτεί παγκόσμιες συμφωνίες τί ρόλο μπορούν να παίξουν οι τοπικές κοινωνίες; Έχοντας θητεύσει στα θέματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τί παραδείγματα θα μπορούσατε να μας αναφέρετε;
Μολονότι η ΕΕ πρωτοπορεί θέτοντας φιλόδοξους στόχους για 20% εξοικονόμηση ή 20% Ενέργεια από Ανανεώσιμες Πηγές ως το 2020, κάποιοι πηγαίνουν ακόμα παραπέρα.
Χώρες, όπως η Σουηδία, Ισλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, στοχεύουν να απεξαρτηθούν πλήρως από τα ορυκτά καύσιμα σε λίγα χρόνια.
Ευρωπαϊκές Περιφέρειες έχουν πιάσει τους στόχους της ΕΕ 15 χρόνια νωρίτερα και προχωράνε παραπέρα.
Πόλεις τολμούν φιλόδοξα ακόμα και αντιδημοφιλή μέτρα, που κερδίζουν την υποστήριξη της πολιτών αργότερα, χάρη στα εντυπωσιακά οφέλη. Παράδειγμα η Στοκχόλμη, Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2009.
350 ευρωπαίοι δήμαρχοι δεσμεύονται για 20% μείωση CO2 στις πόλεις τους ως το 2020, ενώ το Lidkφping των 25000 κατοίκων στη Σουηδία στοχεύει να απεξαρτηθεί από τα ορυκτά καύσιμα σε δύο χρόνια. Αλλά και δήμαρχοι πόλεων όπως Λονδίνο και Νέα Υόρκη, τολμούν να υιοθετήσουν περιβαλλοντικά διόδια πόλεων, υβριδικά ταξί, ανεμογεννήτριες μέσα στις πόλεις....
Κι όλα αυτά, γιατί οι τοπικοί άρχοντες, έχουν αντιληφθεί ότι, όχι μόνο προστατεύουν το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής και υγείας, αλλά γίνονται ανταγωνιστικοί, δημιουργώντας βιώσιμη ανάπτυξη, αυξάνοντας το ΑΕΠ και δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας.
«Να αντιληφθούμε την εποχή που έρχεται»
Και στην Ελλάδα? Τί νομίζετε ότι μπορεί και πρέπει να γίνει;
Καταρχάς να αφήσουμε την εσωστρέφειά μας και να αντιληφθούμε την εποχή που έρχεται.
Οι τοπικοί άρχοντες οφείλουν να οδηγήσουν προς τα μπρος και να κινητοποιήσουν.... Να εντοπίσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής τους και να τα αναδείξουν σε ανταγωνιστικά. Χρειάζεται Όραμα, Στρατηγική και Σχέδιο. Χρειάζεται εμπλοκή και κινητοποίηση της κοινωνίας, συναίνεση και δέσμευση των πολιτών. Ο πολίτης πρέπει να ενημερωθεί, να κατανοήσει, να νιώσει «Συμμέτοχος» και συνυπεύθυνος... Να εξοικειωθεί με τις νέες τεχνολογίες. Να αντιληφθεί τα κίνητρα, τα οφέλη, τις νέες τάσεις. Να συντονιστεί με το Μέλλον. Να κάνουμε επιτέλους όλοι μαζί -πολιτεία και κοινωνία- τις επιλογές μας, απαντώντας σε διλήμματα όπως «λιγνιτικά φουγάρα ή ανεμογεννήτριες»?
Στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων που διανύουμε ο ρόλος και η ευθύνη των Τοπικών Αρχόντων, αλλά και όλων των Πολιτικών, γίνεται ακόμα μεγαλύτερος. Το μοντέλο της χειραψίας και των εορτασμών δεν αρκεί πια. Οι προκλήσεις της εποχής απαιτούν μεταξύ των άλλων και γνώση. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν και οι ίδιοι να ενημερώσουν τους πολίτες, να προτείνουν, να σχεδιάσουν, να στοχοθετήσουν και να σύρουν το άρμα προς τα μπρος με φιλόδοξους στόχους και Όραμα προς όφελος όλων...
Τη δημοσίευση του κειμένου μπορείτε να τη δείτε στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82_12-7-09.pdf
«Οι γυναίκες έλαβαν το μήνυμα των καιρών για το περιβάλλον»
«Πρέπει να αναθεωρήσουμε το Μοντέλο Ανάπτυξης»
«Ο πολίτης πρέπει να ενημερωθεί, να κατανοήσει, να νιώσει συμμέτοχος και συνυπεύθυνος»
Οι τοπικοί άρχοντες οφείλουν να οδηγήσουν προς τα μπρος και να κινητοποιήσουν. Να εντοπίσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής τους και να τα αναδείξουν σε ανταγωνιστικά, επισημαίνει η κ.Λιάνα Γούτα, στέλεχος των ΕΛΠΕ, τ.σύμβουλος σε θέματα Ενέργειας, Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υποψήφια βουλευτής με τη ΝΔ στην Α’ περιφέρεια Θεσσαλονίκης στις τελευταίες εκλογές.
Μιλώντας στη «ΜτΚ» η κλ.Γούτα σημειώνει ότι διαφαίνεται πως οι γυναίκες έλαβαν το μήνυμα των καιρών, που θέλει το περιβάλλον να αναδεικνύεται σε ζήτημα πρώτης πολιτικής προτεραιότητας. Μένει να αναλυθεί ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών και οι τοπικοί άρχοντες να αντιληφθούν τις απειλές και τις προκλήσεις της εποχής, ώστε να συντονίσουν το βήμα τους με τους πρωτοπόρους και να μετατρέψουν την απειλή σε ευκαιρία.
Ποιές είναι τα νέα δεδομένα στα οποία, όπως λέτε, πρέπει να προσαρμοστούν κοινωνία, πολιτεία και τοπική αυτοδιοίκηση;
Μόλις τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιήσαμε ότι η απειλή των κλιματικών αλλαγών συνδέεται με το είδος της ενέργειας στο οποίο βασίζουμε όλο τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αφού πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας ευθύνονται για τις εκπομπές CO2. Άρα πρέπει να αναθεωρήσουμε το μοντέλο Ανάπτυξης του σύγχρονου κόσμου, βρίσκοντας εναλλακτικές λύσεις και διατηρώντας το επίπεδο της ευζωίας. Πρόκειται για παγκόσμιο πρόβλημα που αναζητά λύση με παγκόσμια συμφωνία. Και αναδεικνύεται σε εξόχως πολιτικό ζήτημα, σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τομείς. Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα ευθύνη και ρόλο έχουν όλοι, κοινωνία, πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση.
Ποιο είναι το νέο ζητούμενο, με βάση τα προβλήματα και τις διαπιστώσεις που αναφέρατε;
Πρέπει να αναστρέψουμε άμεσα την περιβαλλοντική απειλή εξασφαλίζοντας παράλληλα άφθονη, φθηνή, καθαρή ενέργεια. Τα σημαντικότερα όπλα είναι η εξοικονόμηση ενέργειας και οι Ανανεώσιμες Πηγές, που είναι ανεξάντλητες, ‘εγχώριες’ και αποκεντρωμένες. Οι επιστήμονες προβλέπουν μια Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση, με αλλαγές όλης της καθημερινότητάς μας, στα αυτοκίνητα, τις μεταφορές, στην ηλεκτροπαραγωγή, στα δίκτυα διανομής. Στο μέλλον δε θα εξαρτιόμαστε από μεγάλες εταιρίες και έθνη που ελέγχουν την ενέργεια, γιατί θα μπορούμε να παράγουμε τη δική μας ενέργεια από τον πλούτο μας που λέγεται ήλιος, άνεμος, γεωθερμία...
Ωστόσο, σε αυτό το μείζον ζήτημα που απαιτεί παγκόσμιες συμφωνίες τί ρόλο μπορούν να παίξουν οι τοπικές κοινωνίες; Έχοντας θητεύσει στα θέματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τί παραδείγματα θα μπορούσατε να μας αναφέρετε;
Μολονότι η ΕΕ πρωτοπορεί θέτοντας φιλόδοξους στόχους για 20% εξοικονόμηση ή 20% Ενέργεια από Ανανεώσιμες Πηγές ως το 2020, κάποιοι πηγαίνουν ακόμα παραπέρα.
Χώρες, όπως η Σουηδία, Ισλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, στοχεύουν να απεξαρτηθούν πλήρως από τα ορυκτά καύσιμα σε λίγα χρόνια.
Ευρωπαϊκές Περιφέρειες έχουν πιάσει τους στόχους της ΕΕ 15 χρόνια νωρίτερα και προχωράνε παραπέρα.
Πόλεις τολμούν φιλόδοξα ακόμα και αντιδημοφιλή μέτρα, που κερδίζουν την υποστήριξη της πολιτών αργότερα, χάρη στα εντυπωσιακά οφέλη. Παράδειγμα η Στοκχόλμη, Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2009.
350 ευρωπαίοι δήμαρχοι δεσμεύονται για 20% μείωση CO2 στις πόλεις τους ως το 2020, ενώ το Lidkφping των 25000 κατοίκων στη Σουηδία στοχεύει να απεξαρτηθεί από τα ορυκτά καύσιμα σε δύο χρόνια. Αλλά και δήμαρχοι πόλεων όπως Λονδίνο και Νέα Υόρκη, τολμούν να υιοθετήσουν περιβαλλοντικά διόδια πόλεων, υβριδικά ταξί, ανεμογεννήτριες μέσα στις πόλεις....
Κι όλα αυτά, γιατί οι τοπικοί άρχοντες, έχουν αντιληφθεί ότι, όχι μόνο προστατεύουν το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής και υγείας, αλλά γίνονται ανταγωνιστικοί, δημιουργώντας βιώσιμη ανάπτυξη, αυξάνοντας το ΑΕΠ και δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας.
«Να αντιληφθούμε την εποχή που έρχεται»
Και στην Ελλάδα? Τί νομίζετε ότι μπορεί και πρέπει να γίνει;
Καταρχάς να αφήσουμε την εσωστρέφειά μας και να αντιληφθούμε την εποχή που έρχεται.
Οι τοπικοί άρχοντες οφείλουν να οδηγήσουν προς τα μπρος και να κινητοποιήσουν.... Να εντοπίσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής τους και να τα αναδείξουν σε ανταγωνιστικά. Χρειάζεται Όραμα, Στρατηγική και Σχέδιο. Χρειάζεται εμπλοκή και κινητοποίηση της κοινωνίας, συναίνεση και δέσμευση των πολιτών. Ο πολίτης πρέπει να ενημερωθεί, να κατανοήσει, να νιώσει «Συμμέτοχος» και συνυπεύθυνος... Να εξοικειωθεί με τις νέες τεχνολογίες. Να αντιληφθεί τα κίνητρα, τα οφέλη, τις νέες τάσεις. Να συντονιστεί με το Μέλλον. Να κάνουμε επιτέλους όλοι μαζί -πολιτεία και κοινωνία- τις επιλογές μας, απαντώντας σε διλήμματα όπως «λιγνιτικά φουγάρα ή ανεμογεννήτριες»?
Στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων που διανύουμε ο ρόλος και η ευθύνη των Τοπικών Αρχόντων, αλλά και όλων των Πολιτικών, γίνεται ακόμα μεγαλύτερος. Το μοντέλο της χειραψίας και των εορτασμών δεν αρκεί πια. Οι προκλήσεις της εποχής απαιτούν μεταξύ των άλλων και γνώση. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν και οι ίδιοι να ενημερώσουν τους πολίτες, να προτείνουν, να σχεδιάσουν, να στοχοθετήσουν και να σύρουν το άρμα προς τα μπρος με φιλόδοξους στόχους και Όραμα προς όφελος όλων...
Τη δημοσίευση του κειμένου μπορείτε να τη δείτε στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82_12-7-09.pdf
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Η «Πράσινη Οικονομία» των 600 δις ευρώ
ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΕΡΙΟ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ»
Ήταν μια συνέντευξη, την οποία απήλαυσα εξαιτίας των πολύ εύστοχων ερωτήσεων, που μάλιστα μερικές είχαν κι ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον...
Στο εισαγωγικό σχόλιο, το περιοδικό έγραψε...
"Η μεγάλη πρόκληση της «πράσινης οικονομίας» των 600 δις ευρώ είναι εδώ και το ενδιαφέρον είναι στραμμένο σε πρακτικές εφαρμογές της, σε όλους σχεδόν τους κλάδους.
Η κ.Λιάνα Γούτα , Χημικός Μηχανικός, πρώην υπεύθυνη του τομέα Προστασίας του Περιβάλλοντος για όλα τα εργοστάσια του βιομηχανικού συγκροτήματος των ΕΛΠΕ στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει εκτενώς για το θέμα και θέτει τις «πράσινες» προτεραιότητες για την Ελλάδα".
Και οι ερωτήσεις....
1. Κυρία Γούτα, οι κλιματικές αλλαγές και οι σύγχρονοι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι έχουν ευαισθητοποιήσει την κοινωνία μας, φέρνοντας έτσι τη λεγόμενη «πράσινη οικονομία» στο προσκήνιο. Τι σημαίνει ο όρος αυτός στην πράξη και ποιους τομείς επηρεάζει άμεσα; Πόσο αισιόδοξη είστε για τα ουσιαστικά αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει;
Η πράσινη οικονομία είναι ένας όρος που μας προέκυψε πρόσφατα, αλλά...«Ήρθε για να μείνει». Γιατί πολύ απλά, μιλάμε για την οικονομία του μέλλοντος. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια έγιναν μεγάλες αλλαγές και ανατροπές σε νοοτροπίες και αντιλήψεις και από εκεί που η συζήτηση για το περιβάλλον θεωρούνταν ολίγον ρομαντική, ολίγον ακτιβιστική, και πάντως στο περιθώριο ή σε ανταγωνισμό με την ανάπτυξη, σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά 180ο και το περιβάλλον μπήκε στο επίκεντρο της οικονομίας και της ανάπτυξης. Κι αυτό γιατί, με τις τρομακτικές περιβαλλοντικές διαπιστώσεις των επιστημόνων, έγινε σαφές ότι ο σύγχρονος κόσμος πρέπει να αλλάξει άμεσα μοντέλο ανάπτυξης και από το μοντέλο της 2ης βιομηχανικής επανάστασης που βασίστηκε στα ορυκτά καύσιμα, να περάσει στην «οικονομία χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας και χαμηλού άνθρακα». Αυτό προβλέπεται να φέρει την «3η βιομηχανική επανάσταση», αλλάζοντας πολλές από τις εικόνες της καθημερινότητάς μας. Οι ειδικοί προβλέπουν μια επανάσταση σε όφελος του περιβάλλοντος, που θα αλλάξει τα δεδομένα και θα δημιουργήσει τεράστιες ευκαιρίες για αυτούς που θα τις διακρίνουν έγκαιρα. Αυτή τη στιγμή η παγκόσμια κοινότητα αντιμετωπίζει μεγάλες περιβαλλοντικές απειλές, αλλά οι παραπάνω προβλέψεις δίνουν μια αισιόδοξη νότα ότι υπάρχει τρόπος και έρχεται...!
2. Στο παρελθόν οι δράσεις για το περιβάλλον θεωρούνταν άκρως ανασταλτικές και κοστοβόρες για την ανάπτυξη της οικονομίας και της βιομηχανίας. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια πραγματική στροφή, ιδιαίτερα στις μεγάλες εταιρείες. Η οικονομική κρίση που βιώνουμε θα μπορούσε να φρενάρει αυτή την αλλαγή φιλοσοφίας;
Πράγματι, στο παρελθόν οι φιλοπεριβαλλοντικές δράσεις θεωρούνταν ανασταλτικές για την ανάπτυξη και ως ένα επιπλέον κόστος για μια επιχείρηση, προκειμένου να συμμορφωθεί με τη νομοθεσία. Σήμερα, που έχει υιοθετηθεί η αρχή «Ο ρυπαίνων πληρώνει», αντιλαμβάνονται όλοι ότι η πρόληψη είναι προτιμότερη της αντιμετώπισης κι ότι αυτό δεν αφορά μόνο την βαριά βιομηχανία, αλλά κάθε επιχειρηματική δράση. Κι ότι όποιος προσπαθήσει να αποφύγει τις περιβαλλοντικές του υποχρεώσεις, κινδυνεύει να πληρώσει αργότερα πολύ ακριβότερα, για την αποκατάσταση μιας περιβαλλοντικής καταστροφής, όπως έχει συμβεί ακόμα και με εταιρίες κολοσσούς. Το βασικότερο όμως είναι ότι σήμερα παρουσιάζεται μια διπλή επιχειρηματική ευκαιρία:
Πρώτον, γιατί το «περιβαλλοντικό πρόσωπο» της εταιρίας, ενδιαφέρει τους καταναλωτές οι οποίοι κατευθύνουν τη δύναμή τους σε εταιρίες με περιβαλλοντική ευαισθησία, οι οποίες συνδυάζουν την ανάπτυξή τους με ένα προστιθέμενο όφελος για την κοινωνία και το περιβάλλον. Και δεύτερον, γιατί οι νέες περιβαλλοντικές τεχνολογίες συνιστούν μια νέα επιχειρηματική ευκαιρία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι πετρελαϊκές εταιρίες, που αντελήφθησαν ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ‘ενεργειακής πίτας’ διαφοροποιείται και περνά από τα ορυκτά καύσιμα στις ΑΠΕ. Έχοντας λοιπόν τεχνογνωσία, εξειδικευμένο προσωπικό, δυνατότητα έρευνας και μεγάλων επενδύσεων, μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι, πρωτοστατούν στη διεκδίκηση του νέου αυτού ενεργειακού κομματιού. Η BP πχ, πρωτοπορεί στην κατασκευή φωτοβολταϊκών πάνελς, ενώ η Shell πρωτοστατεί στα αιολικά. Και οι δυο επενδύουν δισεκατομμύρια ευρώ στις νέες τεχνολογίες. Σε περιόδους κρίσης, ωφελημένος είναι όποιος συγχρονίζει το βήμα του με το ‘καινούριο κι όχι αυτός που γραπώνεται στο ‘παλιό’. Και η οικονομία του μέλλοντος θα έχει πράσινα χαρακτηριστικά, γιατί πολύ απλά, ακόμα κι όταν περάσει η σημερινή οικονομική κρίση, οι περιβαλλοντικές απειλές θα είναι ακόμα εδώ για τις επόμενες δεκαετίες και θα ζητούν απαντήσεις και λύσεις.
3. Στον τομέα της ενέργειας συγκαταλέγονται μερικές από τις πιο ρυπογόνες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Τα πρόστιμα από την ΕΕ σε μερικές περιπτώσεις, όπως στη ΔΕΗ, είναι τόσο μεγάλα που απειλούν την κερδοφορία και ομαλή λειτουργία της επιχείρησης. Τι προβλέπετε να γίνει στο μέλλον για τις ρυπογόνες εταιρείες;
Οι ρυπογόνες εταιρίες δεν μπορούν παρά να συμμορφωθούν πρώτες από όλες με τη νομοθεσία, σε όλα τα επίπεδα. Ειδικά οι μεγάλες εταιρίες ενέργειας (ηλεκτροπαραγωγής και πετρελαϊκές), οφείλουν να αντιληφθούν τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται καθώς είναι πια κοινός στόχος ότι η παγκόσμια κοινότητα πρέπει να βαδίσει προς την οικονομία χαμηλού άνθρακα. Ήδη από το 2013, οι εταιρίες ηλεκτροπαραγωγής δε θα έχουν πλέον δωρεάν δικαιώματα εκπομπής CO2 όπως συμβαίνει τώρα, αλλά θα πρέπει να τα αγοράζουν όλα, κάτι που θα αυξήσει κατακόρυφα το κόστος παραγωγής από άνθρακα, λιθάνθρακα, λιγνίτη κλπ. Θα πρέπει λοιπόν να κινηθούν προς νέες πηγές ενέργειας, και για τις νέες και για τις υπάρχουσες μονάδες. Διαφορετικά το συνολικό κόστος παραγωγής και εκπομπών θα είναι δυσβάσταχτο.
4. Τι γίνεται στην εταιρεία σας, στα ΕΛΠΕ στον τομέα του περιβάλλοντος; Σε σχέση με τους ρύπους;
Συνηθίζω να λέω ότι το...’μικρόβιο’ της αγάπης μου για την προστασία του περιβάλλοντος, το ‘κόλλησα’ πρωτίστως από τη δουλειά μου, όταν βρέθηκα να είμαι υπεύθυνη του τομέα Προστασίας Περιβάλλοντος για όλα τα εργοστάσια του βιομηχανικού συγκροτήματος των ΕΛΠΕ στη Θεσσαλονίκη. Είχα την τύχη να βρεθώ από την αρχή σε μια εγκατάσταση που από την ίδρυσή της, πρώτη προτεραιότητα είχε την ασφάλεια και την προστασία του περιβάλλοντος. Συχνά μάλιστα, -ειδικά σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν ακόμα η ελληνική νομοθεσία δεν ήταν τόσο απαιτητική-, πήγαινε ένα βήμα παραπάνω από τις ελληνικές νομοθετικές υποχρεώσεις υιοθετώντας ακόμα αυστηρότερες προδιαγραφές και ακολουθώντας από τότε τη λογική των βέλτιστων διαθέσιμων τεχνικών. Ήταν εταιρική πεποίθηση ότι αυτό οφείλει στην κοινωνία και στους εργαζόμενους, αλλά και ότι αυτή η πρακτική είναι η μόνη που εξασφαλίζει την επιχειρηματική αειφορία και ανάπτυξη.
5. Αν γινόσασταν για μια μέρα υπουργός Περιβάλλοντος τι αλλαγές θα κάνατε; Και αν την επομένη γινόσασταν υπουργός Ανάπτυξης τι επιπλέον πρωτοβουλίες θα συνδυάζατε για το καλό τόσο των επιχειρήσεων όσο και του περιβάλλοντος;
Ή θα έλεγα,....αν είχα δικαίωμα επιλογής, δυο μέρες Υπουργός Αειφόρου Ανάπτυξης, κατά το πρότυπο του Σαρκοζί στη Γαλλία. Γιατί πιστεύω ότι πλέον δε μπορεί να διαχωρίσει κανείς τις δράσεις του περιβάλλοντος από αυτές της ανάπτυξης και ότι όλη ανάπτυξη πρέπει να βαδίσει ‘Πράσινα’. Όλες οι αναπτυξιακές δράσεις, είτε επιχειρηματικές είτε έργα υποδομής, οφείλουν να συμμορφώνονται προς τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Αυτό είναι αυτονόητο και μη διαπραγματεύσιμο.
Το πρώτο που θα επεδίωκα λοιπόν σε μια τέτοια κρίσιμη θέση θα ήταν η αλλαγή νοοτροπίας σε ό,τι αφορά την περιβαλλοντική νομοθεσία. Επί δεκαετίες ακολουθήσαμε ως χώρα την φοβική πρακτική των καθυστερήσεων και των παρατάσεων. Δεν αντιληφθήκαμε ότι οι ευρωπαϊκές νομοθεσίες, ειδικά αυτές των περιβαλλοντικών θεμάτων, αποτελούν ισχυρά μεταρρυθμιστικά εργαλεία για κάθε χώρα και θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή που υιοθετούνται στην ΕΕ, να τα βλέπουμε κι εμείς ως μια μεγάλη ευκαιρία να μεταρρυθμίσουμε τις πρακτικές μας. Ήδη η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι πολύ λεπτομερής, απαιτητική και βαριά. Ωστόσο, μόνο όφελος μπορεί να έχει κανείς, όταν την εφαρμόσει μια ώρα νωρίτερα και όχι μια ώρα αργότερα!
6. Ποιοι θα πρέπει να είναι οι εθνικοί στόχοι της Ελλάδας για την «πράσινη οικονομία» και ποιες οι άμεσες προτεραιότητες; Πόσο «πράσινη» μπορεί να γίνει η Ελλάδα;
Κατ’ αρχήν να πετύχουμε όλες τις ευρωπαϊκές περιβαλλοντικές υποχρεώσεις μας σε όλους τους τομείς και να πιάσουμε έγκαιρα τους στόχους για το 2020. Όχι όμως αρκούμενοι στη λογική της συμμόρφωσης, αλλά βάζοντας δικούς μας, ακόμα πιο φιλόδοξους στόχους. Ως προτεραιότητες θα έβαζα τις ΑΠΕ, την ενεργειακή εξοικονόμηση, την προστασία των νερών, την αξιοποίηση των αποβλήτων, την ανάδειξη του φυσικού πλούτου και κάλλους της Ελλάδος, την προώθηση της περιβαλλοντικής διάστασης σε όλες τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, όπως πχ στη γεωργία (βιοκαλλιέργειες), στον τουρισμό (οικοτουρισμό)...
Για να αναφερθώ μόνο στην πρώτη από αυτές, θα πω, ότι δεν είναι δυνατόν η χώρα μας, με τέτοιο τεράστιο πλούτο σε ήλιο και άνεμο, να μην είναι πρωτοπόρος στην αξιοποίησή τους. Αντ’ αυτού βλέπουμε χώρες όπως η Γερμανία να είναι παγκοσμίως πρώτες στην αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας! Ή ακόμα είναι κρίμα, εδώ, στη χώρα του Αιόλου, να μην κάνουμε σημαία μας την αιολική αξιοποίηση, «πουλώντας» την μάλιστα και επικοινωνιακά προς τα έξω, σε συνδυασμό με τον πολιτισμό, την ιστορία, τη μυθολογία μας. Η ιδέα του Υπουργού Ανάπτυξης για τη δημιουργία αυτόνομου Πράσινου Νησιού είναι μια τέτοια εξαιρετική ιδέα και θα έλεγα εγώ, γιατί όχι κι ένα θαλάσσιο πάρκο?
Τέλος πολύ βασική και καθοριστική παράμετρο θεωρώ την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κόσμου, ξεκινώντας από τις πολύ μικρές ηλικίες. Έχουμε πολλά αρνητικά ρεκόρ, όπως πχ το ότι είμαστε από τις πιο σπάταλες χώρες στην κατανάλωση νερού στην ΕΕ, έχουμε από τα πιο ενεργοβόρα κτίρια, αλλά από την άλλη φαίνεται ότι τελευταία δείχνουμε μια μεγάλη ευαισθησία, όταν λάβουμε την πληροφορία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μαζική συμμετοχή των πολιτών στην πρωτοβουλία της WWF για την «Ώρα της γης», λίγες μέρες πριν, που μας έκανε να καμαρώσουμε για το πόση ευαισθησία μπορούμε να δείξουμε όταν υπάρχει σοβαρός λόγος!
7. Ποια χώρα θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα ως παράδειγμα; Γιατί; Τι γίνεται στις άλλες χώρες – μέλη της ΕΕ; Τι ιδέες μπορούμε να πάρουμε από το εξωτερικό (και με παραδείγματα);
Έχουμε πολλά παραδείγματα σε όλα τα επίπεδα:
Σε επίπεδο κρατών, όπως η Σουηδία με στόχο την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα στα επόμενα 15 χρόνια. Παρόμοιους στόχους βάζουν η Ισλανδία και η Νορβηγία. Ή το εντυπωσιακό παράδειγμα της Ισπανίας, που έγινε η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα σε εγκατεστημένα αιολικά ή και η Πορτογαλία που πολύ γρήγορα έφτασε να παράγει περισσότερο από το 40% της ηλεκτρικής της ενέργειας από ΑΠΕ.
Σε επίπεδο περιφερειών, όπως περιφέρειες της Αυστρίας που ξεπέρασαν ήδη κατά πολύ τους ευρωπαϊκούς στόχους του 2020 για ΑΠΕ και εξοικονόμηση, πετυχαίνοντας έτσι εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη και τόνωση της απασχόλησης.
Αλλά ακόμα και σε επίπεδο πόλεων, όπως η Στοκχόλμη που αναδείχθηκε η ευρωπαϊκή Πράσινη Πρωτεύουσα του 2009, παράγοντας 50% λιγότερα αέρια θερμοκηπίου σε σχέση με την υπόλοιπη Σουηδία και επιβάλλοντας μέτρα καθαρισμού νερού και περιβαλλοντικά διόδια στο κέντρο της πόλης. Παρομοίως, περισσότεροι από 350 δήμαρχοι στις 10/2/09 δήλωσαν σε τελετή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι δεσμεύονται για μείωση των εκπομπών CO2 κατά 20% ως το 2020. Αλλά και μικρές πόλεις όπως το Lidköping, των 25000 κατοίκων στη Σουηδία, που στοχεύει στην απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα μέσα στα επόμενα δύο χρόνια".
Τα παραδείγματα είναι πλέον πολλά. Μπορούμε να πάρουμε ιδέες από αυτά, αλλά μπορούμε να βρούμε και δικές μας καλύτερες ιδέες, ακόμα πιο φιλόδοξες. Γιατί όχι?
8. Η «πράσινη οικονομία» δημιουργεί εκ των πραγμάτων τα «πράσινα επαγγέλματα». Ποια είναι αυτά ( ΕΧΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΙΣΤΑ;) και πως μπορούν να αποτελέσουν επαγγελματικό οδηγό για τη νέα γενιά;
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι κάθε προϊόν και κάθε επαγγελματική δραστηριότητα έχει το οικολογικό της αποτύπωμα, και άρα όλες οι επαγγελματικές δραστηριότητες καλό είναι να αναπροσαρμόσουν τα δεδομένα τους λαμβάνοντας υπόψη την περιβαλλοντική διάσταση. Από τον πυρηνικό επιστήμονα μέχρι τον αγρότη. Το απαιτεί πλέον η αγορά και οι ευαισθητοποιημένοι καταναλωτές που αρχίζουν να στρέφουν τη δύναμή τους προς φιλοπεριβαλλοντικά προϊόντα και υπηρεσίες.
Πέρα από αυτό όμως, δημιουργούνται και πολλά νέα επαγγέλματα και ειδικότητες, όπως πχ ενεργειακοί επιθεωρητές κτιρίων, μηχανικοί περιβάλλοντος, βιοκαλλιεργητές, εργαζόμενοι στο χώρο της ανακύκλωσης, της επεξεργασίας αποβλήτων, στον τομέα των Ανανεωσίμων Πηγών Ενέργειας, των αντιρυπαντικών τεχνολογιών, του ελέγχου και προστασίας των Υδάτων, κλπ. Η λίστα είναι πολύ μεγάλη.
9. Μιλήστε μας με αριθμούς: πόσους και ποιους αφορά η «πράσινη οικονομία»; Ποιους κλάδους αφορά; Για τι τζίρους μιλάμε;
Όπως είπαμε η Πράσινη Οικονομία αφορά όλους τους κλάδους. Η εκτίμηση είναι ότι θα δημιουργήσει έναν τεράστιο κύκλο εργασιών παγκοσμίως της τάξης των 600 δις ευρώ/έτος κι ότι οι επενδύσεις ως το 2030 θα φτάσουν τα 630 δις ευρώ. Μόνο για τις ΑΠΕ, τον τελευταίο χρόνο, οι παγκόσμιες επενδύσεις αυξήθηκαν κατά 60% φτάνοντας τα 148 δις δολάρια, με πρόβλεψη για 250 δις ευρώ το 2020 και 460 δις ευρώ το 2030. Ως προς την απασχόληση, πρόσφατη Έκθεση Επιτροπής του ΟΗΕ υπολογίζει ότι ο κλάδος των ΑΠΕ απασχολεί σήμερα πάνω από 2,3 εκ εργαζομένους διεθνώς, ενώ μέχρι το 2030 αναμένεται να φτάσει στα 20 εκ.
10. Πόσο αισιόδοξη είστε για την ανάπτυξη των ΑΠΕ στην Ελλάδα; Είναι εφικτός ο στόχος του 20-20-20;
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τους στόχους οφείλουμε να τους πετύχουμε. Στην εξοικονόμηση ενέργειας έχουμε μεγάλα περιθώρια, καθώς ενεργειακά είμαστε πολύ σπάταλοι και ως προς τις ΑΠΕ είμαστε μια χώρα με τεράστιο δυναμικό. Το επενδυτικό ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή είναι τεράστιο κι ελπίζω σύντομα να λυθούν όποια προβλήματα παρουσιάστηκαν, έτσι ώστε να προχωρήσουμε και στην εγκατάσταση και λειτουργία. Η πρόκληση πάντως θα ήταν να ξεπεράσουμε τους υποχρεωτικούς στόχους και να βάλουμε ψηλότερους, κερδίζοντας τα δικά μας φιλόδοξα στοιχήματα που θα μας πάνε μπροστά στη νέα εποχή της Πράσινης Οικονομίας.
Δείτε τη δημοσίευση της συνέντευξης στο περιοδικό, στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/A&H_14_prasini%20oikonomia.pdf
Ήταν μια συνέντευξη, την οποία απήλαυσα εξαιτίας των πολύ εύστοχων ερωτήσεων, που μάλιστα μερικές είχαν κι ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον...
Στο εισαγωγικό σχόλιο, το περιοδικό έγραψε...
"Η μεγάλη πρόκληση της «πράσινης οικονομίας» των 600 δις ευρώ είναι εδώ και το ενδιαφέρον είναι στραμμένο σε πρακτικές εφαρμογές της, σε όλους σχεδόν τους κλάδους.
Η κ.Λιάνα Γούτα , Χημικός Μηχανικός, πρώην υπεύθυνη του τομέα Προστασίας του Περιβάλλοντος για όλα τα εργοστάσια του βιομηχανικού συγκροτήματος των ΕΛΠΕ στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει εκτενώς για το θέμα και θέτει τις «πράσινες» προτεραιότητες για την Ελλάδα".
Και οι ερωτήσεις....
1. Κυρία Γούτα, οι κλιματικές αλλαγές και οι σύγχρονοι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι έχουν ευαισθητοποιήσει την κοινωνία μας, φέρνοντας έτσι τη λεγόμενη «πράσινη οικονομία» στο προσκήνιο. Τι σημαίνει ο όρος αυτός στην πράξη και ποιους τομείς επηρεάζει άμεσα; Πόσο αισιόδοξη είστε για τα ουσιαστικά αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει;
Η πράσινη οικονομία είναι ένας όρος που μας προέκυψε πρόσφατα, αλλά...«Ήρθε για να μείνει». Γιατί πολύ απλά, μιλάμε για την οικονομία του μέλλοντος. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια έγιναν μεγάλες αλλαγές και ανατροπές σε νοοτροπίες και αντιλήψεις και από εκεί που η συζήτηση για το περιβάλλον θεωρούνταν ολίγον ρομαντική, ολίγον ακτιβιστική, και πάντως στο περιθώριο ή σε ανταγωνισμό με την ανάπτυξη, σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά 180ο και το περιβάλλον μπήκε στο επίκεντρο της οικονομίας και της ανάπτυξης. Κι αυτό γιατί, με τις τρομακτικές περιβαλλοντικές διαπιστώσεις των επιστημόνων, έγινε σαφές ότι ο σύγχρονος κόσμος πρέπει να αλλάξει άμεσα μοντέλο ανάπτυξης και από το μοντέλο της 2ης βιομηχανικής επανάστασης που βασίστηκε στα ορυκτά καύσιμα, να περάσει στην «οικονομία χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας και χαμηλού άνθρακα». Αυτό προβλέπεται να φέρει την «3η βιομηχανική επανάσταση», αλλάζοντας πολλές από τις εικόνες της καθημερινότητάς μας. Οι ειδικοί προβλέπουν μια επανάσταση σε όφελος του περιβάλλοντος, που θα αλλάξει τα δεδομένα και θα δημιουργήσει τεράστιες ευκαιρίες για αυτούς που θα τις διακρίνουν έγκαιρα. Αυτή τη στιγμή η παγκόσμια κοινότητα αντιμετωπίζει μεγάλες περιβαλλοντικές απειλές, αλλά οι παραπάνω προβλέψεις δίνουν μια αισιόδοξη νότα ότι υπάρχει τρόπος και έρχεται...!
2. Στο παρελθόν οι δράσεις για το περιβάλλον θεωρούνταν άκρως ανασταλτικές και κοστοβόρες για την ανάπτυξη της οικονομίας και της βιομηχανίας. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια πραγματική στροφή, ιδιαίτερα στις μεγάλες εταιρείες. Η οικονομική κρίση που βιώνουμε θα μπορούσε να φρενάρει αυτή την αλλαγή φιλοσοφίας;
Πράγματι, στο παρελθόν οι φιλοπεριβαλλοντικές δράσεις θεωρούνταν ανασταλτικές για την ανάπτυξη και ως ένα επιπλέον κόστος για μια επιχείρηση, προκειμένου να συμμορφωθεί με τη νομοθεσία. Σήμερα, που έχει υιοθετηθεί η αρχή «Ο ρυπαίνων πληρώνει», αντιλαμβάνονται όλοι ότι η πρόληψη είναι προτιμότερη της αντιμετώπισης κι ότι αυτό δεν αφορά μόνο την βαριά βιομηχανία, αλλά κάθε επιχειρηματική δράση. Κι ότι όποιος προσπαθήσει να αποφύγει τις περιβαλλοντικές του υποχρεώσεις, κινδυνεύει να πληρώσει αργότερα πολύ ακριβότερα, για την αποκατάσταση μιας περιβαλλοντικής καταστροφής, όπως έχει συμβεί ακόμα και με εταιρίες κολοσσούς. Το βασικότερο όμως είναι ότι σήμερα παρουσιάζεται μια διπλή επιχειρηματική ευκαιρία:
Πρώτον, γιατί το «περιβαλλοντικό πρόσωπο» της εταιρίας, ενδιαφέρει τους καταναλωτές οι οποίοι κατευθύνουν τη δύναμή τους σε εταιρίες με περιβαλλοντική ευαισθησία, οι οποίες συνδυάζουν την ανάπτυξή τους με ένα προστιθέμενο όφελος για την κοινωνία και το περιβάλλον. Και δεύτερον, γιατί οι νέες περιβαλλοντικές τεχνολογίες συνιστούν μια νέα επιχειρηματική ευκαιρία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι πετρελαϊκές εταιρίες, που αντελήφθησαν ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ‘ενεργειακής πίτας’ διαφοροποιείται και περνά από τα ορυκτά καύσιμα στις ΑΠΕ. Έχοντας λοιπόν τεχνογνωσία, εξειδικευμένο προσωπικό, δυνατότητα έρευνας και μεγάλων επενδύσεων, μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι, πρωτοστατούν στη διεκδίκηση του νέου αυτού ενεργειακού κομματιού. Η BP πχ, πρωτοπορεί στην κατασκευή φωτοβολταϊκών πάνελς, ενώ η Shell πρωτοστατεί στα αιολικά. Και οι δυο επενδύουν δισεκατομμύρια ευρώ στις νέες τεχνολογίες. Σε περιόδους κρίσης, ωφελημένος είναι όποιος συγχρονίζει το βήμα του με το ‘καινούριο κι όχι αυτός που γραπώνεται στο ‘παλιό’. Και η οικονομία του μέλλοντος θα έχει πράσινα χαρακτηριστικά, γιατί πολύ απλά, ακόμα κι όταν περάσει η σημερινή οικονομική κρίση, οι περιβαλλοντικές απειλές θα είναι ακόμα εδώ για τις επόμενες δεκαετίες και θα ζητούν απαντήσεις και λύσεις.
3. Στον τομέα της ενέργειας συγκαταλέγονται μερικές από τις πιο ρυπογόνες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Τα πρόστιμα από την ΕΕ σε μερικές περιπτώσεις, όπως στη ΔΕΗ, είναι τόσο μεγάλα που απειλούν την κερδοφορία και ομαλή λειτουργία της επιχείρησης. Τι προβλέπετε να γίνει στο μέλλον για τις ρυπογόνες εταιρείες;
Οι ρυπογόνες εταιρίες δεν μπορούν παρά να συμμορφωθούν πρώτες από όλες με τη νομοθεσία, σε όλα τα επίπεδα. Ειδικά οι μεγάλες εταιρίες ενέργειας (ηλεκτροπαραγωγής και πετρελαϊκές), οφείλουν να αντιληφθούν τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται καθώς είναι πια κοινός στόχος ότι η παγκόσμια κοινότητα πρέπει να βαδίσει προς την οικονομία χαμηλού άνθρακα. Ήδη από το 2013, οι εταιρίες ηλεκτροπαραγωγής δε θα έχουν πλέον δωρεάν δικαιώματα εκπομπής CO2 όπως συμβαίνει τώρα, αλλά θα πρέπει να τα αγοράζουν όλα, κάτι που θα αυξήσει κατακόρυφα το κόστος παραγωγής από άνθρακα, λιθάνθρακα, λιγνίτη κλπ. Θα πρέπει λοιπόν να κινηθούν προς νέες πηγές ενέργειας, και για τις νέες και για τις υπάρχουσες μονάδες. Διαφορετικά το συνολικό κόστος παραγωγής και εκπομπών θα είναι δυσβάσταχτο.
4. Τι γίνεται στην εταιρεία σας, στα ΕΛΠΕ στον τομέα του περιβάλλοντος; Σε σχέση με τους ρύπους;
Συνηθίζω να λέω ότι το...’μικρόβιο’ της αγάπης μου για την προστασία του περιβάλλοντος, το ‘κόλλησα’ πρωτίστως από τη δουλειά μου, όταν βρέθηκα να είμαι υπεύθυνη του τομέα Προστασίας Περιβάλλοντος για όλα τα εργοστάσια του βιομηχανικού συγκροτήματος των ΕΛΠΕ στη Θεσσαλονίκη. Είχα την τύχη να βρεθώ από την αρχή σε μια εγκατάσταση που από την ίδρυσή της, πρώτη προτεραιότητα είχε την ασφάλεια και την προστασία του περιβάλλοντος. Συχνά μάλιστα, -ειδικά σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν ακόμα η ελληνική νομοθεσία δεν ήταν τόσο απαιτητική-, πήγαινε ένα βήμα παραπάνω από τις ελληνικές νομοθετικές υποχρεώσεις υιοθετώντας ακόμα αυστηρότερες προδιαγραφές και ακολουθώντας από τότε τη λογική των βέλτιστων διαθέσιμων τεχνικών. Ήταν εταιρική πεποίθηση ότι αυτό οφείλει στην κοινωνία και στους εργαζόμενους, αλλά και ότι αυτή η πρακτική είναι η μόνη που εξασφαλίζει την επιχειρηματική αειφορία και ανάπτυξη.
5. Αν γινόσασταν για μια μέρα υπουργός Περιβάλλοντος τι αλλαγές θα κάνατε; Και αν την επομένη γινόσασταν υπουργός Ανάπτυξης τι επιπλέον πρωτοβουλίες θα συνδυάζατε για το καλό τόσο των επιχειρήσεων όσο και του περιβάλλοντος;
Ή θα έλεγα,....αν είχα δικαίωμα επιλογής, δυο μέρες Υπουργός Αειφόρου Ανάπτυξης, κατά το πρότυπο του Σαρκοζί στη Γαλλία. Γιατί πιστεύω ότι πλέον δε μπορεί να διαχωρίσει κανείς τις δράσεις του περιβάλλοντος από αυτές της ανάπτυξης και ότι όλη ανάπτυξη πρέπει να βαδίσει ‘Πράσινα’. Όλες οι αναπτυξιακές δράσεις, είτε επιχειρηματικές είτε έργα υποδομής, οφείλουν να συμμορφώνονται προς τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Αυτό είναι αυτονόητο και μη διαπραγματεύσιμο.
Το πρώτο που θα επεδίωκα λοιπόν σε μια τέτοια κρίσιμη θέση θα ήταν η αλλαγή νοοτροπίας σε ό,τι αφορά την περιβαλλοντική νομοθεσία. Επί δεκαετίες ακολουθήσαμε ως χώρα την φοβική πρακτική των καθυστερήσεων και των παρατάσεων. Δεν αντιληφθήκαμε ότι οι ευρωπαϊκές νομοθεσίες, ειδικά αυτές των περιβαλλοντικών θεμάτων, αποτελούν ισχυρά μεταρρυθμιστικά εργαλεία για κάθε χώρα και θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή που υιοθετούνται στην ΕΕ, να τα βλέπουμε κι εμείς ως μια μεγάλη ευκαιρία να μεταρρυθμίσουμε τις πρακτικές μας. Ήδη η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι πολύ λεπτομερής, απαιτητική και βαριά. Ωστόσο, μόνο όφελος μπορεί να έχει κανείς, όταν την εφαρμόσει μια ώρα νωρίτερα και όχι μια ώρα αργότερα!
6. Ποιοι θα πρέπει να είναι οι εθνικοί στόχοι της Ελλάδας για την «πράσινη οικονομία» και ποιες οι άμεσες προτεραιότητες; Πόσο «πράσινη» μπορεί να γίνει η Ελλάδα;
Κατ’ αρχήν να πετύχουμε όλες τις ευρωπαϊκές περιβαλλοντικές υποχρεώσεις μας σε όλους τους τομείς και να πιάσουμε έγκαιρα τους στόχους για το 2020. Όχι όμως αρκούμενοι στη λογική της συμμόρφωσης, αλλά βάζοντας δικούς μας, ακόμα πιο φιλόδοξους στόχους. Ως προτεραιότητες θα έβαζα τις ΑΠΕ, την ενεργειακή εξοικονόμηση, την προστασία των νερών, την αξιοποίηση των αποβλήτων, την ανάδειξη του φυσικού πλούτου και κάλλους της Ελλάδος, την προώθηση της περιβαλλοντικής διάστασης σε όλες τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, όπως πχ στη γεωργία (βιοκαλλιέργειες), στον τουρισμό (οικοτουρισμό)...
Για να αναφερθώ μόνο στην πρώτη από αυτές, θα πω, ότι δεν είναι δυνατόν η χώρα μας, με τέτοιο τεράστιο πλούτο σε ήλιο και άνεμο, να μην είναι πρωτοπόρος στην αξιοποίησή τους. Αντ’ αυτού βλέπουμε χώρες όπως η Γερμανία να είναι παγκοσμίως πρώτες στην αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας! Ή ακόμα είναι κρίμα, εδώ, στη χώρα του Αιόλου, να μην κάνουμε σημαία μας την αιολική αξιοποίηση, «πουλώντας» την μάλιστα και επικοινωνιακά προς τα έξω, σε συνδυασμό με τον πολιτισμό, την ιστορία, τη μυθολογία μας. Η ιδέα του Υπουργού Ανάπτυξης για τη δημιουργία αυτόνομου Πράσινου Νησιού είναι μια τέτοια εξαιρετική ιδέα και θα έλεγα εγώ, γιατί όχι κι ένα θαλάσσιο πάρκο?
Τέλος πολύ βασική και καθοριστική παράμετρο θεωρώ την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κόσμου, ξεκινώντας από τις πολύ μικρές ηλικίες. Έχουμε πολλά αρνητικά ρεκόρ, όπως πχ το ότι είμαστε από τις πιο σπάταλες χώρες στην κατανάλωση νερού στην ΕΕ, έχουμε από τα πιο ενεργοβόρα κτίρια, αλλά από την άλλη φαίνεται ότι τελευταία δείχνουμε μια μεγάλη ευαισθησία, όταν λάβουμε την πληροφορία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μαζική συμμετοχή των πολιτών στην πρωτοβουλία της WWF για την «Ώρα της γης», λίγες μέρες πριν, που μας έκανε να καμαρώσουμε για το πόση ευαισθησία μπορούμε να δείξουμε όταν υπάρχει σοβαρός λόγος!
7. Ποια χώρα θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα ως παράδειγμα; Γιατί; Τι γίνεται στις άλλες χώρες – μέλη της ΕΕ; Τι ιδέες μπορούμε να πάρουμε από το εξωτερικό (και με παραδείγματα);
Έχουμε πολλά παραδείγματα σε όλα τα επίπεδα:
Σε επίπεδο κρατών, όπως η Σουηδία με στόχο την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα στα επόμενα 15 χρόνια. Παρόμοιους στόχους βάζουν η Ισλανδία και η Νορβηγία. Ή το εντυπωσιακό παράδειγμα της Ισπανίας, που έγινε η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα σε εγκατεστημένα αιολικά ή και η Πορτογαλία που πολύ γρήγορα έφτασε να παράγει περισσότερο από το 40% της ηλεκτρικής της ενέργειας από ΑΠΕ.
Σε επίπεδο περιφερειών, όπως περιφέρειες της Αυστρίας που ξεπέρασαν ήδη κατά πολύ τους ευρωπαϊκούς στόχους του 2020 για ΑΠΕ και εξοικονόμηση, πετυχαίνοντας έτσι εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη και τόνωση της απασχόλησης.
Αλλά ακόμα και σε επίπεδο πόλεων, όπως η Στοκχόλμη που αναδείχθηκε η ευρωπαϊκή Πράσινη Πρωτεύουσα του 2009, παράγοντας 50% λιγότερα αέρια θερμοκηπίου σε σχέση με την υπόλοιπη Σουηδία και επιβάλλοντας μέτρα καθαρισμού νερού και περιβαλλοντικά διόδια στο κέντρο της πόλης. Παρομοίως, περισσότεροι από 350 δήμαρχοι στις 10/2/09 δήλωσαν σε τελετή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι δεσμεύονται για μείωση των εκπομπών CO2 κατά 20% ως το 2020. Αλλά και μικρές πόλεις όπως το Lidköping, των 25000 κατοίκων στη Σουηδία, που στοχεύει στην απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα μέσα στα επόμενα δύο χρόνια".
Τα παραδείγματα είναι πλέον πολλά. Μπορούμε να πάρουμε ιδέες από αυτά, αλλά μπορούμε να βρούμε και δικές μας καλύτερες ιδέες, ακόμα πιο φιλόδοξες. Γιατί όχι?
8. Η «πράσινη οικονομία» δημιουργεί εκ των πραγμάτων τα «πράσινα επαγγέλματα». Ποια είναι αυτά ( ΕΧΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΙΣΤΑ;) και πως μπορούν να αποτελέσουν επαγγελματικό οδηγό για τη νέα γενιά;
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι κάθε προϊόν και κάθε επαγγελματική δραστηριότητα έχει το οικολογικό της αποτύπωμα, και άρα όλες οι επαγγελματικές δραστηριότητες καλό είναι να αναπροσαρμόσουν τα δεδομένα τους λαμβάνοντας υπόψη την περιβαλλοντική διάσταση. Από τον πυρηνικό επιστήμονα μέχρι τον αγρότη. Το απαιτεί πλέον η αγορά και οι ευαισθητοποιημένοι καταναλωτές που αρχίζουν να στρέφουν τη δύναμή τους προς φιλοπεριβαλλοντικά προϊόντα και υπηρεσίες.
Πέρα από αυτό όμως, δημιουργούνται και πολλά νέα επαγγέλματα και ειδικότητες, όπως πχ ενεργειακοί επιθεωρητές κτιρίων, μηχανικοί περιβάλλοντος, βιοκαλλιεργητές, εργαζόμενοι στο χώρο της ανακύκλωσης, της επεξεργασίας αποβλήτων, στον τομέα των Ανανεωσίμων Πηγών Ενέργειας, των αντιρυπαντικών τεχνολογιών, του ελέγχου και προστασίας των Υδάτων, κλπ. Η λίστα είναι πολύ μεγάλη.
9. Μιλήστε μας με αριθμούς: πόσους και ποιους αφορά η «πράσινη οικονομία»; Ποιους κλάδους αφορά; Για τι τζίρους μιλάμε;
Όπως είπαμε η Πράσινη Οικονομία αφορά όλους τους κλάδους. Η εκτίμηση είναι ότι θα δημιουργήσει έναν τεράστιο κύκλο εργασιών παγκοσμίως της τάξης των 600 δις ευρώ/έτος κι ότι οι επενδύσεις ως το 2030 θα φτάσουν τα 630 δις ευρώ. Μόνο για τις ΑΠΕ, τον τελευταίο χρόνο, οι παγκόσμιες επενδύσεις αυξήθηκαν κατά 60% φτάνοντας τα 148 δις δολάρια, με πρόβλεψη για 250 δις ευρώ το 2020 και 460 δις ευρώ το 2030. Ως προς την απασχόληση, πρόσφατη Έκθεση Επιτροπής του ΟΗΕ υπολογίζει ότι ο κλάδος των ΑΠΕ απασχολεί σήμερα πάνω από 2,3 εκ εργαζομένους διεθνώς, ενώ μέχρι το 2030 αναμένεται να φτάσει στα 20 εκ.
10. Πόσο αισιόδοξη είστε για την ανάπτυξη των ΑΠΕ στην Ελλάδα; Είναι εφικτός ο στόχος του 20-20-20;
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τους στόχους οφείλουμε να τους πετύχουμε. Στην εξοικονόμηση ενέργειας έχουμε μεγάλα περιθώρια, καθώς ενεργειακά είμαστε πολύ σπάταλοι και ως προς τις ΑΠΕ είμαστε μια χώρα με τεράστιο δυναμικό. Το επενδυτικό ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή είναι τεράστιο κι ελπίζω σύντομα να λυθούν όποια προβλήματα παρουσιάστηκαν, έτσι ώστε να προχωρήσουμε και στην εγκατάσταση και λειτουργία. Η πρόκληση πάντως θα ήταν να ξεπεράσουμε τους υποχρεωτικούς στόχους και να βάλουμε ψηλότερους, κερδίζοντας τα δικά μας φιλόδοξα στοιχήματα που θα μας πάνε μπροστά στη νέα εποχή της Πράσινης Οικονομίας.
Δείτε τη δημοσίευση της συνέντευξης στο περιοδικό, στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/A&H_14_prasini%20oikonomia.pdf
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
Χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας στην καρδιά της Ευρώπης
Σε μια συνέντευξη μου στο Περιοδικό ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ, τεύχος Απριλίου ΄09, αν και σύντομα, ασχοληθήκαμε με πολλά θέματα... Ή όπως σημειώνει το περιοδικό εισαγωγικά....
"Η εθνική ενεργειακή πολιτική, η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία, η θέση της γυναίκας στην αγορά εργασίας, και μερικές καίριες επισημάνσεις για το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι τα κυριότερα θέματα που θίξαμε σε μια συζήτηση που είχαμε με την κα Γούτα.... Όπως θα διαπιστώσετε στο πλήρες κείμενο της συζήτησης που ακολουθεί, η κα Γούτα δε διστάζει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους»....
Τα τελευταία χρόνια βιώσαμε μια ατέρμονη συζήτηση για τα θέματα της ενεργειακής πολιτικής. Μετά την υλοποίηση των συμφωνιών για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αέρίου στην περιοχή, ποιος θα είναι ο ρόλος της Ελλάδας στην «ενεργειακή σκακιέρα» της Ευρώπης;
Είναι αλήθεια ότι η ενεργειακή πολιτική και η ενεργειακή διπλωματία βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τα τελευταία δύο χρόνια. Το πρώτο περιστατικό που έφερε την Ευρώπη στα πρόθυρα νευρικής...«ενεργειακής» κρίσης ήταν όταν κινδύνεψε να μείνει χωρίς Φυσικό Αέριο (ΦΑ) λόγω της διένεξης Ουκρανίας-Ρωσίας, ενώ ακολούθησαν κι άλλα παρόμοια. Να σημειώσουμε ότι η ΕΕ εξαρτάται ενεργειακά κατά 54% από τις εισαγωγές καυσίμων, ενώ υπάρχουν χώρες που σχεδόν η συνολική τους τροφοδοσία σε ΦΑ εξαρτάται αποκλειστικά από μια χώρα, τη Ρωσία και από μία διαδρομή, αυτήν μέσω Ουκρανίας! Έτσι αναδείχθηκε σε πρώτης προτεραιότητας ζήτημα η επιτακτική ανάγκη της Ευρώπης αλλά και κάθε χώρας να εξασφαλίσει όσο το δυνατό περισσότερες διαφορετικές πηγές και δρόμους τροφοδοσίας αργού και φυσικού αερίου. Η Ελλάδα βρίσκεται σε σημείο κλειδί στο σταυροδρόμι Δύσης-Ανατολής, από όπου μπορούν, τα καύσιμα της Μέσης Ανατολής, της Κασπίας, του Αζερμπαϊτζάν, της Ρωσίας, να διοχετευτούν με αγωγούς σε όλη την Ευρώπη. Οι διαδρομές παλιών και νέων αγωγών που σχεδιάζονται συνιστούν πραγματικά ένα πολύπλοκο παζλ. Έτσι η Ελλάδα διεκδικεί ρυθμιστικό ρόλο στη νέα αυτή κατάσταση που διαμορφώνεται. Τα οφέλη θα είναι πολλά, για την ασφάλεια τροφοδοσίας και την βελτίωση του ανταγωνισμού για τις δικές μας ενεργειακές ανάγκες, αλλά και εξαιτίας του οικονομικού οφέλους διέλευσης αγωγών και καυσίμων και τέλος λόγω του στρατηγικού ρόλου που αποκτά η Ελλάδα στις διεθνείς διαπραγματεύσεις, έναν ρόλο που της εξασφαλίζει ισχυρή φωνή και αναβαθμίζει την ασφάλειά της.
Θα αναβαθμιστεί επομένως ο οικονομικός ρόλος της Ελλάδας στη νοτιοανατολική Ευρώπη; Πόσο θα διευκολυνθεί η επίδοση της χώρας μας σε δύο τομείς που μάλλον πάσχουν, την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία;
Ο παραπάνω γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας, όχι μόνο για την Νοτιοανατολική, αλλά για όλη την Ευρώπη, και για όλη τη διεθνή διπλωματία καθώς και η ενεργειακή μας αναβάθμιση φυσικά και θα λειτουργήσει ευεργετικά για την οικονομία και την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Αλλά αυτό δεν αρκεί από μόνο του για τους άλλους δυο κρίσιμους τομείς που θίγετε. Η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία είναι τα μεγάλα ζητούμενα όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ευρώπη. Η χώρα μας έχει πολύ δρόμο να διανύσει, αφού και στους δυο τομείς οι επιδόσεις μας είναι χαμηλές. Ωστόσο έχουν πλέον αναχθεί σε στόχους υψηλής προτεραιότητας όπως φαίνεται και από πρόσφατες πρωτοβουλίες, όπως οι 5 Πόλοι Καινοτομίας σε όλη την Ελλάδα, η Ζώνη Καινοτομίας στη Θεσσαλονίκη, η έμφαση στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, η αναμόρφωση του πτωχευτικού δικαίου κλπ. Ωστόσο ο δρόμος είναι μακρύς, μέχρις όλα αυτά να αποδώσουν καρπούς, καθώς συχνά σκοντάφτουν σε νοοτροπίες και αγκυλώσεις. Μάλιστα, η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία πρέπει να διδαχθούν και να μπουν στην κουλτούρα μας από τη μικρή ηλικία. Κλείνοντας να πω ότι ανθρώπινο δυναμικό και μεμονωμένα παραδείγματα επιτυχίας υπάρχουν στη χώρα μας. Χρειάζεται να εξασφαλισθεί το κατάλληλο περιβάλλον ώστε όλα αυτά να συντονιστούν και να αποδώσουν καρπούς, με στόχο να αποκτήσει η Ελλάδα και σ’ αυτούς τους τομείς έναν ρόλο κλειδί για την ευρύτερη περιοχή, συνδυάζοντάς τον με τα γεωστρατηγικά της χαρακτηριστικά, τον φυσικό και τον πολιτιστικό της πλούτο.
Στην πολιτική αντιπαράθεση για τις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φαίνεται ότι θα κυριαρχήσουν τα θέματα της εσωτερικής πολιτικής επικαιρότητας. Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το πραγματικό διακύβευμα των Ευρωεκλογών;
Δυστυχώς φοβάμαι ότι κάτι τόσο σημαντικό όσο η εκπροσώπησή μας στο Ευρωκοινοβούλιο θα «μικρύνει», με όρους εσωστρέφειας και τρέχουσας επικαιρότητας. Και το λέω, γιατί έχοντας την τύχη να εργαστώ ως σύμβουλος σε θέματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είδα τον πλούτο της πολιτικής που παράγεται στις Βρυξέλλες μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία ζυμώσεων, διαβουλεύσεων, συναινέσεων. Η Ελλάδα συμμετέχει στη διαμόρφωση αυτής της πολιτικής ως μια από τις πρώτες χώρες. Μια πολιτική που μας αφορά άμεσα, αφού το 80-85% της νομοθεσίας μας είναι εφαρμογή της νομοθεσίας που υιοθετείται από την ΕΕ. Χρειάζεται λοιπόν να στρέψουμε τη προσοχή μας στην καρδιά της Ευρώπης και να αντιληφθούμε το ρόλο, τη φωνή, τη συμμετοχή μας και το πώς μια σωστή εκπροσώπηση μπορεί να επηρεάσει την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητά μας. Οι πολιτικές, τα μέτρα, οι νομοθεσίες που υιοθετούνται αφορούν σε όλους τους τομείς, παιδεία, απασχόληση, οικονομία, κοινωνική συνοχή, ανάπτυξη, πολιτισμό, ενέργεια και περιβάλλον αλλά και κάθε πτυχή της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Με την ψήφο μας καλούμαστε να αποφασίσουμε γι αυτά τα σημαντικά θέματα και όχι απλά για την τρέχουσα ελληνική πολιτική επικαιρότητα. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να βάλουμε τις Ευρωεκλογές στις πραγματικές τους διαστάσεις, για το δικό μας όφελος.
Ένα θέμα ευρωπαϊκής προέλευσης αφορά κυρίως στις γυναίκες. Είστε στέλεχος μεγάλης ελληνικής εταιρίας και ταυτόχρονα μητέρα δύο παιδιών. Τι σημαίνει για την Ελληνίδα εργαζόμενη μητέρα η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την εξομοίωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης στο δημόσιο;
Πρόκειται για μια αλλαγή που προκαλεί αναταράξεις, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να δούμε την ουσία του θέματος πιο προσεκτικά. Σήμερα η Ελληνίδα μορφώνεται όσο κι ο άνδρας, διακρίνεται στις σπουδές της και έχει φιλοδοξίες για μια πετυχημένη καριέρα. Βεβαίως αυτό καλείται να συνδυάσει με την προσωπική της ζωή, την οικογένεια και τον κρίσιμο ρόλο της ανατροφής των παιδιών. Πρέπει λοιπόν να δούμε τα νέα αυτά δεδομένα και να αναζητήσουμε λύσεις σύγχρονες για τις ανάγκες της νέας γυναίκας. Έχοντας προσωπική πείρα από μια απαιτητική και ανταγωνιστική δουλειά και έχοντας δυο μεγάλα παιδιά, γνωρίζω ότι οι ρόλοι αναπροσαρμόζονται. Η γυναίκα συνεισφέρει -συχνά ισότιμα- στον οικογενειακό προϋπολογισμό κι ο πατέρας συμμετέχει στην ανατροφή των παιδιών.
Η κοινωνία χρειάζεται να αναπροσαρμόσει τα μοντέλα και το κράτος να στηρίξει τις νέες ανάγκες. Η μεγάλη βοήθεια που χρειάζεται η μητέρα και η οικογένεια είναι κυρίως στα πρώτα χρόνια μετά τη γέννηση των παιδιών. Τότε χρειάζονται η κοινωνική και οικονομική βοήθεια, οι υποδομές από την πολιτεία, όπως βρεφονηπιακοί σταθμοί, βοήθεια στο σπίτι, ελαστικά ωράρια, άδειες μητρότητας, ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, ενθάρρυνση της εργοδοσίας με οικονομικά κίνητρα, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η κρίσιμη και δύσκολη αλλά τόσο ευτυχής αυτή περίοδος της οικογένειας. Και τα ίδια πρέπει να εξασφαλίζονται και για τον πατέρα, πχ. της μονογονεϊκής οικογένειας.
Εκεί λοιπόν πιστεύω ότι πρέπει να εστιάσουμε και όχι στην διατήρηση του παλιού προτύπου, της πρόωρης συνταξιοδότησης, που συνήθως μάλιστα έρχεται όταν έχουν μεγαλώσει τα παιδιά.
Τη δημοσίευση του κειμένου μπορείτε να τη δείτε στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/Δημόσιος%20Τομέας_Μάιος%2009_all.pdf
"Η εθνική ενεργειακή πολιτική, η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία, η θέση της γυναίκας στην αγορά εργασίας, και μερικές καίριες επισημάνσεις για το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι τα κυριότερα θέματα που θίξαμε σε μια συζήτηση που είχαμε με την κα Γούτα.... Όπως θα διαπιστώσετε στο πλήρες κείμενο της συζήτησης που ακολουθεί, η κα Γούτα δε διστάζει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους»....
Τα τελευταία χρόνια βιώσαμε μια ατέρμονη συζήτηση για τα θέματα της ενεργειακής πολιτικής. Μετά την υλοποίηση των συμφωνιών για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αέρίου στην περιοχή, ποιος θα είναι ο ρόλος της Ελλάδας στην «ενεργειακή σκακιέρα» της Ευρώπης;
Είναι αλήθεια ότι η ενεργειακή πολιτική και η ενεργειακή διπλωματία βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τα τελευταία δύο χρόνια. Το πρώτο περιστατικό που έφερε την Ευρώπη στα πρόθυρα νευρικής...«ενεργειακής» κρίσης ήταν όταν κινδύνεψε να μείνει χωρίς Φυσικό Αέριο (ΦΑ) λόγω της διένεξης Ουκρανίας-Ρωσίας, ενώ ακολούθησαν κι άλλα παρόμοια. Να σημειώσουμε ότι η ΕΕ εξαρτάται ενεργειακά κατά 54% από τις εισαγωγές καυσίμων, ενώ υπάρχουν χώρες που σχεδόν η συνολική τους τροφοδοσία σε ΦΑ εξαρτάται αποκλειστικά από μια χώρα, τη Ρωσία και από μία διαδρομή, αυτήν μέσω Ουκρανίας! Έτσι αναδείχθηκε σε πρώτης προτεραιότητας ζήτημα η επιτακτική ανάγκη της Ευρώπης αλλά και κάθε χώρας να εξασφαλίσει όσο το δυνατό περισσότερες διαφορετικές πηγές και δρόμους τροφοδοσίας αργού και φυσικού αερίου. Η Ελλάδα βρίσκεται σε σημείο κλειδί στο σταυροδρόμι Δύσης-Ανατολής, από όπου μπορούν, τα καύσιμα της Μέσης Ανατολής, της Κασπίας, του Αζερμπαϊτζάν, της Ρωσίας, να διοχετευτούν με αγωγούς σε όλη την Ευρώπη. Οι διαδρομές παλιών και νέων αγωγών που σχεδιάζονται συνιστούν πραγματικά ένα πολύπλοκο παζλ. Έτσι η Ελλάδα διεκδικεί ρυθμιστικό ρόλο στη νέα αυτή κατάσταση που διαμορφώνεται. Τα οφέλη θα είναι πολλά, για την ασφάλεια τροφοδοσίας και την βελτίωση του ανταγωνισμού για τις δικές μας ενεργειακές ανάγκες, αλλά και εξαιτίας του οικονομικού οφέλους διέλευσης αγωγών και καυσίμων και τέλος λόγω του στρατηγικού ρόλου που αποκτά η Ελλάδα στις διεθνείς διαπραγματεύσεις, έναν ρόλο που της εξασφαλίζει ισχυρή φωνή και αναβαθμίζει την ασφάλειά της.
Θα αναβαθμιστεί επομένως ο οικονομικός ρόλος της Ελλάδας στη νοτιοανατολική Ευρώπη; Πόσο θα διευκολυνθεί η επίδοση της χώρας μας σε δύο τομείς που μάλλον πάσχουν, την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία;
Ο παραπάνω γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας, όχι μόνο για την Νοτιοανατολική, αλλά για όλη την Ευρώπη, και για όλη τη διεθνή διπλωματία καθώς και η ενεργειακή μας αναβάθμιση φυσικά και θα λειτουργήσει ευεργετικά για την οικονομία και την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Αλλά αυτό δεν αρκεί από μόνο του για τους άλλους δυο κρίσιμους τομείς που θίγετε. Η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία είναι τα μεγάλα ζητούμενα όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ευρώπη. Η χώρα μας έχει πολύ δρόμο να διανύσει, αφού και στους δυο τομείς οι επιδόσεις μας είναι χαμηλές. Ωστόσο έχουν πλέον αναχθεί σε στόχους υψηλής προτεραιότητας όπως φαίνεται και από πρόσφατες πρωτοβουλίες, όπως οι 5 Πόλοι Καινοτομίας σε όλη την Ελλάδα, η Ζώνη Καινοτομίας στη Θεσσαλονίκη, η έμφαση στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, η αναμόρφωση του πτωχευτικού δικαίου κλπ. Ωστόσο ο δρόμος είναι μακρύς, μέχρις όλα αυτά να αποδώσουν καρπούς, καθώς συχνά σκοντάφτουν σε νοοτροπίες και αγκυλώσεις. Μάλιστα, η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία πρέπει να διδαχθούν και να μπουν στην κουλτούρα μας από τη μικρή ηλικία. Κλείνοντας να πω ότι ανθρώπινο δυναμικό και μεμονωμένα παραδείγματα επιτυχίας υπάρχουν στη χώρα μας. Χρειάζεται να εξασφαλισθεί το κατάλληλο περιβάλλον ώστε όλα αυτά να συντονιστούν και να αποδώσουν καρπούς, με στόχο να αποκτήσει η Ελλάδα και σ’ αυτούς τους τομείς έναν ρόλο κλειδί για την ευρύτερη περιοχή, συνδυάζοντάς τον με τα γεωστρατηγικά της χαρακτηριστικά, τον φυσικό και τον πολιτιστικό της πλούτο.
Στην πολιτική αντιπαράθεση για τις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φαίνεται ότι θα κυριαρχήσουν τα θέματα της εσωτερικής πολιτικής επικαιρότητας. Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το πραγματικό διακύβευμα των Ευρωεκλογών;
Δυστυχώς φοβάμαι ότι κάτι τόσο σημαντικό όσο η εκπροσώπησή μας στο Ευρωκοινοβούλιο θα «μικρύνει», με όρους εσωστρέφειας και τρέχουσας επικαιρότητας. Και το λέω, γιατί έχοντας την τύχη να εργαστώ ως σύμβουλος σε θέματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είδα τον πλούτο της πολιτικής που παράγεται στις Βρυξέλλες μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία ζυμώσεων, διαβουλεύσεων, συναινέσεων. Η Ελλάδα συμμετέχει στη διαμόρφωση αυτής της πολιτικής ως μια από τις πρώτες χώρες. Μια πολιτική που μας αφορά άμεσα, αφού το 80-85% της νομοθεσίας μας είναι εφαρμογή της νομοθεσίας που υιοθετείται από την ΕΕ. Χρειάζεται λοιπόν να στρέψουμε τη προσοχή μας στην καρδιά της Ευρώπης και να αντιληφθούμε το ρόλο, τη φωνή, τη συμμετοχή μας και το πώς μια σωστή εκπροσώπηση μπορεί να επηρεάσει την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητά μας. Οι πολιτικές, τα μέτρα, οι νομοθεσίες που υιοθετούνται αφορούν σε όλους τους τομείς, παιδεία, απασχόληση, οικονομία, κοινωνική συνοχή, ανάπτυξη, πολιτισμό, ενέργεια και περιβάλλον αλλά και κάθε πτυχή της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Με την ψήφο μας καλούμαστε να αποφασίσουμε γι αυτά τα σημαντικά θέματα και όχι απλά για την τρέχουσα ελληνική πολιτική επικαιρότητα. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να βάλουμε τις Ευρωεκλογές στις πραγματικές τους διαστάσεις, για το δικό μας όφελος.
Ένα θέμα ευρωπαϊκής προέλευσης αφορά κυρίως στις γυναίκες. Είστε στέλεχος μεγάλης ελληνικής εταιρίας και ταυτόχρονα μητέρα δύο παιδιών. Τι σημαίνει για την Ελληνίδα εργαζόμενη μητέρα η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την εξομοίωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης στο δημόσιο;
Πρόκειται για μια αλλαγή που προκαλεί αναταράξεις, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να δούμε την ουσία του θέματος πιο προσεκτικά. Σήμερα η Ελληνίδα μορφώνεται όσο κι ο άνδρας, διακρίνεται στις σπουδές της και έχει φιλοδοξίες για μια πετυχημένη καριέρα. Βεβαίως αυτό καλείται να συνδυάσει με την προσωπική της ζωή, την οικογένεια και τον κρίσιμο ρόλο της ανατροφής των παιδιών. Πρέπει λοιπόν να δούμε τα νέα αυτά δεδομένα και να αναζητήσουμε λύσεις σύγχρονες για τις ανάγκες της νέας γυναίκας. Έχοντας προσωπική πείρα από μια απαιτητική και ανταγωνιστική δουλειά και έχοντας δυο μεγάλα παιδιά, γνωρίζω ότι οι ρόλοι αναπροσαρμόζονται. Η γυναίκα συνεισφέρει -συχνά ισότιμα- στον οικογενειακό προϋπολογισμό κι ο πατέρας συμμετέχει στην ανατροφή των παιδιών.
Η κοινωνία χρειάζεται να αναπροσαρμόσει τα μοντέλα και το κράτος να στηρίξει τις νέες ανάγκες. Η μεγάλη βοήθεια που χρειάζεται η μητέρα και η οικογένεια είναι κυρίως στα πρώτα χρόνια μετά τη γέννηση των παιδιών. Τότε χρειάζονται η κοινωνική και οικονομική βοήθεια, οι υποδομές από την πολιτεία, όπως βρεφονηπιακοί σταθμοί, βοήθεια στο σπίτι, ελαστικά ωράρια, άδειες μητρότητας, ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, ενθάρρυνση της εργοδοσίας με οικονομικά κίνητρα, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η κρίσιμη και δύσκολη αλλά τόσο ευτυχής αυτή περίοδος της οικογένειας. Και τα ίδια πρέπει να εξασφαλίζονται και για τον πατέρα, πχ. της μονογονεϊκής οικογένειας.
Εκεί λοιπόν πιστεύω ότι πρέπει να εστιάσουμε και όχι στην διατήρηση του παλιού προτύπου, της πρόωρης συνταξιοδότησης, που συνήθως μάλιστα έρχεται όταν έχουν μεγαλώσει τα παιδιά.
Τη δημοσίευση του κειμένου μπορείτε να τη δείτε στο
http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/Δημόσιος%20Τομέας_Μάιος%2009_all.pdf
Κυριακή 24 Μαΐου 2009
Ευρωεκλογές - Δημοψήφισμα : Μα τόσο πολύ θα τις ''μικρύνουμε'';
Οι Ευρωεκλογές μας καλούν σε λίγες μέρες στην κάλπη! Μετά από μήνες ατέλειωτων συζητήσεων και αναλύσεων περί δημοσκοπήσεων, πρόθεσης ψήφου, σενάρια εκλογών, έχουμε μπροστά μας αληθινές εκλογές αυτή τη φορά! Φαίνεται ότι στην Ελλάδα μας αρέσει να...εκλογολογούμε ατελείωτα. Με τη διαφορά ότι όλο το ενδιαφέρον εστιάζεται αποκλειστικά σε όσα συμβαίνουν μέσα στα μικρά σύνορά μας. Γιατί ακόμα κι αυτές τις ευρωεκλογές, τις βλέπουμε ως μια νέα ευκαιρία για αντιπαράθεσης “made in Greece”! Με χαρακτηριστικότερη φράση αυτής της τακτικής, την πρόσκληση-πυροτέχνημα της αντιπολίτευσης για ‘Δημοψήφισμα’!
Είναι αλήθεια βέβαια ότι και ο Έλληνας όπως κι ο μέσος ευρωπαίος πολίτης ακούει και μαθαίνει λίγα για όσα διαδραματίζονται και εξελίσσονται στις Βρυξέλλες. Όταν όμως η ίδια η ηγεσία της αντιπολίτευσης, επιλέγει να υποβαθμίσει το ρόλο των ευρωεκλογών, αναγορεύοντας τες σε Δημοψήφισμα εσωτερικής κατανάλωσης, τότε δε μπορεί παρά να δει κανείς όχι μόνο μια κοντόφθαλμη αντίληψη, αλλά και σκοπίμως αποπροσανατολιστική.
Αντιθέτως, όλη η πολιτική και εκλογική αντιπαράθεση θα έπρεπε να επικεντρώνεται στην ποιότητα κατάρτισης του κάθε ψηφοδελτίου. Αυτό που καλούμαστε να επιλέξουμε είναι 22 Έλληνες βουλευτές, οι οποίοι στα επόμενα 5 χρόνια θα αποτελούν τη φωνή της Ελλάδος, σε όλες τις αποφάσεις που λαμβάνει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τις 27 χώρες της ΕΕ. Αποφάσεις που λαμβάνονται μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία καθημερινών ζυμώσεων, συζητήσεων, συναινέσεων ακόμα και συμβιβασμών, χάρη στην οποία, η ΕΕ εξελίσσεται και προχωράει. Καθημερινές μάχες μέσα από τις οποίες χαράσσονται Στρατηγικές, αποφασίζονται Πολιτικές και θεσπίζονται Νομοθεσίες. Μάχες στις οποίες οι Έλληνες ευρωβουλευτές θα πρέπει να προτείνουν, να εισηγηθούν, να ελέγξουν, να νομοθετήσουν, δηλώνοντας με έμφαση ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που αν και μικρή, μπορεί να έχει άποψη. 30 χρόνια τώρα έχουμε ως χώρα αυτό το ‘Δικαίωμα’ συμμετοχής και οφείλουμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας σε όφελος των ευρωπαίων και των Ελλήνων πολιτών. Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι το 80% της ελληνικής νομοθεσίας, είναι αποτέλεσμα εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι διεργασίες του Ευρωκοινοβουλίου μπορεί να μας επηρεάζουν περισσότερο ακόμα και από αυτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Άρα ο στόχος των ευρωεκλογών πρέπει να είναι ένας και μοναδικός : Να επιλέξουμε με ευθύνη το ψηφοδέλτιο με την καλύτερη ευρωπαϊκή πρόταση και την ικανότερη ομάδα υποψηφίων. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με βαθιά γνώση και εμπειρία, πάθος και εργατικότητα, με φωνή ισχυρή, τεκμηριωμένη, μαχητική και διεκδικητική, που θα συναισθανθούν το βάρος της ευθύνης τους και μέσα από τη θητεία τους θα δικαιολογήσουν την παρουσία τους φέρνοντας μια προστιθέμενη αξία για τη χώρα. Όχι ανθρώπους της εικόνας και του star system, αλλά της γνώσης και του έργου. Κι αυτό πρέπει να το απαιτούμε μέχρι τέλους. Να παρακολουθήσουμε την πορεία τους και να ενδιαφερθούμε για το έργο και τις επιδόσεις τους.
Σήμερα ποιος γνωρίζει έστω και λίγα από τα πολλά σπουδαία που έχουν πετύχει ορισμένοι από τους ευρωβουλευτές μας? Ποιες εφημερίδες και ποιες τηλεοράσεις ασχολούνται με το έργο των ευρωβουλευτών, πέρα από το να αφιερώσουν πιθανώς δυο αράδες? Κι όμως τα θέματα αυτά, παρόλο που... «δε πουλάνε», είναι αυτά που καθορίζουν το μέλλον μας, πολύ περισσότερο από την στενή μιντιακή ελληνική επικαιρότητα.
Ας ασχοληθούμε αυτή τη φορά με την ουσία των ευρωεκλογών, κι ας μην την «μικρύνουμε» κάτω από το παραμορφωτικό πρίσμα μιας μικροκομματικής εσωστρέφειας. Οι Ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν έχουν σπουδαίο έργο να επιτελέσουν, που αφορά το μέλλον όλων μας, την καθημερινότητα, την ποιότητα ζωής μας. Ας αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία επιλέγοντας τους καλύτερους!
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Politics News, τεύχος Μαϊου '09, αν και με λάθος τίτλο, ελπίζω από τον...δαίμονα του τυπογραφείου!...
Δείτε τη δημοσίευση στο
http://www.lianagouta.gr/viewblog.php?aa=493
Είναι αλήθεια βέβαια ότι και ο Έλληνας όπως κι ο μέσος ευρωπαίος πολίτης ακούει και μαθαίνει λίγα για όσα διαδραματίζονται και εξελίσσονται στις Βρυξέλλες. Όταν όμως η ίδια η ηγεσία της αντιπολίτευσης, επιλέγει να υποβαθμίσει το ρόλο των ευρωεκλογών, αναγορεύοντας τες σε Δημοψήφισμα εσωτερικής κατανάλωσης, τότε δε μπορεί παρά να δει κανείς όχι μόνο μια κοντόφθαλμη αντίληψη, αλλά και σκοπίμως αποπροσανατολιστική.
Αντιθέτως, όλη η πολιτική και εκλογική αντιπαράθεση θα έπρεπε να επικεντρώνεται στην ποιότητα κατάρτισης του κάθε ψηφοδελτίου. Αυτό που καλούμαστε να επιλέξουμε είναι 22 Έλληνες βουλευτές, οι οποίοι στα επόμενα 5 χρόνια θα αποτελούν τη φωνή της Ελλάδος, σε όλες τις αποφάσεις που λαμβάνει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τις 27 χώρες της ΕΕ. Αποφάσεις που λαμβάνονται μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία καθημερινών ζυμώσεων, συζητήσεων, συναινέσεων ακόμα και συμβιβασμών, χάρη στην οποία, η ΕΕ εξελίσσεται και προχωράει. Καθημερινές μάχες μέσα από τις οποίες χαράσσονται Στρατηγικές, αποφασίζονται Πολιτικές και θεσπίζονται Νομοθεσίες. Μάχες στις οποίες οι Έλληνες ευρωβουλευτές θα πρέπει να προτείνουν, να εισηγηθούν, να ελέγξουν, να νομοθετήσουν, δηλώνοντας με έμφαση ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που αν και μικρή, μπορεί να έχει άποψη. 30 χρόνια τώρα έχουμε ως χώρα αυτό το ‘Δικαίωμα’ συμμετοχής και οφείλουμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας σε όφελος των ευρωπαίων και των Ελλήνων πολιτών. Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι το 80% της ελληνικής νομοθεσίας, είναι αποτέλεσμα εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι διεργασίες του Ευρωκοινοβουλίου μπορεί να μας επηρεάζουν περισσότερο ακόμα και από αυτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Άρα ο στόχος των ευρωεκλογών πρέπει να είναι ένας και μοναδικός : Να επιλέξουμε με ευθύνη το ψηφοδέλτιο με την καλύτερη ευρωπαϊκή πρόταση και την ικανότερη ομάδα υποψηφίων. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με βαθιά γνώση και εμπειρία, πάθος και εργατικότητα, με φωνή ισχυρή, τεκμηριωμένη, μαχητική και διεκδικητική, που θα συναισθανθούν το βάρος της ευθύνης τους και μέσα από τη θητεία τους θα δικαιολογήσουν την παρουσία τους φέρνοντας μια προστιθέμενη αξία για τη χώρα. Όχι ανθρώπους της εικόνας και του star system, αλλά της γνώσης και του έργου. Κι αυτό πρέπει να το απαιτούμε μέχρι τέλους. Να παρακολουθήσουμε την πορεία τους και να ενδιαφερθούμε για το έργο και τις επιδόσεις τους.
Σήμερα ποιος γνωρίζει έστω και λίγα από τα πολλά σπουδαία που έχουν πετύχει ορισμένοι από τους ευρωβουλευτές μας? Ποιες εφημερίδες και ποιες τηλεοράσεις ασχολούνται με το έργο των ευρωβουλευτών, πέρα από το να αφιερώσουν πιθανώς δυο αράδες? Κι όμως τα θέματα αυτά, παρόλο που... «δε πουλάνε», είναι αυτά που καθορίζουν το μέλλον μας, πολύ περισσότερο από την στενή μιντιακή ελληνική επικαιρότητα.
Ας ασχοληθούμε αυτή τη φορά με την ουσία των ευρωεκλογών, κι ας μην την «μικρύνουμε» κάτω από το παραμορφωτικό πρίσμα μιας μικροκομματικής εσωστρέφειας. Οι Ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν έχουν σπουδαίο έργο να επιτελέσουν, που αφορά το μέλλον όλων μας, την καθημερινότητα, την ποιότητα ζωής μας. Ας αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία επιλέγοντας τους καλύτερους!
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Politics News, τεύχος Μαϊου '09, αν και με λάθος τίτλο, ελπίζω από τον...δαίμονα του τυπογραφείου!...
Δείτε τη δημοσίευση στο
http://www.lianagouta.gr/viewblog.php?aa=493
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
Αυτοδιοίκηση και τοπικές κοινωνίες να πρωτοστατήσουν στις ΑΠΕ
Αν και πρόκειται για μια συνέντευξη που δόθηκε στις αρχές του χρόνου στον Σωτήρη Ζαχαριά, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της ΕΝΑΕ, "Ελληνική Νομαρχία", το θέμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!...
ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ π. ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΠΣΧΜ κ. ΛΙΑΝΑ ΓΟΥΤΑ, Συνέντευξη στον Σ.Ζαχαριά
Κοιτώντας έξω από τα σύνορά μας, βλέπουμε ότι στην Ευρώπη ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών αναδεικνύεται όλο και πιο πρωτοπόρος και ισχυρός. Σε εποχές που τα προβλήματα σε περιοχές της Ελλάδας αλλά και συνολικά της χώρας οξύνονται διαρκώς, αξίζει να δούμε ένα παράδειγμα που μας έρχεται από την Αυστρία», επισημαίνει η κ. Λιάνα Γούτα π. αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Χημικών Μηχανικών.
- Τί ακριβώς έχουν πετύχει στην Αυστρία…
- Η περιφέρεια της Άνω Αυστρίας έχει καταφέρει να παράγει σήμερα το 30% της ενέργειας που χρειάζεται από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, γνωστών ως ΑΠΕ. Σε μια εποχή που το ενεργειακό ζήτημα βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που η Ευρώπη βάζει στόχο για το 2020 οι ΑΠΕ να καλύπτουν το 20% των ενεργειακών της αναγκών. Σήμερα λοιπόν, 12 χρόνια νωρίτερα από το χρονικό όριο, η Άνω Αυστρία έχει ήδη ξεπεράσει τον ευρωπαϊκό στόχο κατά 1,5 φορά. Το βασικότερο όμως είναι ότι οι ενεργειακές αυτές επιδόσεις της έχουν γίνει μοχλός ανάπτυξης για ολόκληρη τη συγκεκριμένη περιοχή, με πολλαπλά οφέλη, καθώς αυξήθηκε σημαντικά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της και η απασχόληση στην περιοχή.
-Και πώς πέτυχε αυτά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα μια ευρωπαϊκή περιφέρεια;
-Η συνταγή μοιάζει απλή: τόλμησαν και πρωτοπόρησαν. Πριν από 15 χρόνια η περιφέρεια αυτή αποφάσισε ότι έπρεπε να επιλέξει ένα βασικό στόχο γύρω από τον οποίο να στρέψει την ανάπτυξή της. Ο στόχος τον οποίο επέλεξε ήταν η Ενέργεια. Και εκεί έβαλε τη «σημαία» της ανάπτυξής της. Έστρεψε λοιπόν όλες τις προσπάθειές της στην Ενεργειακή Εξοικονόμηση και στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, δηλαδή στην Ενέργεια από ήλιο, αέρα, βιομάζα, γεωθερμία. Υιοθέτησε ένα συγκεκριμένο Πρόγραμμα Δράσης, το οποίο και ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια και προσήλωση. Βασική παράμετρος της επιτυχίας ήταν ότι σε αυτό τον μακροπρόθεσμο στόχο συντονίσθηκαν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις της περιοχής, η Διοίκηση, τα Πανεπιστήμια, οι βιομηχανίες, οι επιχειρήσεις. Δημιουργήθηκαν θεσμοί, δόθηκαν κίνητρα, επενδύθηκαν κεφάλαια, αξιοποιήθηκε το ανθρώπινο δυναμικό. Όλοι συντονισμένοι σε ένα κοινό Όραμα Ανάπτυξης. Αποτέλεσμα; Επιδόσεις όπως το 30% που προανέφερα, με πολλαπλά περιβαλλοντικά, οικονομικά και κοινωνικά οφέλη, αύξηση του ΑΕΠ και σημαντική αύξηση των θέσεων εργασίας.
-Πρόκειται άραγε για μεμονωμένο παράδειγμα;
-Όχι βέβαια. Είναι μόνο ένα από τα πολλά που μπορούμε να βρούμε και τα οποία αποδεικνύουν τη δύναμη που μπορούν να έχουν οι τοπικές κοινωνίες. Γιατί τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε όλη την Ευρώπη και σε κάθε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Φορείς της οποίας συχνά πρωτοπορούν με ρηξικέλευθες και προωθημένες προτάσεις. Φτάνει να υπενθυμίσουμε το παράδειγμα του δημάρχου του Λονδίνου ή του συναδέλφου του της Ν. Υόρκης και τις φιλοπεριβαλλοντικές τους ευαισθησίες, προτάσεις και μέτρα. Βέβαια τα μεγέθη είναι διαφορετικά, οι πρωτοβουλίες μπορούν όμως να είναι ανάλογες.
Φαίνεται λοιπόν ότι καθοριστικός παράγοντας ώστε να γίνουν οι κοινωνίες ανταγωνιστικές και με βιώσιμη ανάπτυξη είναι η κινητοποίηση τους και σε τοπικό επίπεδο. Και λέγοντας κινητοποίηση, εννοούμε ότι το Όραμα, η Στρατηγική, οι Δράσεις, η Συναίνεση και η Δέσμευση είναι σημαντικό να προέλθουν από την ίδια την τοπική κοινωνία. Αυτή είναι που πρέπει να αναζητήσει τα χαρακτηριστικά εκείνα που την διαφοροποιούν και που της δίνουν συγκριτικά πλεονεκτήματα. Πάνω σ’ αυτά μπορεί να στηρίξει το Όραμα της για το μέλλον και σ΄ αυτό να συντονίσει όλες της τις δυνάμεις. Με τέτοιες πρακτικές είναι σίγουρο ότι θα ανακαλύψουμε με έκπληξη πόσο μπροστά μπορούν να μας πάνε οι δικές μας δυνάμεις, προς όφελος όλων μας.
-Στην Ελλάδα, ποια είναι η κατάσταση σήμερα στον τομέα αυτό;
Στην Ελλάδα δυστυχώς οι τοπικές κοινωνίες και οι τοπικές αρχές δεν έχουν κινητοποιηθεί όσο θα έπρεπε ή όσο θα μπορούσαν. Αντιθέτως είναι συχνές οι περιπτώσεις όπου υπήρξαν έντονες αντιδράσεις σε ενεργειακές φιλοπεριβαλλοντικές επενδύσεις, όπως πχ σε εγκαταστάσεις αιολικών πάρκων ή φωτοβολταϊκών μονάδων. Με ενδιαφέρον διάβαζα πριν λίγο καιρό την αντίδραση κάποιων εκπαιδευτικών στην απόφαση να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκές μονάδες στις ταράτσες των σχολείων!
Πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο σε τέτοιου είδους αντιδράσεις παίζει η έλλειψη ενημέρωσης για τις νέες τεχνολογίες, για τα χαρακτηριστικά τους και κυρίως για τα οφέλη και τα κίνητρα που έχουμε να προχωρήσουμε προς αυτές.
Είναι δεδομένο ότι στο σύγχρονο τρόπο ζωής με τον οποίο ζούμε χρειαζόμαστε ενέργεια και ηλεκτρισμό. Πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας και ως πολιτεία και ως τοπικές αρχές και ως κοινωνία. Κατηφορίζοντας τον δρόμο από την Τρίπολη προς την Καλαμάτα μπορούμε να δούμε τις δυο όψεις του νομίσματος. Πρώτα συναντούμε τις ανεμογγεννήτριες ενός αιολικού πάρκου και λίγο παρακάτω τα φουγάρα του λιγνιτικού εργοστάσιο της Μεγαλόπολης.
Ωστόσο, εκτός της ενημέρωσης των κοινωνιών, πρωταρχικός είναι και ο ρόλος και η ευθύνη των τοπικών αρχών, γιατί αυτές πρέπει πρώτες να ενημερωθούν, να μάθουν, να πάρουν παραδείγματα καλής πρακτικής από άλλες χώρες, να σχεδιάσουν, να προτείνουν, να βάλουν στόχους, να ενημερώσουν. Το όφελος θα είναι σε πολλαπλά επίπεδα για όλους.
-Πώς μπορεί μια Νομαρχία (αν μπορεί) από μόνη της να αναλάβει ανάλογες πρωτοβουλίες; Ή να τις προκαλέσει, να συνεισφέρει...
Αναφέραμε παραπάνω πολλά που έχουν να κάνουν με δράσεις, στρατηγική και όραμα. Ωστόσο, πέραν αυτών, ένα από τα πρώτα και πιο απλά πράγματα που μπορεί να κάνει μια Νομαρχία είναι να δώσει το παράδειγμα. Η Νομαρχία, όπως και κάθε φορέας του Δημοσίου ή της Τοπικής αυτοδιοίκησης διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα, χρήμα του πολίτη, άρα είναι και θέμα ηθικής υποχρέωσης να το χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο. Θα μπορούσε λοιπόν να ξεκινήσει με το πιο απλό, υιοθετώντας τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας και τεχνολογίες φιλοπεριβαλλοντικές στα κτίρια της, στον εξοπλισμό, στον φωτισμό, στα αυτοκίνητά της: Πιστοποίηση κτιρίων, ενεργειακά αποδοτικά κτίρια, φωτισμός με ενεργειακά αποδοτικούς λαμπτήρες, φιλοπεριβαλλοντικά αυτοκίνητα και οικολογική μετακίνηση, ενεργειακά αποδοτικός εξοπλισμός γραφείου με σήμανση Energy Star και πολλά άλλα. Αυτό και την αγορά θα έσπρωχνε προς αυτή την κατεύθυνση, αφού οι δημόσιες προμήθειες αντιπροσωπεύουν μεγάλο μερίδιο της αγοράς, αλλά και ως εργαλείο ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και πρακτικής εφαρμογής θα λειτουργούσε για όλους τους πολίτες.
Δείτε τη δημοσίευση στο http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/ENAE_all_short.pdf
ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ π. ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΠΣΧΜ κ. ΛΙΑΝΑ ΓΟΥΤΑ, Συνέντευξη στον Σ.Ζαχαριά
Κοιτώντας έξω από τα σύνορά μας, βλέπουμε ότι στην Ευρώπη ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών αναδεικνύεται όλο και πιο πρωτοπόρος και ισχυρός. Σε εποχές που τα προβλήματα σε περιοχές της Ελλάδας αλλά και συνολικά της χώρας οξύνονται διαρκώς, αξίζει να δούμε ένα παράδειγμα που μας έρχεται από την Αυστρία», επισημαίνει η κ. Λιάνα Γούτα π. αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Χημικών Μηχανικών.
- Τί ακριβώς έχουν πετύχει στην Αυστρία…
- Η περιφέρεια της Άνω Αυστρίας έχει καταφέρει να παράγει σήμερα το 30% της ενέργειας που χρειάζεται από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, γνωστών ως ΑΠΕ. Σε μια εποχή που το ενεργειακό ζήτημα βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που η Ευρώπη βάζει στόχο για το 2020 οι ΑΠΕ να καλύπτουν το 20% των ενεργειακών της αναγκών. Σήμερα λοιπόν, 12 χρόνια νωρίτερα από το χρονικό όριο, η Άνω Αυστρία έχει ήδη ξεπεράσει τον ευρωπαϊκό στόχο κατά 1,5 φορά. Το βασικότερο όμως είναι ότι οι ενεργειακές αυτές επιδόσεις της έχουν γίνει μοχλός ανάπτυξης για ολόκληρη τη συγκεκριμένη περιοχή, με πολλαπλά οφέλη, καθώς αυξήθηκε σημαντικά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της και η απασχόληση στην περιοχή.
-Και πώς πέτυχε αυτά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα μια ευρωπαϊκή περιφέρεια;
-Η συνταγή μοιάζει απλή: τόλμησαν και πρωτοπόρησαν. Πριν από 15 χρόνια η περιφέρεια αυτή αποφάσισε ότι έπρεπε να επιλέξει ένα βασικό στόχο γύρω από τον οποίο να στρέψει την ανάπτυξή της. Ο στόχος τον οποίο επέλεξε ήταν η Ενέργεια. Και εκεί έβαλε τη «σημαία» της ανάπτυξής της. Έστρεψε λοιπόν όλες τις προσπάθειές της στην Ενεργειακή Εξοικονόμηση και στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, δηλαδή στην Ενέργεια από ήλιο, αέρα, βιομάζα, γεωθερμία. Υιοθέτησε ένα συγκεκριμένο Πρόγραμμα Δράσης, το οποίο και ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια και προσήλωση. Βασική παράμετρος της επιτυχίας ήταν ότι σε αυτό τον μακροπρόθεσμο στόχο συντονίσθηκαν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις της περιοχής, η Διοίκηση, τα Πανεπιστήμια, οι βιομηχανίες, οι επιχειρήσεις. Δημιουργήθηκαν θεσμοί, δόθηκαν κίνητρα, επενδύθηκαν κεφάλαια, αξιοποιήθηκε το ανθρώπινο δυναμικό. Όλοι συντονισμένοι σε ένα κοινό Όραμα Ανάπτυξης. Αποτέλεσμα; Επιδόσεις όπως το 30% που προανέφερα, με πολλαπλά περιβαλλοντικά, οικονομικά και κοινωνικά οφέλη, αύξηση του ΑΕΠ και σημαντική αύξηση των θέσεων εργασίας.
-Πρόκειται άραγε για μεμονωμένο παράδειγμα;
-Όχι βέβαια. Είναι μόνο ένα από τα πολλά που μπορούμε να βρούμε και τα οποία αποδεικνύουν τη δύναμη που μπορούν να έχουν οι τοπικές κοινωνίες. Γιατί τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε όλη την Ευρώπη και σε κάθε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Φορείς της οποίας συχνά πρωτοπορούν με ρηξικέλευθες και προωθημένες προτάσεις. Φτάνει να υπενθυμίσουμε το παράδειγμα του δημάρχου του Λονδίνου ή του συναδέλφου του της Ν. Υόρκης και τις φιλοπεριβαλλοντικές τους ευαισθησίες, προτάσεις και μέτρα. Βέβαια τα μεγέθη είναι διαφορετικά, οι πρωτοβουλίες μπορούν όμως να είναι ανάλογες.
Φαίνεται λοιπόν ότι καθοριστικός παράγοντας ώστε να γίνουν οι κοινωνίες ανταγωνιστικές και με βιώσιμη ανάπτυξη είναι η κινητοποίηση τους και σε τοπικό επίπεδο. Και λέγοντας κινητοποίηση, εννοούμε ότι το Όραμα, η Στρατηγική, οι Δράσεις, η Συναίνεση και η Δέσμευση είναι σημαντικό να προέλθουν από την ίδια την τοπική κοινωνία. Αυτή είναι που πρέπει να αναζητήσει τα χαρακτηριστικά εκείνα που την διαφοροποιούν και που της δίνουν συγκριτικά πλεονεκτήματα. Πάνω σ’ αυτά μπορεί να στηρίξει το Όραμα της για το μέλλον και σ΄ αυτό να συντονίσει όλες της τις δυνάμεις. Με τέτοιες πρακτικές είναι σίγουρο ότι θα ανακαλύψουμε με έκπληξη πόσο μπροστά μπορούν να μας πάνε οι δικές μας δυνάμεις, προς όφελος όλων μας.
-Στην Ελλάδα, ποια είναι η κατάσταση σήμερα στον τομέα αυτό;
Στην Ελλάδα δυστυχώς οι τοπικές κοινωνίες και οι τοπικές αρχές δεν έχουν κινητοποιηθεί όσο θα έπρεπε ή όσο θα μπορούσαν. Αντιθέτως είναι συχνές οι περιπτώσεις όπου υπήρξαν έντονες αντιδράσεις σε ενεργειακές φιλοπεριβαλλοντικές επενδύσεις, όπως πχ σε εγκαταστάσεις αιολικών πάρκων ή φωτοβολταϊκών μονάδων. Με ενδιαφέρον διάβαζα πριν λίγο καιρό την αντίδραση κάποιων εκπαιδευτικών στην απόφαση να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκές μονάδες στις ταράτσες των σχολείων!
Πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο σε τέτοιου είδους αντιδράσεις παίζει η έλλειψη ενημέρωσης για τις νέες τεχνολογίες, για τα χαρακτηριστικά τους και κυρίως για τα οφέλη και τα κίνητρα που έχουμε να προχωρήσουμε προς αυτές.
Είναι δεδομένο ότι στο σύγχρονο τρόπο ζωής με τον οποίο ζούμε χρειαζόμαστε ενέργεια και ηλεκτρισμό. Πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας και ως πολιτεία και ως τοπικές αρχές και ως κοινωνία. Κατηφορίζοντας τον δρόμο από την Τρίπολη προς την Καλαμάτα μπορούμε να δούμε τις δυο όψεις του νομίσματος. Πρώτα συναντούμε τις ανεμογγεννήτριες ενός αιολικού πάρκου και λίγο παρακάτω τα φουγάρα του λιγνιτικού εργοστάσιο της Μεγαλόπολης.
Ωστόσο, εκτός της ενημέρωσης των κοινωνιών, πρωταρχικός είναι και ο ρόλος και η ευθύνη των τοπικών αρχών, γιατί αυτές πρέπει πρώτες να ενημερωθούν, να μάθουν, να πάρουν παραδείγματα καλής πρακτικής από άλλες χώρες, να σχεδιάσουν, να προτείνουν, να βάλουν στόχους, να ενημερώσουν. Το όφελος θα είναι σε πολλαπλά επίπεδα για όλους.
-Πώς μπορεί μια Νομαρχία (αν μπορεί) από μόνη της να αναλάβει ανάλογες πρωτοβουλίες; Ή να τις προκαλέσει, να συνεισφέρει...
Αναφέραμε παραπάνω πολλά που έχουν να κάνουν με δράσεις, στρατηγική και όραμα. Ωστόσο, πέραν αυτών, ένα από τα πρώτα και πιο απλά πράγματα που μπορεί να κάνει μια Νομαρχία είναι να δώσει το παράδειγμα. Η Νομαρχία, όπως και κάθε φορέας του Δημοσίου ή της Τοπικής αυτοδιοίκησης διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα, χρήμα του πολίτη, άρα είναι και θέμα ηθικής υποχρέωσης να το χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο. Θα μπορούσε λοιπόν να ξεκινήσει με το πιο απλό, υιοθετώντας τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας και τεχνολογίες φιλοπεριβαλλοντικές στα κτίρια της, στον εξοπλισμό, στον φωτισμό, στα αυτοκίνητά της: Πιστοποίηση κτιρίων, ενεργειακά αποδοτικά κτίρια, φωτισμός με ενεργειακά αποδοτικούς λαμπτήρες, φιλοπεριβαλλοντικά αυτοκίνητα και οικολογική μετακίνηση, ενεργειακά αποδοτικός εξοπλισμός γραφείου με σήμανση Energy Star και πολλά άλλα. Αυτό και την αγορά θα έσπρωχνε προς αυτή την κατεύθυνση, αφού οι δημόσιες προμήθειες αντιπροσωπεύουν μεγάλο μερίδιο της αγοράς, αλλά και ως εργαλείο ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και πρακτικής εφαρμογής θα λειτουργούσε για όλους τους πολίτες.
Δείτε τη δημοσίευση στο http://www.lianagouta.gr/website/pdf_articles/ENAE_all_short.pdf
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
